0
Terug naar overzicht

10 rouwverwerking tips

01/12/2022
Stephanie Sequeira
Delen:
rouwverwerking tips

Rouwen is en blijft een emotioneel proces dat tijd en energie kost. Hoe pijnlijk en vervelend het ook is, rouw hoort wel bij het leven. Iedereen rouwt op zijn eigen manier, voor de een is het wat moeilijker dan voor de ander om er weer bovenop te komen. Een goed rouwproces kan hier bij helpen. Wij hebben daarom een lijst opgesteld met 10 rouwverwerking tips om je er weer een beetje bovenop te helpen.

10 rouwverwerking tips

1- Huilen

Huilen... iedereen huilt wel eens, vooral als je een belangrijk persoon in je leven verliest is het meer dan normaal dat je huilt. Tranen zorgen ervoor dat je je een beetje verlicht en vrij voelt. Krop je gevoelens en emoties dus vooral tijdens de rouwperiode niet op en laat je tranen de vrije loop. Behalve de ontspannende werking heeft huilen ook een andere functie. Huilen is voor anderen vaak een signaal dat iemand hulp en warmte nodig heeft. Hoewel je het wellicht niet zo bedoelt zul je dus ook eerder hulp van anderen ontvangen zodra ze zien dat je verdrietig bent.

2- Rust

Rouwen kan veel energie van je vergen. Het is begrijpelijk dat je het erg zwaar hebt, je bent immers iemand verloren waar je veel van houdt. Maar vergeet ook niet om aan je eigen welzijn en gezondheid te denken! Zorg ervoor dat je genoeg rust krijgt, zodat je lichaam en je geest even kunnen ontspannen. Als dit in de avond niet lukt, omdat je steeds aan hem of haar moet denken, is het een idee om midden op de dag even een rustmomentje voor jezelf te pakken.

3- Praten

Praten met anderen kan natuurlijk niet ontbreken in deze lijst met rouwverwerking tips. Praat met je familie of vrienden over de overleden dierbare. Vertel over de leukste momenten die je met hem of haar had of wat je het meest mist. Als je dit niet met je vrienden of familie wilt doen is het ook een idee om even het internet te doorzoeken. Er zijn namelijk genoeg online groepen (denk aan Facebookgroepen) en forums waarbij je met mensen kan praten die het ook moeilijk hebben met rouwverwerking.

4- Afleiding

Probeer je gedachten op wat anders te richten. Pak een oude hobby op of probeer juist wat nieuws. Het belangrijkste is dat je iets doet wat je echt leuk vindt. Denk bijvoorbeeld aan een bepaalde sport of misschien vind je wel plezier in schrijven of schilderen. Als je een minder intensieve afleiding zoekt kan lekker op de bank liggen met een dekentje en naar films of series kijken ook een leuke afleiding zijn. Of ontdek de kracht van mooie woorden in een goed boek. 

5- Muziek

Iedereen luistert wel eens naar muziek, op vrolijke momenten maar ook op momenten van verdriet. Je zou denken dat het luisteren naar droevige muziek je juist nog verdrietiger zou maken, maar dit is niet altijd zo. Het luisteren naar droevige muziek kan juist goed zijn in de rouwperiode. Het is namelijk zo dat de songteksten vaak zo goed passen bij je huidige situatie en gevoelens dat het helpt bij het verwerkingsproces en het accepteren van je emoties. Je krijgt hierdoor tevens het gevoel dat je niet de enige bent. Natuurlijk kan vrolijke muziek je óók helpen om juist even niet aan verdrietige dingen te denken.

6- Neem alle tijd

Ze zeggen wel eens dat tijd alle wonden heelt, heel cliché wellicht, maar in het geval van rouwverwerking is dit wel een beetje waar. In het begin is het vaak het zwaarst, je weet nog niet hoe je met het verlies moet omgaan en hoe het nu verder moet. Je hebt het gevoel dat de pijn en het verdriet voor altijd zo sterk zullen blijven. Maar naarmate de tijd verstrijkt, hoe beter je hiermee leert omgaan. Natuurlijk, het verdriet zal er voor altijd zijn, maar het leven gaat immers door. Jij bepaalt wel zelf het tempo. Vergeet niet dat iedereen op zijn eigen manier rouwt en dat rouwen geen eindpunt kent.

7- Sluit jezelf niet te veel af

Natuurlijk wil je soms juist even tijd voor jezelf hebben om te rouwen, maar pas op dat je dit niet teveel alleen gaat doen. Blijf in contact met je vrienden en familie, want zij kunnen jou ook helpen in deze zware periode. Zij kunnen een luisterend oor bieden, helpen waar nodig en ze kunnen je helpen met de juiste afleiding vinden. Op deze manier krijg je niet het gevoel dat je er alleen voor staat. Warmte van de mensen om je heen kan je namelijk juist helpen.

8- Wees niet bang om hulp te vragen

Een van de belangrijkste rouwverwerking tips is dat je anderen laat weten hoe je je voelt en of je ergens hulp bij nodig hebt. Je omgeving vindt het namelijk vaak moeilijk om in te schatten waar je behoefte aan hebt. Ze willen je graag helpen met het verwerken van jouw verlies, maar weten niet altijd hoe en wanneer. Dus laat zelf weten of je mensen nodig hebt of wanneer je juist liever met rust gelaten wilt worden.

9- Professionele begeleiding

We komen bijna aan het einde van onze rouwverwerking tips. Heb je al deze tips al eens uitgeprobeerd en heb je het gevoel dat het nauwelijks tot niet heeft geholpen? Dan kun je misschien overwegen om een stapje verder te gaan en contact opnemen met een professionele rouwcoach. Een rouwcoach helpt je om het verlies te verwerken, zodat je jouw leven langzamerhand weer kan oppakken. Natuurlijk zal het verdriet niet volledig verdwijnen, maar je leert er wel beter mee om te gaan.

10- Realiseren en accepteren

Uiteindelijk is het toch belangrijk dat je realiseert dat rouw om een overleden dierbare altijd in je leven zal blijven. Het wordt natuurlijk steeds minder, maar helemaal weg gaan zal het niet. Het gemis van die persoon zal voor altijd bestaan. Daarom is het van belang dat je de mooie momenten die jullie samen hebben gehad ook voor altijd blijft koesteren.

Neem ook eens een kijkje in de RememberMe webshop voor herinnering & troost producten die kunnen helpen in het rouwverwerkingsproces. 

Delen:

Reacties (72)

Reactie van nico op 20 nov 2024, 21:16
"heb mijn mooiste en gelukigste en grootste liefde in mbn leven verlorren in augustus 2023, nu 15 mnd geleden en voelt als gister ik mis haar elke ochtend , als ik wakker wordt schiet ik vol , ik huil, vertel haarv dat ik haar mis en van haar hou als ik de kamer binnen kom ze is overleden op de leeftijd van 57 en hallf jaar aan lo ngkanker en hersentumor een hel van 8 mnd lang voor lien en ons'mn schat ik heb alles gedaan en geprobeerd en alles alles alles, maar ik mis je zoooooo ontzettend en hou van jou voor altijd lien xxx 4 3ever"
Reactie van Leo Meeusen op 8 jul 2024, 11:31
"Het is al weer 20 jaar geleden. De tijd is voorbij gegleden. Verleden........en toch is het heden. Dan is daar soms die pijn, die overmand in ons zijn. En ondanks alle smart, dragen wij jouw in ons hart. Met alle vragen, kunnen we leed verdragen, Immers is het Gods woord, die ons dagelijks aanspoort. Om te schuilen in Zijn nabijheid, dat maakt, dat wij kunnen leven in vrijheid. Vrijheid in geest en denken, ja, Hij doet ons vrede schenken. zo bemoedigd Hij ons telkens weer, ook al gaat ons hart te keer. Laten wij daarom niet versagen, de vijand (de dood) is verslagen. Door Jezus opstanding mogen wij nu leven, als wij ons leven aan Hem geven. Zo zullen wij dan in Christus, Diana eens ontmoeten. elkaar in Zijn Koningkrijk begroeten. 2 korinthe 1 vers 4 en 5"
Reactie van Elvira op 4 mei 2024, 08:01
"Ik ben een moeder. Door vele factoren heeft mijn oudste zoon van toen 18 het contact verbroken. Na wat herstel pogingen nu opnieuw contact verbroken en mogelijk voor langere periode of permanent. Ik voel mij verloren. Ik ben een deel van mijzelf kwijt. Mensen om mij heen schuiven het opzij als ach komt wel goed, terwijl ik van binnen uitschreeuw van de pijn."
Reactie van Sylvie van Kampen op 7 mrt 2024, 15:26
"Ik ben mijn dochter van 21 verloren op 02-02-2024 en heb het er nog steeds net zo moeilijk mee als een maand geleden. Na de uitvaart heb ik nog eens contact gehad met de uitvaartdienst https://bakx-uitvaartzorg.nl/. Zij hebben mij een psycholoog aanbevolen en ik merk al gelijk dat ik hier echt behoefte aan had. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn als voorheen, daar had ik heel veel moeite mee om dat te verwerken, maar dat gaat nu al iets beter. Ik heb nog steeds veel pijn, maar ben er van overtuigd dat ik er met de juiste hulp (voor zover het kan) boven ga komen"
Reactie van Laurette op 7 jan 2024, 09:55
"Ik verloor mijn vriend uit Rotterdam die 75 jaar was en longkanker kreeg . Het ging zo vlug . Op 7 weken was hij overleden . De pijn is ondenkbaar . Soms denk ik gek te worden van verdriet .ik vind mijn draai niet thuis en denk aan eind van mijn leven en heb een psychologe nu. Het is ontzettend zwaar en eenzaam . Nu bijna 3 maanden in rouwverwerking maar is erg zwaar . Ik heb niemand anders ook dus op 69 is het zwaar . Ik zou zo graag praten met gelijkgestemden maar contact is moeilijk"
Reactie van Leen Gerritsen op 16 nov 2023, 11:43
"Hallo ik ben Leen ik ben dit jaar in mei in een week mijn vrouw verloren ze werd savonds niet lekker wat rillerig van kou wat verhoging we zijn gaan slapen en de andere morgen was ze al niet goed meer aan spreekbaar dus ambulance gebeld en naar het ziekenhuis gebracht daar aangekomen werd al direct duidelijk dat overleven een zeer kleine kans was ze was getroffen door een streptokokken a bacterie die in haar longen zat. Direct naar de IC aan de beademing maar het mocht niet meer baten na een week is ze overleden we waren 51 jaar samen het verdriet/het gemis/de leegte is niet te begrijpen en hoe het verder zal moeten/gaan dat weet ik nog niet bij alles wat je ook maar doe mis ik haar."
Reactie van Rosita op 31 jul 2023, 14:30
"Mijn zoon verloren op 21/4/2023; Hartaderbreuk op 40 jarige leeftijd….een telefoon,ze zijn je zoon aan het reanimeren…toen ik daar kwam lag hij onder een laken,zo onwerkelijk,zo niet echt maar het is echt en ik ben met hem toch een deel van mezelf kwijt.zo moeilijk…"
Reactie van Alex op 15 jul 2023, 10:06
"Rouw? Ik zit er nu middenin. Zelf meen ik dat mijn rouw niet minder zal worden. Gelukkig hebben we gedurende ons huwelijk mooie herinneringen verzameld, die mij nu opbeuren en dankbaar maakt. Ondanks mijn rouw, voel ik mij de gelukkigste man, die zulk een vrouw als de mijne in dit leven heeft gehad."
Reactie van pierre hoogland op 27 apr 2023, 17:04
"heb mijn vrouw verloren op 65 jarige leeftijd aan uitgezaaide longkanker en in haar botten,had ook nog kanker in haar hart,wat zeer zeldzaam is! ik heb haar mogen verzorgen thuis 24 uur per dag het mocht maar 6 weken duren,ze zei tegen mij dat ze zo blij was dat ik bij haar was,een dag voor haar dood riep ze mij en zei kom bij me en hou mijn hand vast en ze zei ik hou zoveel van je!ik barstte in tranen uit ze zei doe dat nou niet dag erop is zij heengegaan! ik pikte mijn werk weer op,maar wat is het moeilijk om in een leeg huis te zijn,waren in mei 2023 40 jaar samen maar het mocht niet zo zijn! partner verliezen is zo zwaar maar ik ga door voor mijn kind en kleindochter en schoonzoon!"
Reactie van Willie op 13 mrt 2023, 12:03
"Het is nu 3jaar geleden dat mn man overleden is het gemis word beter maar zo vreselijk gevoel in het hoofd nergens rust zo erg dat gevoel in t hoofd herkent dit iemand Gr"
Reactie van Kim op 9 mrt 2023, 22:30
"Rauwe rouw.. Ik verloor mijn papa 27/9/21 door euthanasie. Dit kon ik al heel moeilijk plaatsen, mijn papa die er zélf voor koos om ons ‘achter te laten’.. Al is het inderdaad niet zo makkelijk en heeft hem dit ook verschrikkelijk veel verdriet gedaan maar ik snap het ergens wel.. Maar gelukkig had ik mijn mama nog, met nadruk op ‘had’. Want ook haar heb ik moeten afgeven, 28/2/23.. Zo oneerlijk! Op 58j, haar verhaal was nog helemaal niet af!!! Als 33jarige beide ouders moeten afgeven op 1,5j tijd.. Geen idee of ik het ooit te boven kom.."
Reactie van Francina op 12 feb 2023, 21:39
"Mijn lief werd niet goed , viel met zijn gezicht op tafel werd helemaal blauw hulpdiensten gebeld maar mocht niet meer baten, mis hem verschrikkelijk we waren 43 jaar samen , roep hem nog steeds dat ik hem mis, ook is inmiddels mijn zoon in december jl overleden en tijdens de uitvaartdienst van hem zie je ons met zijn drieën op het scherm , en dan ga je door de grond heen, het leven is hard , en zeer moeilijk"
Reactie van joop herdink op 21 jun 2022, 20:54
"4 weken geleden (27 mei 2022) is mijn grote liefde overleden dmv euthenasie.Hij leed al geruime tijd aan longkanker,en vooral de laatste 2 maanden ging het bijna per dag bergafwaarts.Hij heeft naar dat laatste moment toegeleefd, wij waren er bij. Voor ons was het vreselijk om hem te zien wegvallen , maar voor hem een zegen.Na 24 jaar zit ik nu ook in een leeg huis,met een overdonderende stilte.Ben met de verwerking bezig maar heb het er erg zwaar mee.Het zal echt wel slijten,maar dat kan wel een tijd duren"
Reactie van Vanessa op 8 jun 2022, 23:34
"17 dagen verloor ik mijne vriend mijn grote liefde de papa van ons 10 maand oude zoontje en plus papa van men dochter van 10jaar hij verongelukte met de wagen voor mijn ogen we zouden eind vant jaar gaan samen wonen en juki 2023 trouwen ik wacht nog elke dag op hem hopend da hij seffens thuis komt"
Reactie van Inge op 21 apr 2022, 03:55
"Op 26 december 2020 is mijn man, de liefde van mijn leven, overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding, 2 dagen na onze 35e trouwdag. Hij was 71 jaar. De leegte en het gemis zijn bijna ondragelijk. Wat nog extra pijn doet zijn ondoordachte en domme opmerkingen uit mijn omgeving, zoals je moet maar eens uit de put komen, je moet maar eens dit of dat. Een ding is duidelijk, ik moet helemaal niets. Met dergelijke personen heb ik de band dan ook verbroken, energieslurpers kan ik missen als kiespijn. Mijn leven is veranderd op een manier die ik nooit zelf had gekozen. Ik was ook mantelzorger voor mijn man, die Parkinson had en een hartpatient was, die zorgtaken heb ik altijd met veel liefde en geduld vervuld. ik hoef mezelf niets kwalijk te nemen wat dat betreft, maar ik mis hem zo erg dat het soms letterlijk pijn doet. Wat een hel. Ondanks dat mijn rouwconsulent zegt dat ik het goed doe ben ik daar zelf niet zo zeker van. Elke dag zijn er tranen."
Reactie van Cora leegwater op 13 apr 2022, 18:15
"Ik heb 4 weken mijn liefste man verloren hij was 72 jaar , in 1 dag verloren na een heftigehersenbloeding Weet niet waar ik het moet zoeken , heel veel stress en weet niet hoe ik door moet komen Zou graag in contact komen met personen die hetzelfde hebben meegemaakt Woon in bergen nh ik ben 70 jaar jong"
Reactie van Alice Boogmans van Bekkum op 28 mrt 2022, 12:07
"In November 2020 overleed mijn vader aan uitgezaaide Prostaatkanker, ik heb vanaf dat moment voor mijn moeder gezorgd als Mantelzorger, heb dit vol gehouden tot november 2021, em ik trok dit niet meer omdat ik ook mjn eigen huishouden had, en in december 2021 ging ze naar een zorgcetrum, daar is zij half februari 's nachts uit bed gevallen, en overleed zij op 81 jarige leeftijd op 26 februari 2022, Wij deden echt bijna alles samen en nu moet ik alleen verder em ik heb het daar heel erg zwaar mee en heb veel verdriet, het was niet alleen mijn moeder maar ook mijn allerbeste vriendin."
Reactie van Sil op 5 mrt 2022, 03:18
"Ik heb mijn enige broer verloren, 56 jaar is hij geworden. Na een leven met veel tegenslagen ging het de goede kant op. We hadden ook meer contact en wilden wellicht dichter bij hem en zijn gezin gaan wonen; plannen. Begin van het jaar niet lekker, 2 weken onderzoek en diagnose ongeneeslijk ziek. Alvleesklierkanker met uitzaaiing, lever vol en chemo niet meer mogelijk. Nog een paar weken kreeg hij, maar dat werden maar 10 dagen. Mijn broer, niet meer….verdriet, ongeloof, boosheid, idee dat ik hier nooit meer over heen kom. Ineens een gapend gat in de toekomst, definitief, leeg. Alleen nog herinneringen, maar ook die geven mij alleen maar een gevoel van gemis."
Reactie van Hildegard op 10 dec 2021, 01:25
"3februari 2013 overleed mijn vader na een kort ziekbed hij mocht maar 68 jaar worden het was een hele zware tijd vooral voor mama afgelopen 14 juli 2021 is mama helaas overleden aan een longembolie ik mis haar elke dag net zoals ik papa ook nog steeds mis natuurlijk mama was iedere zondag bij ons en belde iedere dag klokslag vijf uur ging altijd de telefoon dat mis ik heel erg maar mama.s wens was om bij ons thuis te wonen dat ging toen niet ivm haar hobby.s de twee schitterende zangkoren corde et animo uit Maria hoop en de echt galm uit echt waar ze al jaren vol liefde bij was zingen was haar lust en leven iedere maandag en woensdag daar kwam ook niemand tussen nu staat ze in een mooie urn bij ons in huis in het gedenkkastje de plek waar ze altijd al wilde zijn bij ons in huis ik praat veel met haar dat klinkt misschien stom maar het geeft rust en iedere avond als ik ga slapen krijgt ze een kus en zeg ik lieve mama ik hou van u en s.morgens doe ik hetzelfde het is een hele zware tijd zeker nu met de feestdagen en dan zeggen de mensen maar ja je moet door hé ja dat snap ik maar het is heel zwaar."
Reactie van Francine Versterre op 16 nov 2021, 15:07
"Afgelopen zaterdag is mijn man plotseling overleden , we zouden samen boodschappen gaan doen , onze auto gaf aan dat de banden opgepompt moesten worden, dat heeft hij nog gedaan voelde zich niet lekker we zijn meteen naar huis gegaan , een spray onder de tong, hij vertelde me het gaat alweer wat beter, een seconde naar dat hij me dit vertelde zakte hij in elkaar en is niet meer wakker geworden , reanimatie mocht niet helpen , nu zit ik hier onze zoon woont in Nieuw- Zeeland ook voor hem een drama om niet bij mij en zijn papa te kunnen zijn ivm corona , mis hem nu al het huis is leeg zo onwerkelijk."
Reactie van Karin op 29 aug 2021, 11:23
"Op 6 juli 2021 is mijn lievelingsbroer overleden. Compleet onverwacht op 62 jarige leeftijd. Hij heeft altijd hard gewerkt om eerder te kunnen stoppen en was ook net aan het afbouwen. En nu is het gewoon voorbij. Voor hem en zijn vrouw. Weg alle plannen. Weg alle steun die ik van hem kreeg omdat mijn leven als afgekeurde chronisch pijn patient niet gemakkelijk is. Het ging net weer iets beter met me en toen overleed hij. En met hem verlies ik de enige broer die met me begaan was en ook weer een schakel met mijn ouders is weggevallen. Zij zijn al jaren geleden overleden toen ik nog redelijk jong was. Bovenop dit verdriet komt ook nog het verdriet dat we een paar weken later onze schat van een kat moesten laten inslapen op 5 augustus. Hij was ook niet oud, net 8 jaar. En omdat ik thuis ben en we de afgelopen jaren veel hebben meegemaakt, was onze lieve kleine vriend heel belangrijk voor me. Hij trooste me en gaf zoveel liefde. Hem verliezen in een periode van rouw is zo verdomd moeilijk en oneerlijk. Ik ben nogal gevoelig aangelegd en heb geen werk en dus geen afleiding. Ik slaap slecht, eet slecht (ik kan het gewoon nauwelijks binnen krijgen) en kan het slecht aan. En ik ben nu enorm bang om mijn man te verliezen, die ook niet helemaal gezond is. Ik krijg soms het gevoel dat ik geen adem krijg en mijn hart wordt platgedrukt. Ik ben zo intens verdrietig. De dood hoort bij het leven en rouw is de prijs voor liefde maar verdorie, wat doet het pijn..."
Reactie van ludo op 28 jul 2021, 22:52
"ik heb mijn vrouw verloren door de vreselijke ziekte corona;op 6 mei dit jaar .met de ziekenwagen naar ziekenhuis 10 dagen ongelooflijke pijn en daarna 2 dagen in coma en gedaan,geen bezoek geen afschei d probeer het maar te verwerken ik kan het niet ik zie geen toekomst meer ,liefst zou ik stoppen met alles het heeft allemaal geen zin meer zonder haar"
Reactie van Greet op 5 jul 2021, 20:28
"Mijn man is 10 juni plotseling overleden hij was hartpatiënt en diabeet heeft in het ziekenhuis ook nog zijn heup gebroken en een zware hypo gehad kreeg ook nog een de lier alles wat mis kon gaan ging ook mis ik heb 3nachten in het ziekenhuis geslapen om hem rustig te houden de 4de nacht ging ik naar huis nacht is hij uit bed geklommen en kreeg een hartstilstand dan denk je was ik maar gebleven"
Reactie van Ferry op 5 jul 2021, 18:04
"Op 2 juni 2021 verloor ik de liefde van mijn leven aan de gevolgen van een hersenbloeding. Ze heeft gelukkig niet geleden. Ook hebben wij 30 verschrikkelijke mooie jaren gehad en hebben we alles gedaan wat we wilden doen, We waren elkaar, na in onze jeugd 3 maanden verkering te hebben gehad, elkaar na 15 jaar weer tegengekomen Ieder een eigen leven gehad en ervaringen opgedaan. We hebben nooit een onvertogen woord met elkaar gehad en gingen iedere dag meer van elkaar houden en zeiden dat gelukkig ook meerdere keren per dag tegen elkaar. Ik mis haar verschrikkelijk maar ik heb toch ook veel steun aan het feit dat wij niets onbesproken hebben gelaten. Alles was tot het laatste moment altijd goed geweest. Ook hebben wij het feit dat het kan gebeuren altijd ter sprake gebracht. Je hoopt met elkaar oud te worden maar een garantie krijg je hier niet voor. Wij wisten dus ook hoe de ander dacht over verder gaan met het leven. Ik kan dus gewoon niets fout doen. Dat geeft toch een bepaalde rust in de verwerking van dit grote verlies"
Reactie van Wil ter Hoeven op 21 mei 2021, 10:19
"MIJN man is 5januari 2020 overleden. Mis hem nog iedere dag. We waren 49jaar samen . Waarvan 47 jaar getrouwd. De pijn lijkt idd erger te worden. Hij is 6jaar ziek geweest heb hem tot het laatst verzorgd. Blij dat ik dit nog voor hem kon doen.Hij is altijd mijn rots in de branding geweest."
Reactie van Michel op 11 apr 2021, 21:29
"Mijn partner overleed eind augustus 2020 onverwacht binnen 3 uur. Dat was heel heftig. We waren 27 jaar samen. Inmiddels ben ik weer aan het werk en je gaat door met leven. Je moet weer leuke dingen doen maar door corona lukt dat niet echt. Het is vallen en opstaan. De ergste pijn zijn de dingen die we samen deden. Daar voel ik het gemis het meeste. Alleen dit, alleen dat etc Maar het kost tijd en de zon zal weer gaan schijnen uiteindelijk. Daar geloof ik in als optimist zijnde."
Reactie van Kim op 4 apr 2021, 11:32
"21 maart 2021 is mijn dierbare overleden.. Degene die mij in het verleden voor mijn zelfdoding heeft weggehaald. Mensen zullen dit raar vinden, maar het gaat hier om "maar een kat". Nadat ik ben overgelaten aan mijn lot, zag ik het licht in de duisternis niet meer.. Ik besloot een kat aan te schaffen.. Dit was heel speciaal voor mij, omdat hij mij kon aanvoelen. Als ik huilde, kwam hij mij troosten. Hij was de pure liefde hemzelf.. 7 jaar lang heeft hij aan mijn zijde gestaan... Totdat mijn nachtmerrie werkelijkheid werd.. Zijn lichaam wilde geen rode bloedcellen meer aanmaken, waardoor hij aan het einde van het weekend helaas ge-euthaniseerd moest worden.. Dit verlies heeft zo'n grote impact voor mij.. mijn kindje, mijn maatje, mijn liefde.. Ik heb nog een kat, waar ik voor moet blijven zorgen. Vandeweek richting huisarts omdat ik waarschijnlijk door dit verlies zelf last heb gekregen van hartritmestoornissen.. Ik zou niet weten hoe ik zonder hem verder moet..."
Reactie van Alice op 2 apr 2021, 21:25
"Hij verliet mij en onze dochter, die pas 15 jaar oud is, en die nog steeds echt een vader nodig heeft ... 21 maart 2021, de meest verschrikkelijke datum in mijn leven, omdat ik mijn geliefde echtgenoot verloor. Hij was het beste dat ik had. En nu leven mijn dochter en ik als in een vreselijke droom ... Het is onmogelijk te geloven dat een man met zijn eigen voeten op deze verdomde operatie ging, omdat hij de doktoren vertrouwde, en omdat hij wilde leven, maar er ging iets verkeerd ... hij stierf vier dagen daarna ... ik voel me heel slecht zonder hem, heel hard, en als onze vijftienjarige dochter niet was geweest, zou ik hem zijn gevolgd ... ik moet voor mijn dochter leven , maar er is een zeer grote wond in mijn hart door het verlies ... ik weet niet of ik dit grote verdriet aankan ... het doet veel pijn..."
Reactie van johan op 5 feb 2021, 14:56
"afgelopen woensdag is mijn moeder overleden 57 jaar jong. ik kan er niet mee omgaan huilen lukt. niet ik kom niet bij mijn emoties ik word er gek van, langzaam voel ik me zelf breken niet weten wat ik moet of hoort te voelen maar het doet verdomd veel pijn,"
Reactie van Carla op 12 jan 2021, 14:18
"Ik ben helemaal kapot .in juni is mijn partner in drie dagen overleden .de huisarts is niet gekomen .55 jaar was hij , en de liefde , de liefde van mijn leven .ik moest het huis verlaten , want het moest verkocht worden .ik was helemaal in de war .geen troost of steun van familie .heb de zorg voor een zorg dochter .het voelt alsof mijn hart wil stoppen met kloppen en uit elkaar scheurt .ik ben alleen , al zes maanden lang , en eigenlijk wil ik niet meer .iedere dag voelt alsof ik in een donker koud bos loop ."
Reactie van Maria Pasker op 22 nov 2020, 16:27
"Mijn dochter is nog niet overleden, maar ze heeft nog maar kort te leven, eindfase darmkanker. Ze is 46 jaar. Ze woont in de UK en door de corona kunnen wij (ik en mijn andere dochter) niet naar haar toe. Mijn kind sterft en ik kan er niet heen. Dit is, voor mijn gevoel, het aller ergste. Een komplete nachtmerrie. Volgende week gaat ze naar een hospice. Weg van haar dochtertje van 7 en haar man, om uiteindelijk te sterven. Zelf heb ik al begeleiding, ik rouw al. Vandaarcdat ik toch hier mijn verhaal plaats."
Reactie van Maessen Marie-Josè op 26 okt 2020, 14:28
"Op 20 november 2019 is mijn broer overleden aan de ziekte van kahler in de agressiefste vorm. Voor mijn moeder wat in een rusthuis verblijft ook niet te onderschatten, nu dit jaar ben ikzelf ook een zware operatie ondergaan en krijg chemo. Mijn broer zijn vrouw heeft al sinds een 5tal maanden een nieuwe relatie, op zich had ik er niet zoveel moeite mee maar ze heeft me niet èen keer eens gebeld hoe het met me is gegaan of hulp nodig had, en moest ik ook nog eens via derde vernemen dat ze al lang weer een nieuwe relatie heeft. Mijn broer is 3 jaar geleden met haar gehuwd en gezorgd dat ze toch een pensioen zou krijgen anders had ze niks. Het leven gaat natuurlijk verder maar het doet pijn dat ze zowel mijn moeder als mij gewoon laat vallen. Respectloos vind ik dit."
Reactie van Walborg op 14 okt 2020, 13:16
"Op 17 oktober 2019 mijn man verloren aan longkanker,wat een vreslijke ziekte 2 jaar gestreden samen om het de baas te worden,het verlies is groot gelukkig hulp gekregen via de huisarts,we waren ook bijna 50 jaar getrouwd op de 11-11 de en toch nog gevierd in de hospice wel een maandje eerder dan de oorspronkelijke datum.had het er zwaar mee.Gelukkig heb ik 2 geweldige dochters en schoonzoons en kleinkinderen veel steun aan heb. We gaan op 17 oktober naar hetzelfde restaurant waar we geweest zijn toen mijn man de diagnose kregen.De psycholoog zegt dat lachen belangrijk is bij rouwverwerking vond dat wel vreemd,maar als ik naar fragmenten van André van Duin kijk dan moet ik wel lachen wat ik erg vreemd vond van mezelf vooral in deze periode.Ben ook nog een beetje mantelzorg voor mijn oudste zuster (89 jaar)die aan het dementeren is en alzheimer heeft,gelukkig zit ze in een bejaardenhuis.Maar ben ook wel bang dat ze op gegeven moment naar het verpleeghuis gaat of moet,ze gaat aldoor aan het wandelen, moet naar school of naar haar werk enz ,en ze denkt dat ik bij onze moeder woon,die is al lang geleden overleden en om dat te vertellen is dat heel erg zwaar en ook dat te herhalen gesprek voeren gaat niet meer ze herkent me nog wel,ben haar jongste zusje zij is de oudste ik ben bijna 72 jaar.telefoon nummer gekregen om hier ook over te praten dus hulp genoeg.het blijft een rare tijd zeker met de carona.je bent erg beperkt."
Reactie van Carin op 20 aug 2020, 06:57
"Na een lang en ernstig ziekteproces is onze stief-vader, die 31 jaar bij ons was, vredig in zijn slaap gestorven (02-12-2019). Dit had hij ook zo verdiend na alle ellende, die hij lijdzaam onderging zonder ook maar ooit te mopperen of te klagen. Oh zo'n enorm sterke man, ik heb veel respect voor hem. Alleen ik, mijn moeder en broer vallen sindsdien helemaal uit elkaar. Je wilt er voor elkaar zijn. Maar we worden telkens boos en geïrriteerd op en naar elkaar. Als gezin hebben we veel meegemaakt en het lijkt alsof de pijn en boosheid daarover ons uit elkaar drijft. We zijn niet in staat om elkaar op de juiste manier steun te geven of te kunnen troosten.. Ieder van ons verwerkt het verdriet en het gemis op geheel eigen wijze (nu ook het gemis van het gezin, hij was toch onze verbindende factor). Dit doet heel veel pijn."
Reactie van Harry op 7 jul 2020, 14:16
"Mijn vrouw is 13 juni 2020 overleden na ruim 3 maanden eenzame opsluiting op een klein kamertje in Duinhage. Haar slechthorendheid verergerde haar eenzaamheid, mede omdat er enkele verpleegkundigen waren die niet bekend waren met i-pad en skype waardoor geen enkel contact meer mogelijk was. In Mei is er een straat/tuin contact geweest op 3 meter afstand waarbij een familie video werd afgespeeld wat vooral voor de patiënt en ook de familie een enorme opleving was.Herhaling van straat/tuincontact op 3 meter afstand ondanks prachtig weer werd door het managementteam simpel afgedaan onder het mom van corona.Telefonisch contact was ook niet mogelijk en een slecht microfooncontact via een gesloten raam was voor een slechthorende het enige alternatief.Mijn vrouw sliep erg onrustig en haalde s'nachts vaak haar kamer overhoop en is nog drie keer uit bed gevallen met ernstig hoofdletsel.Wat meer toezicht en met het ophogen van het zijrek van haar bed was mogenlijk veel leed voorkomen.Men achtte het daarna nodig om dagelijks morfine toe te dienen en mijn vrouw is na zes dagen zonder enig eten en drinken overleden.Dat deze gang van zaken waarschijnlijk mede een oorzaak is geweest van de beëindiging van ons ruim 60-jarig huwelijksleven betreur ik dagelijks."
Reactie van Gerrit op 26 mei 2020, 00:03
"Zomaar opeens was de liefde van mijn leven opeens weg. Een fatale val van de trap door een epileptische aanval. 24 jaar alles gedeeld, dag en nacht, 2 kinderen, waarvan één een groot zorgenkind is. We kenden veel problemen, door haar ziekte en onze zoon. Maar toch hadden we hoop op een mooie toekomst ooit. Die hoop was de strohalm waar we ons continue aan vast hielden. Dan hielden we elkaar vast en zeiden dat het ooit goed zou komen en dat we ooit weer gelukkig zouden worden, zonder zorgen. Die hoop hield ons op de been. Maar opeens is ze weg. De hoop is weg. De toekomst is weg. Onze grote droom, om na onze pensionering ergens een klein huisje te hebben, waar we toch nog konden genieten van het leven is opeens weg. In één seconde gewoon weg, helemaal weg. Ik heb geen toekomst meer, Ik zal nu altijd alleen verder moeten. Nooit meer die glimlach, die zei dat het ooit goed zou komen. Die hoop, die ons levend hield. Alles is nu weg, geen hoop, geen toekomst en het grote verdriet dat zij nooit meer die vreugde van het leven heeft kunnen vinden. En dat doet pijn, heel veel pijn."
Reactie van Anja op 7 mei 2020, 20:47
"Ik ben heel boos op mijn vader. hij is voor mij gevlucht heeft zijn gezin laten stikken. en een nieuw leven begonnen. Nu heb ik er heel lang over gedaan om dat te vergeten. Maar dat is niet gelukt. Hij is verweg overleden. Ik heb nooit afscheid van hem kunnen genomen.... Het was alles zwijgen, zwijgen. Nu wil ik iets bedenken om toch nog iets bedenken hoe ik dat zou kunnen doen."
Reactie van Anja op 6 mei 2020, 13:36
"Ik ben heel boos op mijn vader. hij is voor mij gevlucht heeft zijn gezin laten stikken. en een nieuw leven begonnen. Nu heb ik er heel lang over gedaan om dat te vergeten. Maar dat is niet gelukt. Hij is verweg overleden. Ik heb nooit afscheid van hem kunnen genomen.... Het was alles zwijgen, zwijgen. Nu wil ik iets bedenken om toch nog iets bedenken hoe ik dat zou kunnen doen."
Reactie van Frederieke op 18 mrt 2020, 22:31
"Mijn moeder is gestorven drie week geleden. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik haar dochter mocht zijn! Dat ze mijn moeder was. Ik hoop dat ik, zeker in tact, wijsheid en integerheid meer op haar mag lijken! Wat kijk ik dankbaar op haar sterfbed en leven terug. De dingen die we in ons leven uitgewerkt hebben met elkaar, het respect en de waardering die ik voelde, geen schuldgevoelens zo groot dat ik er last van heb, dat ze weinig pijn heeft gehad, dat ze ons allemaal enorm waardeerde en nooit kwaad sprak, dat ze verlangde naar God en dat ze zich ook een kind van God voelde. Dat geeft me toch een bak rust voor haar zelf maar ook voor ons als nabestaanden. Je hoeft niet zelf in God te geloven om toch te genieten van het feit dat je moeder er wel in gelooft en de rust en vrede die het haar gaf! De saamhorigheid als gezin en de lol die we hadden tijdens haar sterven, hoe raar dit ook klinkt! , het buitengewone goede contact met huisarts, buurtzorg en de uitvaartondernemer, de dienst en de dagen er na. Hoe gek het ook klinkt: het was grandioos! juist omdat ik ten volle bewust was van het feit dat het ook zo anders kan en wat ik ook lees hier boven. Als je geen afscheid kon nemen of als het een zwaar ziekenbed was of als relatie met familie niet oké is of als er schuldgevoelens of boosheid zijn, het heeft allemaal invloed op de rouwverwerking."
Reactie van DB op 30 dec 2019, 16:02
"In 2014 na een slopend ziekteproces mijn moeder verloren. Toen we allemaal weer wat opkrabbelden werd in 2016 mijn vader ernstig ziek en is dit jaar na een lange strijd overleden. Nu om ons heen andere familieleden wegvallen is het confronterend omdat alles nog zo vers is. Met vlagen ben ik erg verdrietig want ik wil ze nog zo graag even wat zeggen of vasthouden. Hoewel ik ook rustiger ben doordat ik bepaalde dingen kan afsluiten is het gemis alleen maar groter geworden. Ik probeer maar zoveel mogelijk vooruit te kijken naar positieve dingen die het leven ons hopelijk nog te bieden heeft."
Reactie van Claire op 17 dec 2019, 13:36
"Ik ben mijn echgenoot verloren op 12 April 2019 Iedere dag heb ik nog veel verdriet ik zou het liefst ook willen sterven ! Ik ben 81 jaar doe dagelijks mijn werk maar het stappen alleen gaat niet meer. Mijn kinderen leven hun eigen leven en komen wel eens langsMaar niet iedere dag ik ken mijn buren nauwelijks en ben uren alleen .Had ik maar een oplossing om zo vlug mogelijk terug met mijn man te zijn !"
Reactie van Neslihan Demir op 8 dec 2019, 22:47
"20 september 2019 is mijn moeder onverwacht overleden en ze was in Turkije... Ik sprak met mijn moeder 19 september In de avond... Ik heb het gevoel dat sommige mensen mij niet zullen begrijpen... Mijn moeder zal eind december komen naar Nederland, om bij mij te gaan logeren voor 3 maanden en gedachten dat mijn moeder niet meer zal komen maakt mij knettergek... Ik voel me zo eenzaam en machteloos... Pijn en verdriet word bij mij alleen maar erger... Ik heb nooit een afscheid kunnen nemen van mijn moeder... 19 september 2019 heeft mijn moeder haar laatste kus gegeven en ik haar ook..."
Reactie van Wil op 21 okt 2019, 09:31
"Ja Michael, dat merk ik ook. Mijn vrouw is overleden aan ernstig uitgezaaide borstkanker.We hebben er goed naar toe geleefd en het onvermijdelijke aanvaard én belangrijk, goed afscheid kunnen nemen. "Huil niet omdat ik er niet meer ben, maar glimlach omdat ik er was", zei mijn dappere lieve vrouw. Ons 50 jarig huwelijk haalden we net niet. Maar het verdriet lijkt steeds groter te worden. Ondanks vrienden en familie die zich om mij (80j) echt bekommeren maar het huis is oorverdovend stil. Ik luister veel naar muziek en ook YouTube-muziek op de tv, leest veel, doe van alles, maar de dag heeft 24 uur. Nog een geluk dat ik redelijk goed slaap. Maar het intense verdriet blijft, of neemt juist toe, ondanks dat ik blij ben dat zij uit haar lijden verlost is. Misschien dat mij nu pas goed begint te realiseren hoe veel zij geleden heeft en verborgen hield, om mij en anderen te sparen. Ik heb met liefde haar persoonlijk thuis tot het einde verzorgd. Een leeg stil huis is overgebleven......Ik houd van rust en stilte, maar deze stilte doet pijn."
Reactie van Betsie Verheij op 23 sep 2019, 09:20
"Beste Daniëlle . Wat een verdrietig verhaal . Brok in mijn keel . Je hebt geen goed afscheid voor kunnen regelen . Dat is heel erg . Ik wens jou heel veel sterkte .🙏❤️😢 Liefs Betsie ."
Reactie van Daniëlle op 31 aug 2019, 03:50
"Mijn vriend mijn maatje mijn allesie is 11 juni 2019 onverwachts overleden. Ik kan het nog steeds niet geloven. En heb een enorm schuldgevoel dat ik niet bij 'm was om hem te helpen. We hadden net een nieuw huisje wat we aan het opknappen waren maar hadden met Pinksteren van we gaan naar de caravan en even time out ook omdat ik invalide ben. Maandagavond ben ik naar ons nieuwe huis gegaan maar omdat we hadden zitten bbqen en hij een pilsje op had bleef hij in de caravan en had mij gevraagd of ik hem wilde bellen de volgende morgen omdat hij een afspraak had. Maar heb wel 50x gebeld en kreeg 'm niet te pakken. Nu sliep hij altijd met een koptelefoon op en dan hoorde hij niets alleen de muziek waar hij rustig van werd en kon slapen door zijn adhd had hij slaapproblemen. Toen heb ik naar zijn afspraak gebeld om 11 uur en die zeiden dat hij niet was geweest. Mijn liefde van mijn leven was in elkaar geslagen door een zwerver een paar weken daarvoor en heeft daar epelepsie aan over gehouden. Ik heb toen de hulpverlener zei dat hij niet geweest was de politie gebeld of ze zo snel mogelijk wilde gaan kijken. Maar die waren er 's.Middags om 15.40 uur pas en u raad het al het was te laat. Mijn vriend heeft een insult gehad waar hij niet meer is uitgekomen. Als ik op het moment bij 'm was geweest van het insult was hij er nog dan had ik 'm op zijn zij gekegd 112 gebeld en dan had hij zuurstof gekregen en was hij weer bij gekomen. Om 17.00 uur stond de politie voor mijn deur en vroegen of ze binnen mochten komen. En of ik even wilde gaan zitten en een glas water wilde. En toen toen zei ik gelijk het is niet goed hé!, ik was in shock. Mijn allesie was er niet meer. Ik kan er niet mee omgaan heb zo veel pijn zo veel verdriet. We waren elke seconden en elke minuut van de dag samen 9 maanden lang omdat hij overspannen thuis liep van zijn werk. Ja en dan. Dan moet je alles gaan regelen. Maar hoe. Ik heb zijn bewindvoerder opgebeld en die zei rdgel het maar en heeft mij tips gegeven. Woensdag kwam de begravenis ondernemer en alles tot in de puntjes geregeld tot we er achter kwamen dat hij niet verzekerd was. En dan valt weer je wereld in duigen. Want hoe nu verder. Een staats begravenis. Nou wil ik dit nooit meer mee maken. Ik heb afscheid mogen nemen heb 'm een laatste kus gegeven en de deksel ging op de kist. Wist niet waar en wanneer hij gecremeerd zou worden. Zelfs daar mog ik niet bij zijn. Zo onmenselijk. Maandag 17 juni bel ik de begravenis ondernemer met de vraag hoe laat en waar hij gecremeerd zou worden. Maar dat was al gebeurd. Ben zo boos. Zo verdrietig. Wil naar hem toe. Wil bij 'm zijn ik mis hem zo erg. Wil hier niet meer wonen want dit zou ons huis worden met kindje en trouwplannen enz enz. Kan niet meer genieten niet in bed slapen. Huil de hele dag. Heb nergens geen zin in. Met niemand contact voel me zo alleen. Hij mag me komen halen. Ben er zo klaar mee. Kk loop bij ggz ben suïcidaal maar hun zeggen dit moet een plekje krijgen. Maar dit neemt mijn schuld gevoel niet weg. Artsen hebben gefaald door hem geen medicatie te geven voor de epelepsie. Ik heb 'm niet naar zijn laatste rustplaats mogen brengen. Hoe onmenselijk is dit. Ik wil weg weg uit dit huis. Zou dat helpen bij mijn rouwverwerking,???,. Wie kan mij helpen. Ik kom er zelf niet uit."
Reactie van Gre Kolenberg op 30 aug 2019, 15:08
"Het is allemaal herkenbaar maar ik weet hoe ik ver moet"
Reactie van MvdH op 29 aug 2019, 11:21
"Wat kan je leven ineens veranderen als je moeder waar je jarenlang voor hebt gezorgd er opeens niet meer is. Mijn vader is er helaas ook niet meer en is lang geleden overleden. Ik woonde dag en nacht een halve week al bijna 2 jaar bij haar in om voor haar te zorgen terwijl ik daarnaast ook mijn eigen gezin had en mijn werk. Je verliest niet alleen je moeder maar ook je ouderlijk huis waar je bent opgegroeid. Dit moesten we geheel leeg maken en in oude staat terug brengen en hebben erg hard moeten werken , ook is dit vreselijk emotioneel geweest. Je verliest ook het vele contact met ooms en tante's en vele kennissen die altijd bij haar kwamen . Want ze was de spil van de familie. De dagen zijn zwaar voor me omdat ik alles nog geen plek kan geven, alles schiet door mijn hoofd.... Je eigen problemen die nog niet opgelost kunnen worden en het verlies. Ik probeer positief te blijven denken en ,,vooral,, te denken aan wat ze me nu zou zeggen als ze zag hoe het werkelijk met me gaat....da's het enige wat me op de been houdt."
Reactie van sjors op 21 jul 2019, 07:17
"Ik herken de reactie van ellen mijn moeder is op 7 december 2018 overleden ze had een verkalkte hartklep en diagnose longkanker , dus ze hebben haar niet meer geopereerd . mijn moeder was bijna 88 , en ik heb 29 jaar met haar samen onder 1 dak gewoond , en eigenlijk heel mijn leven, ik kan het ook haast niet verwerken ben nu alleen ,maar heb gelukkig mijn hond Bink nog ,heb daar veel steun aan , maar ik denk net als ellen , en dat maakt me af en best wel eens bang ."
Reactie van Josephine op 13 jul 2019, 08:03
"Eind vorig jaar mijn moeder verloren, 93 jaar. Ze was al een aantal jaren physiek zwak, maar mentaal sterk. Had al een aantal malen afscheid genomen, niet wetend of ik haar nog weer levend zou aan treffen. Het laatste anderhalf jaar nog veel met haar gedaan, voor haar afsluiting en geestelijke rust te vinden. De laatste maanden was ze erg vredig en stil, alles was gezegd en gedaan. Net na de kerst zei ze ineens dat ze de volgende dag op reis zou gaan, ik begreep dat ze klaar was voor het grote afscheid. Bedje naast haar neergezet, wat hapjes en drinken, verpleeghuisarts en verpleegkundige geinformeerd. Alle verzorgenden hebben nog een bezoekje gebracht. We hebben de avond samen doorgebracht, voorlezend uit de bijbel, muziek luisterend. ‘S Nachts heeft ze in mijn armen geslapen als een baby en de volgende ochtend blies ze letterlijk haar laatste ademhaling uit, heel rustig. Ik en iedereen om ons heen hadden hier vrede mee, een opluchting dat ze vrede, rust en bevrijding had na een Lang en bewogen leven. Het was goed zo. Een paar weken geleden kreeg ik het bericht dat mijn ex, 14 jaar geleden uit elkaar gegaan, plotseling was overleden. Dit was een gigantische klap. Ondanks onze scheiding was het de grote liefde van mijn leven. De eerste dagen was het voor mij en anderen een periode van verbijstering en vragen. Na de uitvaart ben ik met zijn kinderen en oude vrienden bezig geweest met zijn bezittingen en nalatenschap uit te zoeken, heel hectisch, maar ook helend. De herinneringen en verhalen die we konden delen, samenwerkend in ons afvragen wat hij gewild zou hebben, het was alsof hij door ons collectief geheugen nog steeds bij ons was en aanwijzingen gaf. Heel bijzonder. Het ligt nog vers in ons geheugen, en we moeten nu allemaal verder met ons eigen leven. In dit geval zie ik dat het belangrijk zal zijn om af en toe bij elkaar te komen om herinneringen uit te wisselen en onze emoties te verwerken. Veel meer een actief proces vanwege de impact die hij op ons aller leven heeft gehad en feitelijk nog heeft. Elk overlijden en rouwproces is verschillend, het enige wat we kunnen doen is in ons eigen leven een plaats zien te vinden voor de goede herinneringen en lessen in het leven, ter voorbereiding van ons eigen afscheid. Wat laat een mens na uiteindelijk. De leegte die het na laat mag gevuld worden met de dankbaarheid dat we de persoon hebben mogen kennen en de ervaringen die we gedeeld hebben."
Reactie van Magda op 6 jul 2019, 16:58
"Eind januari ben ik mijn man verloren,hij was net 58 jaar geworden toen hij plots van de ene moment op de andere ziek werd.Na maanden van onderzoeken en opnamen is hij na een zware operatie en vele complicatie's overleden.In het begin was het rouwproces minder zwaar dan nu.Ik mis mijn man enorm.We deden alles samen en zouden gaan genieten van zijn pensioen,zover is het niet gekomen.Het gemis aan begrip en steun van vrienden en familie maakt het alleen nog erger.Na de begrafenis hoorde of zag ik ineens de familie nog amper.Ik praat nog elke dag tegen mijn man zijn foto en vraag om me te komen halen,dat ik het niet erg zou vinden want dat ik liever bij hem wil zijn.Er was zelfs iemand die me al wilde koppelen aan de buurman 3 dagen na het overlijden van mijn man.Ze zei het maar als grapje,hoe bot kan je dan zijn.Ik vind ook geen rust meer in huis,mis hem overal.Het is nu zomer en kan niet eens meer genieten van onze tuin door het gemis.Wat zit je er maar te doen zo alleen.Mensen zullen het pas begrijpen wat je doormaakt als ze het zelf meemaken.Jammer genoeg."
Reactie van Jc roese muller op 25 jun 2019, 11:06
"Ook mijn man is 26 mei 2019 overleden na bijna 60jaar getrouwd te zijn ,ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan en heb geregeld vreselijke huilbuien ."
Reactie van Ellen op 6 jun 2019, 22:27
"Ik heb mijn lieve moeder op 14 december 2018 verloren. Ze kreeg op haar 89e de diagnose van lympklierkanker, en toen ze 90 was is ze overleden. En ik weet echt wel dat je ouders verliest. En ik ben ook heel erg dankbaar dat ik bijna 60 jaar een goede en lieve moeder heb gehad. Maar ik kon haar nog niet missen. Ben zelf chronisch depressief en daar kon ze me altijd zo goed mee helpen. Mijn moeder en ik hadden een zeer hechte band. Waren elke dag samen. Mijn hele leven lang, ben nu 60 jaar. Aten samen, vakantie gewoon we deden alles samen. Ik ben nooit getrouwd en geen kinderen kunnen krijgen. Zat zelf midden in een verhuizing toen ze achteruitging. Heb alles laten staan en ben bij haar ingetrokken. Om haar met alles te helpen. Mijn zelfstandige sterke creatiefe moeder, deed alles nog zelf in haar appartement. Ze werd bang en dat had ik nog nooit bij haar gezien. Maar als ik bij haar was, was ze rustiger en dan doe je dat toch. De verschrikking om haar zo te zien, dat zit nog steeds in me hoofd en staat op me netvlies gebrand. Ik krijg het niet weg. Huil nog erg veel, zit veel thuis, nergens geen zin in hebben om iets te doen. Ik ben niet meer diegene die ik was voor mijn moeder is overleden. En ik denk dat ik dat ook niet meer wordt. Ik heb alles voor haar gedaan wat in mijn macht lag. En ik heb het volgehouden tot de laatste dag om mijn lieve mams. Heb alles geregeld samen met mijn zus. Maar dat is niet goed gegaan. Veel woorden zijn er gevallen van haar kant, waardoor ik mij erg gekwetst voelde. Nog steeds heb ik dit gevoel. Heb haar nu vanaf 30 december niet meer gezien of gesproken. Geeft rust, maar vind ook erg jammer. Ze was mijn enigste familielid nog. Nu kan ik met niemand meer praten over vroeger. En dat vind ik verdrietig. Misschien komt het nog wel goed, maar ik ben er bang voor. En mijn moeder was er ook bang voor, dat als ze er niet meer was. Het tussen ons niet goed zou gaan. En ze had gelijk. Zit erg met mezelf in de knoop. Er gaan gedachtes door mijn hoofd, waar ik van schrik. Maar als mij wat zou gebeuren of ik zou ook ziek worden. Dan weet ik nu al, het is goed. Dan ben ik weer bij mijn lieve mams en mijn liefste Rodny mijn hond. Dan zijn we weer samen. En dat is iets waar ik naar verlang. Rust in me hoofd."
Reactie van Marie op 4 jun 2019, 15:28
"Bedankt voor het delen van deze rouwtips. Afleiding is inderdaad vaak fijn. Wanneer je je op een andere activiteit kan richten, brengt dit meestal wat rust met zich mee. Doe vooral iets wat je altijd leuk hebt gevonden. "
Reactie van Illy op 27 apr 2019, 18:40
"Op 27 maart is de liefde van mijn leven, plots overleden op 51 jarige leeftijd. Zonder aanwijsbare reden is hij op tijdstip van een half uurtje thuis, op zijn eentje, dood gegaan. Vier weken verder, is de doodsoorzaak nog steeds niet geweten. Om gek van te worden... een kerngezonde supergelukkige sportieve man... Het is niet te bevatten en zo oneerlijk... wij hadden het zielsverwantschap sedert een 2tal jaren in elkaar gevonden en waren druk bezig de laatste stappen te zetten tot een volwaardig leven tesamen. Dit geluk ...waren we beiden zo erg naar uitkeken...wordt ons zomaar ontnomen. Kapot ben ik ervan. Waarom toch...wij waren zo immens gelukkig met elkaar. Het leven lijkt stil te staan maar alleen voor mij... iedereen lijkt druk bezig met gelukkig zijn en het verder uitbouwen van dit geluk, terwijl ik geen stap vooruit kan noch wil... alles is me teveel en nergens vind ik de rust waaraan ik zoveel nood heb. Ik lijk ook geen ruimte te vinden om getroost re worden. De enige die mijn ellende in een handomdraai kan oplossen is mijn grote schat ...ik weet dat hij er alles zou aan doen om mijn wens te vervullen...mocht hij kunnen...ik weet niet hoe dit alles verder moet ... hoe ik zonder hem verder moet. Ik kan noch wil mij dit voorstellen. Dit doet zo verschrikkelijk veel pijn. Ik heb eerder enkele dierbare mensen verloren...maar hetgeen ik nu doormaak lijkt bijna onmenselijk ..."
Reactie van Sandra op 18 apr 2019, 21:51
"Mijn beste vriend, mijn vader die altijd klaar stond voor me..na een kort ziekbed (nov 2018) toch onverwachts snel moeten laten gaan (21 maart). Hij wilde nog proberen te leven tot 12 mei,moederdag en zijn verjaardag. Al gauw werd dat 17 april (trouwdag, 1975). Maar met zoveel pijn niet haalbaar, nu heb ik pijn van vetdriet. Kan het niet geloven! Onwerkelijk. Besef het niet, ik mis hem zo! Tranen die continue komen. Niet aan hem denken dan hoef ik niet te huilen. Wees sterk!"
Reactie van Kitty op 14 apr 2019, 19:50
"Onlangs 8 april is mijn man na een zeiltochtje met vrienden terwijl ze de haven weer in zicht hadden ingestort en reanimeren was niet gelukt ,wat op zich een traumatische ervaring voor de mannen is geweest. Savonds stond er er 2 agenten en een zeilvriend met z'n vrouw aan de deur en werd helemaal gek. Kinderen gebeld en dan moet je ineens van alles beslissen , 17 april is de uitvaart en en het is nog niet echt tot me doorgedrongen dat hij er nooit meer zal zijn."
Reactie van Ing op 2 apr 2019, 17:57
"Afgelopen 6 januari mijn grote zus verloren,toch wel vrij onverwachts,de laatste weken hadden wij bijna dagelijks contact wat leken wij op elkaar in ons doen en laten,na het verlies van onze moeder werd ons contact intensiever,na 7 jaar verloren wij onze enige broer na een lang ziekbed,met elkaar het grote verlies verwerken,oo wat moeilijker er waren zeker momenten toen en toen weet je nog met een lach en een traan,toen ons pa ook nog overleed waren wij nog maar met zijn tweeen. En nu ben jij er ook niet meer,wat vind ik het moeilijk,het voelt of ik wees ben geworden."
Reactie van marianne op 25 mrt 2019, 18:27
"Vorig jaar mijn moeder verloren 21 juni na ziekbed van 4 weken.Voor mijn moeder was ik blij ze wilde niet meer ze wilde thuis sterven en dat is ook gebeurd.Maar de pijn wordt steeds erger ik mis haar verschrikkelijk kan haar niks meer vragen kan niet meer met haar lachen,ze was niet alleen mijn moeder maar ook mijn beste vriendin.Heb veel problemen met mijn concentratie lichamelijk veel pijn maar je moet verder en ik hoop dat ik het een plaatsje kan geven,veel sterkte voor iedereen die een dierbare heeft verloren"
Reactie van Ali Leemburg op 13 mrt 2019, 14:43
"Mijn man is 30 dec 2018 . Hij heeft in september 2016 een val gemaakt in het trapsgat.Waar hij een hoge dwarslaesie aan heeft over gehouden.Hij heeft veel complicaties gehad.Helaas kreeg hij problemen aan zijn longen.Toen was het voor hem genoeg.Helaas was zijn broer ook nog ongeneeslijk ziek, en die is 19 februari overleden. Dus heftig,nu begint het gemis."
Reactie van Erik Berg op 13 mrt 2019, 13:13
"Oktober 2017. Mijn moeder kreeg het vreselijke nieuws. Mevrouw, u heeft eierstokkanker. U zit in de laatste fase. Veel tijd heeft u niet meer. Daar sta je dan. Als liefhebbende zoon en dochter. Als liefhebbende kleinkinderen en alles er omheen wat zo belangrijk is. Alles pakte ze aan. Chemo en de hele mikmak. Maar iedere week weer naar het ziekenhuis om 5 a 6 liter vocht uit haar buik te laten verwijderen. En moeders ? Vol verwondering was ik. Iedere keer weer stuurde ze na afloop een klein berichtje...Gezellig met mijn mannetje aan een bakkie koffie in het ziekenhuisrestaurant. Die positieve houding. Zo overdreven vaak. En hoe vaak dacht ik niet: daar is mijn moeder weer met haar overdreven positieve houding. Altijd lukte het haar weer om iedereen op de rails te krijgen als je niet lekker in je velletje stak. Een vrouw die nooit los kon laten. Angstvallig aan alles vast hield wat haar lief was. Vaak tot grote ergernis voor de aangetrouwde aanwas. Die zich vaak buitengesloten voelden. 17 januari 2018. Het moment was daar . Al een paar dagen lag mijn mamsje slecht. 3 dagen hebben wij gewaakt bij haar. Ik heb nog nooit zo een wonderlijk proces mogen aanschouwen. Het gemis is er en blijft. Dagelijks hoor ik dat stemmetje van haar in mijn gedachten. Geruststellend dat altijd alles goed komt. Nooit zal ik meer spreken over het woord sterven, doodgaan. Ik heb het omgetoverd in een ander woord: Het grote loslaten heb ik het maar genoemd. Dankbaar, verdrietig maar ook verrijkt. Hoe gek dat moge klinken in andermans oren misschien. Beseffend dat rouwproces zo verschillend kan zijn . Ik wil graag mijn verhaal kwijt, in de hoop dat iemand zich herkend. In de hoop troost te mogen ontvangen."
Reactie van blijflieveranoniem op 26 feb 2019, 12:23
"Beste Jacob, Weet niet of je dit nog leest. Ook ik werd plotseling weduwe na 26 jaar huwelijk en kwam er achter bedrogen te zijn. Wat een manier om achter te blijven .....gewoon afschuwlijk.Een mes in je rug en een dolk door je hart."
Reactie van Liesel op 10 jan 2019, 19:04
"Beste Hilda,heel veel sterkte voor de zware tijd die je voor je hebt."
Reactie van hilda op 9 jan 2019, 11:26
"hallo ben eerste kerstdag mijn moeder verloren na een heel intense dood strijd, kan het nog altijd niet begrijpen waarom mijn moeder hier voor heeft gekozen,mijn moeder zelf waarschijnlijk ook niet,ze kon niet loslaten,een enorme strijd,liefe mama afscheid bestaat"
Reactie van Liesel Drummen op 31 dec 2018, 14:02
"Ja, beste JoBa, ik voel dit nu nog, na meer dan een jaar. Laatst dacht ik, het gemis, de pijn en het verdriet, zijn mijn nieuwe zijnssituatie geworden. Mijn emotieonele situatie is totaal veranderd, ik vind mijzelf niet in deze achtbaan van emoties. Ik kom maar niet meer met mijn voeten op de aarde. Ik hang volledig in de lucht zonder mijn man. Hij overleed 28.11.2017 na 19 maanden ziek zijn na een herseninfarct. In deze tijd hebben wij samen ontzettend gerouwd, wetende dat hij niet meer beter zou worden, maar toch erop hopen. Zo dubbel allemaal. Soms weet je iets, maar je leeft alsof er nog hoop is. Ach, ik zou er een boek over kunnen schrijven van wat er allemaal op je pad komt en gebeurt als je lief er niet meer is. Sterkte voor iedereen."
Reactie van Karel op 28 dec 2018, 11:49
"Klopt, in het begin is het niet het zwaarst, dat komt later pas..."
Reactie van Hanny op 16 nov 2018, 17:51
"hallo ik ben Hanny en heb vorig jaar oktober onverwachts mijn man verloren .Naar mate de tijd verstrijkt lijkt het of het verdriet steeds erger wordt het gemis is onbeschrijfelijk.We waren bijna 50 jaar getrouwd en nu niets meer altijd samen hard gewerkt en dan eindelijk met pensioen om leuke dingen te doen maar helaas.Wat is dit zwaar ik leef erg mee met alle mensen die dit ook meemaken Liev groet Hanny"
Reactie van Angela op 19 okt 2018, 17:13
"Ik ben mijn moeder 26 augustus verloren door ziekte bed ik sleep iedere dag een eng gevoel met me mee ik ben er erg door veranderd gevoel de controle te verliezen wij hadden iedere dag contact ze is met 59 jaar overleden"
Reactie van jozina op 6 okt 2018, 13:38
"mijn maatje leerde ik kennen 55 jaar geleden,52 jaar huwelijk achter de rug,met lief en leed . Overleden 25juli 2018 wat mis ik hem iedere dag ,komt nooit meer terug! Maar ik geloof zeker dat hij in de Hemel is,dat geeft veel troost. Maar verdriet doet pijn! ik moet erdoor heen,met hulp van boven"
Reactie van Jacob op 26 sep 2018, 15:38
"Op 29 april mijn echtgenote opeens overleden. Dacht dat ik het redelijk op een rijtje had. Eergisteren ontdekt dat de laatste 6 jaar van ons huwelijk (26 jaar) een groot bedrog zijn geweest. Ik weet het niet meer, voel me verraden."
Reactie van ElDio op 11 jul 2018, 11:57
"Heel herkenbaar. Ik ben mijn man 27 mei verloren na 5 weken ziekbed. Het gemis wordt met de dag groter. Ik herken het gevoel wat JoBa omschrijft."
Reactie van JoBa op 27 jun 2018, 20:28
"Klopt wel . ik ben 26 mei mn vrouw verloren en nu is de pijn van dat ze er niet meer is en ook nooit meer zal zijn verschrikkelijk en lijkt wel erger te worden. zo erg dat ik soms wel eens denk als ik morgen niet meer wakker zou worden zou ik dat niet erg vinden"
Reactie van Michael op 24 mei 2018, 08:02
"Ik heb het idee dat deze tekst geschreven is door iemand die er voor gestudeerd heeft - maar het zelf niet heeft meegemaakt. Punt 6 is niet juist - de essentie uiteindelijk wel. Maar het echte verdriet viel je in het begin nog niet. Je zit dan in de overleving."

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje