Afscheidsfotografie in het nieuws

Deze zomer vierde ik een bijzonder jubileum: ik was tien jaar afscheidsfotograaf. Echt een mijlpaal om bij stil te staan. Terugdenkend aan m’n eerste uitvaarten is er in die tijd wel iets veranderd. Maar aan de andere kant ook weer niet.

In 2008 was het echt een uitzondering als je als fotograaf bij een uitvaart aan het werk was. Ik vond het dan ook fijn als de uitvaartondernemer mijn aanwezigheid uitlegde bij aanvang van de bijeenkomst. Tegenwoordig zijn mensen er wat meer aan gewend. Ze kijken er niet meer van op dat er een fotograaf bij is. Maar dat is nog wel iets anders dan zelf een fotograaf inschakelen. Om dat te doen moet ik families toch nog vaak overtuigen.

Mooi nieuwsitem

Deze zomer zond het journaal een nieuwsitem uit over dit onderwerp: ‘Rouwfotografie neemt vlucht’. Je kunt het item hier terugkijken. Ik ben erg blij met deze aandacht, en het item was ook heel mooi gemaakt. Weduwnaar Daan Barendsen vertelt over hoeveel de foto’s voor hem betekenen. En hoe goed het contact verliep met de fotografe. Toch komt het nog steeds voor dat mensen niet aan een afscheidsfotograaf denken wanneer ze een uitvaart aan het voorbereiden zijn. “Een fotograaf bij een uitvaart? Kan dat? Daar heb ik nog nooit aan gedacht!”

Slechte ogen

Deze zomer fotografeerde ik het afscheid van een man, wiens vrouw nog maar heel slecht kon zien, ze had een zicht van 6%. In eerste instantie vond de familie het te duur om een fotograaf in te schakelen. Ik heb geadviseerd om het - zeker omdat moeder zo slecht zag - toch te overwegen en uiteindelijk gingen ze akkoord. Toen ik met m’n camera klaarstond bij het crematorium, zag je dat er zeker bij de dochter met wie ik het geregeld had, een last van haar schouders viel. “Het idee dat ik zeker weet dat alles wordt vastgelegd en daardoor wordt onthouden geeft mij enorm veel rust,” zo zei ze.

Fotoalbum zit in de tas

Voor de moeder heb ik een album gemaakt waar ze vreselijk blij mee is. “Ze heeft het in haar tas gestopt en neemt het overal mee naartoe”, aldus haar dochter. “Er is haar veel ontgaan. Achteraf kan ze in alle rust steeds weer de beelden terugzien en het afscheid nog eens beleven. Zoiets is onbetaalbaar.”

Ook onbekend? Of juist niet?

Hoe kijk jij aan tegen het inschakelen van een afscheidsfotograaf? Heb je het wel eens meegemaakt? Keek je ervan op? Of ben je er al aan gewend? Het zou mooi zijn als je je ervaringen hier zou willen delen.