0
Terug naar overzicht

Tien misverstanden over rouw- en verliesverwerking

11/03/2019
Stephanie Sequeira
Delen:
 misverstanden over rouw- en verliesverwerking

In het leven krijgt iedereen vroeg of laat te maken met rouw. Rouw kent verschillende uitingsvormen en iedereen heeft een andere kijk op de manier waarop het verlies van een dierbare moet worden verwerkt. Er bestaan hierin ook wat hardnekkige aannames die niet altijd kloppen. Hieronder hebben we de top tien meest voorkomende misverstanden over rouw- en verliesverwerking uitgelicht.

10 misverstanden over rouw- en verliesverwerking:

1- Veel praten over het verlies is de beste manier om het te verwerken

Praten over het verlies is een van de vele manieren om om te gaan met het verlies. Je beperken tot praten is echter niet de meest effectieve manier van verliesverwerking. Daarnaast heeft iedereen een eigen manier van rouwen. Het is belangrijk om aan te houden wat jou het beste helpt bij het accepteren en verwerken van het verlies. Vind je praten fijn? Vooral doen. Heb je er even geen behoefte aan? Dan is dat ook prima. Er helemaal niet over praten is ook niet goed. Maar probeer je eigen balans hierin te vinden. Veel mensen kiezen ervoor om te sporten of aan de slag te gaan met een hobby. Dat is ook prima.

2- Aan rouwen zit een eindpunt

Een van de meest voorkomende misverstanden over rouw- en verliesverwerking is dat er een einde zit aan het verdriet. Er wordt vaak gezegd dat verlies eerst moet worden verwerkt om door te kunnen gaan met je leven. Hiermee wordt in andere woorden bedoeld dat er een eindpunt zit aan rouwen. Dit is echter niet zo. Ook nadat er vele jaren gepasseerd zijn blijft het gemis groot. Bij rouwen gaat het erom dat je leert leven met het verlies en niet om over het verlies heen te komen. Het verlies blijft namelijk altijd aanwezig. Rouwen duurt in zekere zin een leven lang. De vorm en mate van rouw veranderen wel.

3- Je moet het verlies loslaten om verder te kunnen gaan met jouw leven

Dit klopt niet. Het loslaten van verlies houdt in dat je er niet meer over praat of nadenkt. Door bijvoorbeeld het graf te bezoeken denk je vaak terug aan de fijne momenten samen waardoor je een blijvende verbinding blijft voelen met de overledene. Veel mensen vinden hier veel meer steun in dan het proberen los te laten.

4- Je hebt geen verdriet als je geen tranen laat

Bij het eerste misverstand in dit artikel kwam al naar voren dat iedereen op zijn eigen manier rouwt. Er is geen goed of fout bij verliesverwerking. Het is niet altijd nodig om het verdriet op te zoeken, sommige mensen vermijden teveel pijn om het verlies en de gevoelens die het met zich meebrengt draaglijk te maken. En de een huilt nu eenmaal makkelijker dan de ander. Dat wil niet zeggen dat de een ook meer verdriet heeft dan de ander. Sommige mensen huilen vanbinnen 'stille tranen'.

5- Een band met de overledene behouden is raar

Er wordt vaak gedacht dat alle banden met de overledene na het overlijden verbroken worden. Dit is echter niet helemaal zo. Een band behouden met de overledene kan positief bijdragen aan de verwerking van het verlies. Door bijvoorbeeld te praten tegen een foto of door naar het graf te gaan en iets te vertellen dat je graag met de overledene wil delen creëer je een gevoel van verbinding. Het gevoel dat de ander er op een bepaalde manier nog is kan troost en steun bieden. Ook kan het helpen om het leven zonder de fysieke aanwezigheid van de ander te accepteren.

6- Rouwen doe je pas na het verlies

In sommige gevallen klopt dit maar het komt ook voor dat aan een overlijden een ziekbed vooraf gaat. Het rouwproces begint dan vaak al eerder. In dit geval rouw je om het verlies van de gezondheid en om de goede momenten die jullie samen hadden voordat dit gebeurde. Dit wordt met een mooi begrip "anticiperende rouw" genoemd.  

7- De rouw is hetzelfde bij iemand die plotseling of na een langdurig ziekbed overlijdt

Zoals bij het vorige misverstand al is uitgelegd, begint de rouw al eerder als het gaat om een verlies na een ziekbed. Het maakt niet uit hoe en wanneer iemand overlijdt, het verlies is in beide gevallen even groot. De schok is bij een plotseling verlies echter groter dan wanneer er sprake is van een (langdurig) ziekbed. In het laatste geval komt het verlies niet helemaal onverwacht en heb je de kans om nog op de gewenste manier afscheid te nemen van de persoon zelf. Dit wordt gezien als een voorsprong op het rouwproces.

8- Rouwen moet je alleen doen

Niet iedereen vindt het even makkelijk om gevoelens en emoties te delen met anderen. Je moet echter nooit denken dat je anderen met jouw verdriet lastigvalt. Iedereen in je omgeving voelt na een verlies met je mee en de meesten willen ook graag wat voor je betekenen in deze moeilijke periode. Maar vaak weten zij zelf niet hoe. Het is daarom belangrijk dat je uit eigen initiatief om hulp en steun vraagt wanneer je het nodig hebt. Benader bijvoorbeeld iemand op het werk, op school of iemand uit je vrienden- of familiekring. Je staat er namelijk nooit alleen voor.

9- Na exact één jaar is de rouw voorbij

Sommige denken dat de rouw voorbij is als alle feestdagen en seizoenen van één jaar voorbij zijn. In je omgeving willen mensen al snel dat alles weer wordt zoals het was. Dit is helaas niet zo. De duur van de rouw verschilt per persoon. Hoewel rouwen een leven lang kan duren wordt de zwaarte en de diepte ervan met de jaren wat minder. Je gaat steeds meer begrijpen en accepteren wat er is gebeurd en je leert er mee leven. In die zin heelt tijd vaak de wonden, maar bij een verlies is het nooit helemaal te verwerken.

10- Een verlies kent geen positieve kanten

Natuurlijk is het erg pijnlijk om een geliefde te verliezen, maar het is ook een gebeurtenis waar je zowel emotioneel als psychisch van kan groeien. Het overlijden van een geliefde zorgt vaak voor een wake-up call waardoor je je realiseert wat er werkelijk belangrijk is in het leven. Denk hierbij aan je relaties met anderen, je vriendschappen en de liefde. Je gaat je meer focussen op wat echt belangrijk is en meer proberen het goede uit het leven te halen.

Ken jij nog andere misverstanden over rouw- en verliesverwerking? Laat het ons weten in de comments!

Delen:

Leveranciers

Soms kan je na het verlies van een dierbare vast komen te zitten en heb je wat extra hulp of handvatten nodig om door te kunnen. Daar kan een van onderstaande professionele rouwcoaches je goed bij helpen.
Bekijk alle leveranciers

Reacties (40)

Reactie van Annalies op 4 feb 2024, 01:19
"Mijn man is 10 juli 2023 overleden alvleesklierkanker 10 maanden gestreden met de zwaarste chemo die er was Hij zou het overwinnen. En ik geloofde hem wilde hem geloven. 4 uur voor zijn dood zei het tegen onze geweldige huisarts. Hoeveel weken heb ik nog? De huisarts zei u moet in dagen denken. Dan ga ik vanmiddag slapen. Dat is het enige moment dat we er over gesprokenhebben. S middags sedatie naast me in bed met de kinderen. Mooi weekend altijd bijnelkssrcgebleven tot de laatste avondzucht . Ik mis hem zo verschrikkelijk ik krijg gewoon pijn in mijn hart. Emotioneel ik ik een wrak gelukkig zien niet veel mensen dar."
Reactie van Richard Lammers op 28 sep 2023, 03:04
"Mijn vrouw ging 15 Juli met vage darmklachten naar de huisarts. Op 24 Juli afspraak in het ziekenhuis daarna nog samen gezellig de stad in. Die avond voorbereiden voor een endoscopie. In de nacht kreeg ze erg veel pijn en zijn we op de SEH terecht gekomen. Na vele onderzoeken op 4 Augustus diagnose KANKER onbehandelbaar. Op 10 Augustus in de ochtend is ze overleden. Slechts 53 heeft ze mogen worden. Zo sta je dan na 33 jaar samen ineens alleen. Een absurde ervaring. Je hele wereld staat ineens op z'n kop. Wat mij tot nu geholpen heeft om op de been te blijven is dat ik vanaf het eerste moment dat het fout ging veel heb kunnen praten met en tegen mijn vrienden en familie. Daardoor zijn ze ook deels mee gegaan in deze rollercoaster en hoef ik nu niet steeds uit te leggen waarom ik soms ineens geëmotioneerd ben of juist stil val. Soms is even een arm om je heen al voldoende. Afgelopen weken mezelf gedwongen om iedere dag minimaal 3 taken af te ronden. Regeldingen, huishoudelijke dingen of boodschappen. Verder proberen in beweging te blijven door veel lopen. Het voelt allemaal nog heel onwerkelijk om dat alles alleen te doen en soms best emotioneel. Het kost ook best veel energie wat je eigenlijk niet hebt. Er zijn dagen dat ik me best ok voel maar soms wil ik ook echt even alleen zijn. Geen telefoon, geen mensen om je heen, met je hoofd onder de dekens verdrietig zijn. De buren weten intussen dat wanneer de gordijnen dicht zijn, niet storen. Emotioneel is alles nog heel wankel. Er is soms maar een klein zetje nodig om van slag te raken. Hoe verder? Geen idee! Ik heb hier geen ervaring mee. Mijzelf opnieuw uitvinden. Wennen aan het nieuwe normaal Ik mis haar vreselijk maar ga zeker proberen de dingen op te pakken die we samen met zoveel plezier gedaan hebben. Motorrijden, fotograferen, Met ons camperbusje op pad, wandelen, terrasje op z'n tijd. Anders wordt ze boos denk ik dan. Dit zegt mijn verstand, mijn gevoel heeft daar nog moeite mee. We zullen zien"
Reactie van pierre hoogland op 10 jul 2023, 18:20
"mijn vrouw met wie ik 40 jaar samen was is op 28 februari 2023 gestorven aan kanker ik heb haar 5weken mogen verzorgen waar zij zeer dankbaar voor was de een na laatse dag zei ze thuis op haar ziektebed tegen mij pier kom is bij me hou me hand vast en ze zei ik hou zoveel van je,ik moest huilen en ze zei niet doen! dag daarna heb ik haar om half 7 in de ochtend gevonden,ik sliep ook beneden,maar ze was al koud,heb het zeer moeilijk leeg huis enz,ben een week na haar overlijden weer aan het werk gegaan zo belangrijk! heb ook een agrapolis gekocht die mijn vriendje is,ga in oktober een weekend wegmet een collega en 2 dagen erna naar spanje met een andere collega,ben nog niet toe aan een andere relatie te kort voor mij"
Reactie van Helen op 6 mrt 2023, 10:43
"Ik heb afgelopen juli 2022 mijn man verloren na een lang en moeizaam ziekbed. Ik heb veel van hem geleerd. Zeker om de dag te plukken. Maar het gemis is zo enorm en pijnlijk dat het me soms teveel wordt. Ik weet dat het zachter zal worden maar het zal altijd onderdeel van mijzelf zijn. En dat mag. Het feit dat we op een heel mooie manier afscheid van elkaar hebben mogen en kunnen nemen maakt de laatste dagen met hem ontzettend kostbaar. Ik ben heel dankbaar dat er mensen zijn die dit mogelijk gemaakt hebben."
Reactie van Engé Dumont op 27 okt 2022, 16:05
"Betere en ruimere informatie dan de zgn. 5 fasen van rouw. Dank daarvoor. Mijn man overleed ruim 4 jaar gelden. Ik voel het meeste bij anticiperende rouw. Het verdriet slijt, het gemis is er nog steeds. Als nog niet eerder gelezen mijn aanvulling: Wel heel opmerkelijk dat ik 4 jaar niet naar muziek heb kunnen luisteren en geen enkel gedicht schreef, wat ik daarvoor wel deed. Wat mij de eerste 2 jaar wel heeft geholpen, was dagelijks een stukje proza schrijven. Dat stopte, toen ik bemerkte dat ik in herhalingen verviel. Nu kan ik mondjesmaat weer muziek verdagen en mijn eerste gedicht is geschreven. “Er is een tijd van rouwen en een tijd van helen.”"
Reactie van Paula op 18 okt 2022, 11:20
"Het moeten uitleggen waarom je je zo voelt. "de relatie met je moeder was toch helemaal niet zo hecht de laatste tijd?". Mijn moeder is in maart overleden op 74 jarige leeftijd om iets wat niet dodelijk hoefde te zijn, maar het lichaam bleek toch op. Zware maanden en toen was het stil. Ik mis haar meer dan ik zelf ook zou denken, maar een stuk basis is weg. Iets wat er altijd wel was, of ik nou wel of niet hecht meer was. Ze is mijn mam. Dat blijft ze en het doet vreselijk veel pijn. Niets vind ik leuk meer en kan het moeilijk nog een plek geven. Ook omdat ik mijn vader zo zie struggelen (ik ben enig kind). Telkens al iemand mij vraag, waarom nog zo verdrietig antwoord ik nu: Ik hoop voor je dat het nog lang mag duren voor je mijn gevoel gaat begrijpen. Want heb sterk het gevoel, dat je het pas begrijpt als je zelf zo'n verlies hebt gehad."
Reactie van Arian Kooij op 16 sep 2022, 20:52
"Mijn lieve moeder van 90 jaar is 29 aug overleden. Toch wel erg snel gegaan. Op tijd konden we in het ziekenhuis komen en afscheid van haar genomen. Ze bedankte iedereen uitgebreid en verlangde er naar om te gaan. Ze had voor mijn het advies neem gauw een ander hondje want die had ik ook al een week eerder moeten laten inslapen. Ik mis haar zo enorm we belde elkaar elke dag nu is het thuis stil geen hondje die je begroet en geen moeder die je beld of dat jezelf even kunt . bellen. Hoe nu verder mijn man en zoon die voelen niet die band die ik met mijn moeder had. Heb ook al een urnenplekje uitgezocht waar ik straks toch naar toe kan gaan om met haar te praten. En troost vind in de hoop dat ik met tertijd het gemis Kan accepteren"
Reactie van Marijke op 14 aug 2022, 07:42
"Mijn kat/beste vriend is binnen 24 uur overleden. Hij stond midden in het leven en nu is hij er niet meer. Hij was nog mijn enige familie. Het gemis is zo vreselijk. Ik heb nog nooit zo diep gerouwd."
Reactie van Ricco Ommel op 26 jul 2022, 12:07
"Heel fijn om dit te lezen. Alle 10 de punten geven me steun en bevestiging dat ik kan blijven rouwen om het verlies van mijn vrouw Peggy, op de manier hoe ik dat doe en fijn vindt. Soms wordt ik namelijk zo op een verkeerd been gezet, door goed bedoelde adviezen/reacties waar mijn maag letterlijk van omdraait. De ergst goed bedoelde adviezen/reacties zijn: "Je moet het leren loslaten", "Ga je nog steeds elke dag naar haar graf", "Ik hoop voor je dat je snel een nieuwe partner vindt". Ik snap dat het onwetendheid is dat mensen zo stellend kunnen zijn, en dan denk ik soms: "Was ik ook nog maar onwetend......" Als me dat weer overkomt, en ik vind het de moeite waard, zal ik deze website laten zien. Ik vind het namelijk heel vervelend dat ik soms enorm in de verdedingshoek wordt gedrukt. Maar ik snap ook dat het voor mijn omgeving soms moeilijk is om het juiste te zeggen, en dat het lief bedoeld is. In plaats van loslaten hou ik vast aan het leven dat Peggy en ik met elkaar deelden, de mooie en minder mooie momenten in ons leven, onze kinderen, vrienden en familie, en de liefde die we sinds onze 16e 35 jaar lang voor elkaar mochten voelen en uitspreken. Die liefde is er nog steeds, en ik hoop dat die voor altijd mag blijven. Natuurlijk ben ik op zoek naar de nieuwe gelukkige momenten in mijn leven, en Peggy zal daar in mijn gedachten voor altijd deel van uit blijven maken. En ook al geloven we allebei niet in een God, ik wacht geduldig tot we elkaar weer in de hemel zien. Want Peggy heeft tegen me gezegd dat ze op me wacht. Dat geeft me kracht om openlijk verdrietig te zijn, en om te gaan met het hier en nu wat we niet op deze manier hebben gewenst."
Reactie van Roosjeengeltje op 27 jun 2022, 16:23
"Ook na het overlijden van een huisdier is er flinke rouw en verlies, vooral bij een jong huisdier wat plotseling en traumatisch dood gaat. Ik heb het pas ondervonden (15 mei 2022) en ben er nog steeds kapot van. Ziek en heb depressieverschijnselen. Mensen zeggen vaak dat een huisdier verliezen niet zo erg is als een mens verliezen. Hier ben ik het beslist niet mee eens. Uit eigen ervaring weet ik dat."
Reactie van Chrissie op 16 jun 2022, 05:06
"Mijn lieve schoondochter is vorig jaar op 31 jarige leeftijd overleden aan eierstokkanker. Binnen een tijd van 4 weken was ze van een jonge levenslustige lieve moeder overleden. Ze was al wel onder behandeling en kreeg chemotherapie. Op de dag dat ze haar tweede kuur zou krijgen, kwam de arts vertellen dat het geen zin meer had omdat die vreselijke kanker overal in haar buik zat en ook in haar lever. De nacht daarna is ze overleden. Ik kan het nu nog steeds niet geloven. Mijn zoon is er kapot van en mijn kleinzoon van 7 jaar, krijgt nu eindelijk hulp bij rouwverwerking. Ze is na haar overlijden thuis gekomen, nadat we haar hadden laten balsemen anders had dit niet gekund. Ze heeft de hele week in de huiskamer gestaan en we zijn de hele week, tot en met haar crematie met familie en vrienden bij haar en mijn zoon en kleinzoon geweest. Elke dag van in de ochtend tot in de avond. We hebben met elkaar gelachen gehuild gegeten en gedronken. Op haar getoost dat ze een mooi plekje in de hemel zou krijgen met haar favoriete drank Veuve clicquot. Die week met ons allen is heel goed geweest! We hebben haar leven “ gevierd” en hebben dit ook op haar verjaardag gedaan met alle mensen waar we de hele week mee samen waren na haar overlijden. Wij vinden dit heel fijn en helpt ons bij de verwerking van haar plotseling overlijden. Ze was nog zo jong en vol levenslust en wilde nog graag een kindje. In plaats van een nieuw leven hebben we haar moeten afgeven. Ik praat tegen haar foto, onze mooie lieve Meis! Voor altijd bij ons in ons ❤️🦋"
Reactie van Mat op 9 mei 2022, 21:31
"Ik ben nu drie jaar "verder". Mijn lieve vrouw letterlijk in mij armen nadat ik haar jaren verzorgd had, Maar het verdriet en het missen verandert geen milimeter. Ik mis haar elk moment en overal. Natuurlijk leef ik verder en heb ik mooie dingen en plezier. Dat is ook goed zo, maar ik mis haar zo ontzettend... Ik denk dat ik dit de rest van mijn leven met me mee zal dragen, En heel eerlijk? Wanneer dit de prijs is voor onvoorwaardelijke liefde die letterlijk tot de laatste seconde bij ons alletwee bleef, dan betaal ik die prijs met graagte. Haar loslaten op het moment dat ze me het meest nodig had was duizend maal erger geweest."
Reactie van Rob Poleij op 31 mrt 2022, 07:26
"In juni 2021 is mijn vader op 85 jarige leeftijd 0verleden was ziek en wilde zelf niet meer verder, in okt onze hond 11j plotseling na een operatie, in dec dat zelfde jaar mijn lieve man 59, hij was zwaar hart en suiker patiënt slikte tot zijn overlijden medicijnen 20 p/d plus insuline 2 soorten, was ook biv-icd drager sinds 2008 toe zeiden de artsen al dat het ineens over kan wezen je leeft dan al met een angst dat het zomaar ineens voorbij kan zijn je leert ermee omgaan de laatste 6 jaar intensief mantelzorger voor hem geweest naast mijn vaste volledige baan, maar dan ineens dec 2021 even onwel geworden opname in het ziekenhuis artsen kunnen niks meer doen 2dgn later is hij vredig ingeslapen hij wilde het zelf ook hij was moe en op, het is moeilijk maar ik moest hem loslaten, 21 jaar samen geweest, lief en leed gedeeld in voor en tegenspoed tot het overlijden het gemis is groot heel groot het verwerken komt nu niet alleen van hem ook dat van m'n vader en onze hond. Er is ineens een hele grote leegte waar ik voorheen de zorg had voor Mijn man is er nu niks meer. Zelf ga ik opeens van alles mankeren en voelen, ziek gemeld op m'n werk het gaat even niet meer ik moet het gaan accepteren heb hulp ingeroepen en dat is ook moeilijk maar wel goed want, want waarom mag ik door en zij niet meer"
Reactie van Ria vanVlodrop op 23 mrt 2022, 16:26
"Mijn man is 13 januari overleden, hartstilstand. Hij was net 2 1/2 maand met pensioen. Werken totv66 jaar en 4 maanden, daarna nog geen 3 manden met pensioen. Het is zo'n leegte, huil nog iedere dag. Dan nog dingen wat geregeld moeten worden. Een pensioenfonds, wat niet echt meewerkt. Terwijl je bezig bent met het verlies van je man. Zo triest, ik mis hem. We waren ruim 40 jaar getrouwd hij was pas 66 jaar."
Reactie van Brigitte Schipper op 25 feb 2022, 11:03
"Mijn man is 21.09 2021 overleden, hij heeft 9 maanden gestreden tegen slokdarmkanker, helaas heeft hij de strijd verloren. In 1e instantie ging het redelijk met mij, na 4 maanden heb ik een auto ongeluk gehad , gelukkig kwam ik er goed vanaf maar sindsdien is alles omver geschopt alles wat ik heel voorzichtig had op gebouwd is onderuit geschopt. Werken lukt me niet en ben leeg en moe en weet eigenlijk niet wat ik voel. Ben het even kwijt, maar wil graag verder en hoop dat ik binnenkort weer stapjes ga maken! Ik doe wel van alles eet/ slaap goed en nodig mensen uit of ga er naar toe, zij geven mij troost en maken me aan het lachen, maar de exclusieve aandacht van je allerbeste buddy is niet meer!"
Reactie van Els Rademacher op 24 feb 2022, 13:51
"Nog zo'n dooddoener: "Je moet het een plekje geven". Dus ik pak het verdriet, zet het in een kast en dat is dat? Mijn lieve zoon, is op 21 juli 2020 geheel onverwacht overleden tijdens onze vakantie in Frankrijk. Hij was 21 jaar oud. Hij had een lichamelijke en verstandelijke beperking en daardoor waren we al enorm met elkaar verknoopt. Maar toen we na de scheiding van zijn vader 12 jaar geleden met zijn tweetjes overbleven, raakten we nog meer verbonden met elkaar. Hij was echt mijn maatje. Ik mis hem verschrikkelijk. Er zijn periodes waarin ik me dagelijks afvraag wat ik nog op deze aarde doe, en waarin ik het helemaal niet meer zitten. En toch......ik sta elke dag weer op, eet, kleed me aan, ga naar mijn werk, spreek af met vrienden, koop een nieuwe broek, hoor ineens een merel fluiten. Kleine lichtpuntjes dienen zich aan, dus ik ga maar door, hoe pijnlijk het gemis elke dag ook is. Wat me vooral drijft is de gedachte aan wat voor een levensgenieter mijn zoon was, een vrolijke, positieve en lieve jongen, die nog graag heel lang geleefd zou hebben. Dus ik probeer er ook in zijn naam het beste van te maken. En als ik naar zijn foto kijk en tegen hem praat, is het alsof hij er nog een klein beetje is."
Reactie van Ankie van Cappelle op 20 feb 2022, 13:42
"Wij kregen op 14 januari 2022 via de telefoon van de huisarts het bericht dat mijn man alvleesklierkanker had. Op 12 februari 2022 is hij overleden. Gisteren was de uitvaart. Ik hou me sterk, maar ben een gebroken mens. Alles ging in een rollercoaster en emotioneel heb ik nog veel te verwerken. Ik weet alleen nog niet hoe???"
Reactie van S. Zomer op 14 feb 2022, 21:30
"Rouwen gebeurt niet alleen na een overlijden. Dat is maar 1 soort verlies. rouwen omdat iemand veel minder beschikbaar is, om werk wat je door ziekte niet meer kan uitvoeren, de schaamte en wat het ergste is, de ontkenning daarvan door de omgeving."
Reactie van Anna hoogkampp op 26 dec 2021, 18:04
"Mijn man is 12 dec van dit jaar overleden zoveel verdriet. Ik heb 3jaar mantelzorg gedaan in die tijd ging hij steeds meer achteruit, hij was 88 jaar en veel onderliggende kwalen sp maakten dat hij steeds verder achteruit ging, hij is nog 3 maanden in een verzorgingshuis geweest waar hij heel erg verdrietig was wilde thuis zijn. , ik ben 83 en de nachten thuis waren zo vermoeiend in de war zwak en vaak uit bed.kon dat niet aan en ook de zorg moest uitgebreid worden wat moeilijk was.en hij niet erg toeliet wilde dat ik dat deed. Zo dat ik totaal instortte.vandaar het zorghuis.voor 4 maanden Hadden een bijzondere band, ik zie geen toekomst meer , ben wanhopig mis hem zo,"
Reactie van Greet op 5 jul 2021, 18:51
"Mijn man is plotseling overleden hoewel hij hart patiënt en die best was kwam een hart stilstand toch onverwachts mijn man is tachtig jaar geworden ik ben74 het is nu 4 weken geleden en nog zo onwerkelijk ik heb een fijne zoon en een lieve schoondochter die mij overal bij helpen maar ik mis mijn maatje"
Reactie van Maurice op 2 jun 2021, 17:45
"Ik heb 24 mei m'n lieve vriendin verloren door een hartkrans die helemaal dicht zat .ik zelf heb nu verschrikkelijk veel verdriet om dit te verwerken . eerlijk gezegd zie ik geen uit weg .en vraag mij af wat ik eigenlijk hier nog doe op deze aard bodem.het verdriet is zo verschrikkeld groot eerst m'n vrouw in 2017.en nu dit 😢😢"
Reactie van Ytje Knaap op 31 mei 2021, 11:35
"Mijn vader is op 75 jarige leeftijd overleden na een ziekbed van ruim 8 maanden aan de gevolgen van longkanker. Euthanasie. Hij stond nog vol in het leven was echt nog niet zijn leeftijd. Hij was mijn anker, degene die mij altijd begreep en waar ik altijd terecht kon. Altijd... ik mis hem zo verschrikkelijk. Soms zijn er dagen dat ik constant huil en dat komt echt uit mijn tenen. Ik was er niet klaar voor om hem te missen maar denk dat je dat nooit bent."
Reactie van Mie op 11 mei 2021, 06:55
"Hoeveel verdriet en stress kan je als mens verdragen. Ik vind naarmate ik ouder word het steeds moeilijker worden."
Reactie van Anja op 24 apr 2021, 23:30
"Mijn vriendin heeft half jaar geleden haar man verloren . Ze is in rouw. Nu ben ik een goede collega verloren . Dit heb ik gedeeld met mijn vriendin maar wat blijkt ze kan het niet aan omdat ze zelf nog in rouw is. Dat snap ik. maar ik wil ook mijn gevoel uiten hoe verschrikkelijk dit is . Maar nee ze zegt ik ken jou collega niet en heb zelf nog verdriet om mijn man , deel dit maar met je collega's. Toch komt dit voor mij ook hard aan. Of is dit een makkelijke reactie van mij?"
Reactie van Martina op 21 mrt 2021, 04:18
"Je hoeft niet altijd iemand gekend te hebben om er over te rouwen. Door de dood van mijn moeder ben ik als 2jarige met mijn zusjes in een pleeggezin gekomen. Ik heb mijn echte ouders niet gekend, maar ik mis ze wel en mis het soms om echte liefdevolle ouders te hebben. Ben redelijk goed opgevangen, en wel goed terecht gekomen, maar het is niet hetzelfde. Je mist het toch. Dingen daar over raken me vaak. Als mensen om me heen over hun babytijd en hun ouders ect hebben, zonder ik me af. Dat is gewoon een gat voor mij, confronteerd me met het gemis en het verdriet. Alleen mensen die dicht bij me staan weten het meestal, en zo nodig. Het voelt ook vaak raar om erover te praten, het voelt vaak onwerkelijk om te praten over iemand die ik me niet echt kan herinneren."
Reactie van Francisca op 21 jan 2021, 17:01
"Mijn man is na 3mnd aan gevolgen van corona overleden op zijn verjaardag 3 januari jl. Net 57 jaar. Zo oneerlijk hij was voorzichtig bij de eerste golf. Even met zijn drieen vergaderen en besmet geraakt.Na 3 weken werd hij steeds zieker en ging naar de ic."
Reactie van Hilde op 8 dec 2020, 12:57
"Vijf maanden geleden is mijn dochter overleden, euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden, net geen 31 jaar geworden, en heel veel jaren ongelukkig geweest, de laatste 5 jaar bijna onafgebroken in psychiatrische ziekenhuizen, en steeds maar verder afgegleden, tot het helemaal op was. We hebben haar gesteund en begeleid tot het laatste moment, daar zit een zekere troost in, maar al het verdriet dat we op voorhand gehad hebben, is geen voorschot op wat er nu is, het blijft onwezenlijk en hallucinant dat we dat meegemaakt hebben, en ik kan het bijlange nog geen plaats geven. Misschien worden de dagen ooit wat lichter..."
Reactie van sylvia op 18 jun 2020, 10:05
"ik ben boos wat die mij aangedaan heeft mij erg vernederd en meer wat in vijf jaar gebeurt is"
Reactie van Anne op 17 feb 2020, 12:45
"Mijn dochter was een vrolijke, levenslustige vrouw totdat zij begin dit jaar getroffen werd door een hersenbloeding. Leven tussen hoop en vrees, twaalf dagen lang. Door alle bijkomende complicaties is mijn dochter in een comateuze toestand geraakt waaruit zij niet meer is wakker geworden. Ze was pas 48 jaar jong. En dan sta je er weer snel alleen voor, mensen vergeten snel, en het woord ' sterkte' kan ik echt niet meer horen, evenals een vrouw hiervoor mij zegt dat zinnen als 'gaat het weer een beetje,' en ze is nu een sterretje ', mij ook de neus uitkomen. Ik probeer het verlies van mijn kind te verwerken samen met mijn schoonzoon en dochter. Aan loze woorden heb ik niks."
Reactie van Patrick Tahon op 20 nov 2019, 17:05
"Mijn vrouw is op 25 maart 2019 na een lang slepende ziekte uit het leven gestapt. Het was ondragelijk geworden en de ziekte had zich overal verspreid!. Na een prachtig huwelijk van 40 jaar is het gemis enorm! Ik probeer mezelf op te krikken met alle soorten activiteiten, zoals film, kunst, culturele uitstappen, enz ..... Maar telkens bij het thuis komen is het gemis onbeschrijfelijk . Soms schieten er onverwacht fragmenten door mijn hoofd die het gemis nog meer aanwakkeren. In het begin had ik het gevoel, het verlies goed te verwerken, maar plots is mijn opgetrokken muur steen per steen afgebrokkeld. De realiteit is dus nogmaals dubbel hard !. Ik mis mijn schat."
Reactie van Henry op 5 jun 2019, 21:46
"Mijn partner is op 39 jarige leeftijd overleden, ik hield zo vreselijk veel van hem, heb 21 jaar een relatie met hem gehad. hij heeft een erg zwaar leven gehad, met een hoop ellende in pleeggezinnen, 3x kanker, uiteindelijk is hij gestorven aan slokdarmkanker, dit gevecht kon hij niet winnen, en toch altijd heeft hij geprobeerd om alles uit het leven te halen, en altijd geprobeerd om positief te blijven, en nooit klagen over zijn gezondheid. nu hij overleden is leer je je echte vrienden/familie wel kennen, sommige zie je niet meer, hoor je niets van terwijl je juist nu die steun zo hard nodig hebt om verder te gaan,na 21 jaar alleen terwijl je altijd samen was is zwaar erg zwaar, maar je moet verder heb je geen keus, maar het is elke dag weer een gevecht om de dag door te komen."
Reactie van Anoniem op 22 mei 2019, 20:34
"Mijn zoon van 19 is van strijder naar spiritueel krijger gegroeid. We weten dat hij niet beter wordt, maar blijven hopen, zijn fysieke wereld steeds kleiner wordt en proberen positief te blijven kijken naar wat nog wel kan. We wachten op het onvermijdelijke moment zonder te weten wanneer terwijl de “ gewone wereld” door draait zie ik dat hij steeds meer in het moment aanwezig is en tegelijkertijd ook elders Is. Tijdens de zwangerschap bereidde ik mij voor op zijn komst, nu op zijn gaan. Terug naar Gene Zijde ooit. Mijn hart voelt door de emotionele pijn heen ook blijfschap, ruimte. Aan gene zijde is hij niet gebonden aan fysieke tekortkomingen, pijn en verveling. Wat er ook gaat komen, we zullen samen Zijn."
Reactie van Hans Fransen op 7 feb 2019, 23:27
"Mijn vrouw waarmee ik 33 jaar samen was en al die tijd verliefd op was overleed op 28 December 2018 aan de gevolgen van hersentumoren die 7 weken daarvoor waren ontdekt. Het huilen is tot nu toe niet meer gestopt maar toch probeer ik te denken aan al het mooie wat er was. Ook schrijf ik veel op en soms lijkt het wel alsof zij schrijft via mijn hand en mij vraagt haar los te laten zodat het weer een beetje dragelijk wordt. Het zal niet gemakkelijk zijn maar ik ga dit wel proberen......haar laten gaan."
Reactie van Hettie op 2 feb 2019, 23:00
"Mijn man waarmee ik 6 weken was getrouwd, overleed in 2,5 weken. Hij was ernstig ziek maar stierf 6 weken geleden zonder afscheid te nemen van me. Hij was agressief en boos door een delirium en uitte zijn woede enkel aan mij. Ik worstel met zijn verlies maar ook met de beelden van zijn boosheid naar mij toe. De mooie herinneringen aan hem krijg ik niet naar boven om de beelden van de laatste 4 dagen te verzachten. Ik word nu enkel depressiever en verdrietige en eenzamer hoewel ik omringt ben met lieve mensen. Wie weet raad of heeft dezelfde ervaring?"
Reactie van Liesel Drummen op 31 dec 2018, 01:27
"Mijn man is 28.11.2017 overleden. Na een herseninfarct 7 maanden revalidatie wat niet hielp en hij nog een jaar in een verpleeghuis is verbleven voordat hij overleed. Wij hebben beiden gerouwt al die tijd al, en toen hij overleed stopte mijn leven, alles was weg wat mij dierbaar was en nog is. En het is opvallend dat in mijn hele omgeving niemand beseft dat ik al rouw sinds mijn man zijn herseninfarct kreeg op 13 april 2016. Zelf de rouwbegeleidster realiseerde zich dit niet. Ik ben zo ontzettend moe van dit lange verdriet."
Reactie van mirjam op 10 nov 2018, 19:28
"mijn partner is op 54 jarige leeftijd aan slokdarmkanker overleden, 3 dagen na zijn verjaardag, hij stierf 15 sept. Ondanks dat ik afscheid heb kunnen nemen, wordt het verdriet heftiger, ik huil veel, het komt vanuit mn tenen. Mn omgeving is helaas niet echt tot steun. Iedereen is erg met zichzelf en carrieres bezig. Elke ochtend bij het ontwaken dringt het weer door, ik zal hem nooit meer zien, vasthouden, en wat al niet meer. Ik heb al veel meegemaakt, maar dit verdriet sloopt me... wanneer wordt het draaglijker"
Reactie van Lenie op 6 okt 2018, 18:57
"Mijn vader is in augustus overleden na een ziekbed .Hij is 90 jaar geworden en ik ben 60 had altijd een goede band met hem...ik heb nog nooit zoveel verdriet gehad ...."
Reactie van Ciel op 28 jul 2018, 17:15
"Mijn dochter is drie jaar geleden overleden aan een herseninfarct. Ze was toen 24. Veel reacties van mensen zijn troostend bedoeld, maar konden wat mij betreft beter achterwege gelaten worden. Ik ben trouwens niet gelovig. Enkele voorbeelden: Ze is nu gelukkig; ze is nu in de hemel: ze is nu bij god/allah; het is goed zo!; heb je het al een plekje gegeven?; waarom moet dit jou overkomen?; het komt wel weer goed!; etc., etc. Voor mij hoeven deze 'troostende' woorden niet, een knuffel of een arm om me heen is genoeg."
Reactie van Mat op 22 mrt 2018, 01:16
"Mijn vrouw, waar ik al dertig jaar heel van van hou, is terminaal ziek. Dus ik moet het allemaal nog gaan meemaken,en eerlijk? Ik ben er gereed voor, maar ook bang voor. Ik ben bang dat ik het niet trek."
Reactie van Marieke Bemelman op 24 feb 2018, 07:08
"Bedankt voor deze begripvolle informatie. Ik herken er veel in en voel me erdoor gesteund."

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje