0
Terug naar overzicht

Rouwen na het verlies van een kind

25/02/2021
Redactie
Delen:
verlies van een kind

Het is één van de ergste dingen die je als ouder kan overkomen: je eigen kind overleven. Als ouder wil je je kind zien opgroeien met alles wat daarbij hoort: geluk, liefde en persoonlijke groei. Uit verschillende onderzoeken blijkt dat het rouwproces na het verlies van een kind intenser is en langer duurt dan bij het overlijden van andere dierbaren. Het rouwen na het verlies van een kind lijkt dan ook een onmogelijke opgave. Toch willen we je een heel klein steuntje in de rug geven. Gewoon, omdat je als ouder na het verlies van je kind elke vorm van steun gebruiken kunt.

Als ouder je identiteit verliezen

De Canadese onderzoekster Jennifer Buckle heeft verschillende ouders geïnterviewd die hun kind zijn verloren en stelt vast dat ouders na een dergelijk sterfgeval vaak een deel van hun identiteit verliezen. Dit hangt samen het feit dat het beschermen en opvoeden van hun kind een belangrijk onderdeel van hun identiteit is. De gevoelens die ouders ervaren zijn heel erg uiteenlopend. Van totale onmacht en verlies van zelfwaarde tot leegte en onveiligheid. Ook stelde de onderzoekster vast dat veel ouders met een gevoel van schuld kampen. Omdat ze in hun eigen ogen te weinig tijd met hun kind hebben doorgebracht bijvoorbeeld. Of over eerdere ruzies/gesprekken die hebben plaatsgevonden. Ook vervallen ouders -zeker als er sprake was van intensieve zorg en afhankelijkheid, bijvoorbeeld bij een geestelijke of lichamelijk ziekte-  een enorme leegte. De zorgvraag valt weg, waardoor een deel van de identiteit van de ouders verloren kan gaan.

Vertrouwen en veiligheid vallen weg

Na het verlies van een kind raken veel ouders het vertrouwen in het leven kwijt. Het verlies van een kind is een gebeurtenis tegen de natuur in; het is iets waar je bij de geboorte niet bij stil staat. De zin van het leven kan uit het oog verloren worden en het gevoel van rechtvaardigheid kan aangetast zijn. Ook zijn veel ouders, die meerdere kinderen hebben, bang om nog een kind te verliezen of kampen ze, in het geval van nog een kinderwens, met een angst dat het weer mis zal gaan. Het verlies van een kind drukt een stempel op het hele leven dat nog gaat volgen, en zal ook nog eens flink benadrukt worden bij belangrijke dagen zoals verjaardagen, kerst en het starten van een nieuw jaar. Ouders die een kind verliezen zullen bij de vraag of zij kinderen hebben vaak het kind nog benoemen, simpelweg omdat het kind nog voortleeft in gedachten, ziel en hart.

Factoren die helpen bij het rouwproces na het verlies van een kind

Een heel belangrijk onderdeel in het rouwproces is steun. Logisch, zul je denken, maar niet bij elk verlies heeft steun dezelfde uitwerking. Ouders die de steun krijgen die zij nodig hebben, zijn in staat om hun leven een stukje sneller op te pakken. Volgens Professor Lister, een onderzoeker die het rapport 'Meaning-making in bereaced parents: Process and outcome' heeft opgesteld, zijn mooie herinneringen aan het kind een belangrijke vorm van steun. Sommige ouders zijn meer gericht op 'overleven' dan andere ouders. Dat stelt onderzoeker Wijngaards vast in zijn psychologische rapport 'Parents grieving the loss of their child: interdependence in coping'. Hij zegt dat de ouders die de focus op 'overleven' leggen, beter in staat zijn om het verlies een plekje te geven en minder gevoelig zijn voor een blijvende depressie. Hij stelt ook vast dat de mate van hechting met hun eigen ouders invloed op het verwerkingsproces heeft. Hoe hoger de mate van onveilige gehechtheid in de jeugd, hoe meer symptomen van rouw en depressie voorkomen.

Focus leggen op een symbolische band

Het omgaan met het verlies van een kind is anders dan bij andere vormen van verlies. Er wordt vaak aanbevolen om de energie niet teveel op het overlijden zelf te richten, maar meer op het voortbestaan van een symbolische band. Denk aan het voelen van zijn of haar aanwezigheid, aan je kind denken bij het zien of horen van een specifiek iets of het idee dat hij of zij in je hart voortleeft. Ook is gebleken dat er bij het verlies van een kind oog moet zijn voor de sterke gevolgen voor zaken die we eerder al noemden: persoonlijke identiteit en zelfbeeld.

Tips van ouders die hun kind verloren zijn

Elke verlies van een kind is anders. De ene ouder verliest zijn of haar kind bij of zelfs voor de geboorte, de ander door zelfmoord en weer een ander bijvoorbeeld door een ziekte of een ongeval. Het is dus heel moeilijk om te zeggen hoe je om moet gaan met het verlies van je kind. Wel kunnen we je wat tips geven van ouders die zelf een kind verloren hebben. Zij geven jullie de volgende adviezen:

  • Laat je niet teveel leiden door wat anderen zeggen, maar volg echt je eigen gevoel. Ga het rouwproces in op jouw eigen manier. Niets, maar dan ook niets, is fout. Jouw gevoel moet leidend zijn.

  • Heb niet teveel de verwachting dat anderen zich kunnen inleven in jouw verdriet. Het verlies van een kind is nou eenmaal niet iets dat gebruikelijk is.

  • Als je echt met mensen wilt spreken die zich mogelijk kunnen inleven in jouw situatie, overweeg dan eens om een dagje mee te kijken in een lotgenotengroep voor nabestaanden.

  • Vind je het lastig om je gevoelens te uiten? Zet je emoties dan eens op papier, wie weet kan dit voor jou een helende werking hebben.

  • Accepteer het als je inner circle van vrienden en familie kleiner kan worden. Met de één kun jij beter over het verlies van je kind praten dan met de ander. Mogelijk kan die ene vriend er ook beter mee dealen dan dat ene familielid.

  • Gun jezelf ook ontspanning en voel je niet schuldig als je eens wat leuks gaat doen. Ga op zoek naar jouw persoonlijke 'genietmomentjes'. Dit kunnen al hele simpele dingen zijn. Denk aan een fijne wandeling, het creatief bezig zijn met je handen of het doen van een bepaalde sport. Tip: onderaan dit item staat nog een handig artikel met handige tips.

  • Accepteer ook dat het rouwen om een kind nooit stopt en je dit verdriet altijd met je mee zult dragen. Leg de focus op de symbolische band; dat je kind in jou voortleeft, dat je zijn of haar aanwezigheid voelt en dat je aan hem of haar denkt bij het horen of zien van bepaalde dingen.

  • Als gevoelens als schuld, verdriet, wanhoop etc. de overhand nemen, is het een idee om toch eens hulp van buitenaf te zoeken. Samen sta je immers altijd sterker, zeker als het gaat om een dergelijk verdriet.

RememberMe verzorgt de complete kinderuitvaart

RememberMe regelt uitvaarten voor alle leeftijden, culturen en budgetten. We weten goed wat er allemaal mogelijk is voor een unieke kinderuitvaart. Een kinderuitvaart met een knuffelthema? Of een kinderafscheid waarbij de kleur roze niet mag ontbreken? Het kan allemaal. We helpen je met alle liefde bij het regelen van een kinderuitvaart waar je met een warm hart op terug kunt kijken. Je kunt ons 24/7 bereiken voor een kinderuitvaart in Rotterdam en omstreken: 085-0475508.

Bron: Nederlands Jeugd Instituut

Delen:

Leveranciers

Ben je op zoek naar professionele begeleiding na het verlies van een kind? Een rouwcoach kan je helpen. Onderstaande twee coaches kunnen we aanbevelen.
Bekijk alle leveranciers

Reacties (45)

Reactie van Lammie Boere van veen op 31 jul 2024, 00:07
"Mijn zoon is op 15 maart 2022 uit het leven gestapt. Hij is 44 jaar geworden. Samen met zijn hondje heb ik hem gevonden alle 2 levensloos op de bank. Vlak voordat hij eruit gestapt is hebben we een gesprek gehad en elkaar een knuffel gegeven. Wat een verdriet zo,n gebeurtenis geeft. Een groot gat in je moeder hart en dat draag je mee voor de rest van je eigen leven. Je beseft dat jou kind de rust gevonden heeft waar hij /zij naar verlangde en dat moet jou de troost geven om verder te gaan. Maar het geeft een gevoel van een geamputeerd lichaamsdeel. Probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken in een hobby of een wandeling. Iets wat bij jou interesse past. Ik fotografeer. Ik hou van de natuur. Maar mijn lieve zoon zit diep in m,n hart en ik blijf zijn naam noemen want hij is er 44 jaar geweest en voor mij blijft hij aanwezig zolang ik leef ""
Reactie van Conchita op 26 mrt 2024, 20:35
"Goedenavond nu bijna 4 maand geleden is mijn lieve dochter Britt uit het leven gestapt ze was nog maar 20 je zag het leven niet meer zitten. Het is net of ik geamputeerd ben de glans van het leven is totaal weg en ik ben in overlevings stand iedere dag weer. Mijn dochter en ik waren heel close We hadden een hele goede relatie totdat ze toch depressief werd en ging blowen nooit maar dan ook nooit had ik gedacht dat ze uiteindelijk even voor zou kiezen om uit het leven te stappen Dat valt mij zo zo zwaar het heeft mij hele leven ontwricht en ik weet het is nog maar pril vers,nog maar kort geleden maar voor altijd omkeerbaar en verdriet zal altijd een stuk van mij blijven onwerkelijk gewoon nog steeds met een hoop schuldgevoel. Ik hoop dat ze haar rust heeft gevonden"
Reactie van Lisette op 11 nov 2023, 13:36
"4 weken geleden is mijn jongste zoon van 17 omgekomen door zelfdoding. Een deel van mij is samen met hem gestorven die dag. Het voelt alsof ik zo enorm gefaald heb als moeder. Hij woonde niet thuis, maar in een fasehuis. Had de diagnose ASS. 1,5 jaar hebben we hem niet gezien. Hij hield iedereen op afstand. Afgelopen zomer een appje gehad voor mijn verjaardag, maar verder radiostilte. En nu is ooit nooit meer :("
Reactie van Leontina op 25 apr 2023, 16:28
"3 maanden geleden verloor ik mijn zoon van 34. Hij woonde alleen en ze vonden hem dood op de grond. 10 jaren al had ik geen contact. Hij hield iedereen op afstand. Zat in een identiteitscrisis. Psychische kwetsbaarheid. Heel zwaar rouwproces van afwijzing en verdriet. Nu h ij er niet meer is moet ik echt afscheid nemen. Door het geloof dat we deelden weet ik dat ik hem ooit terugzie. Het is een hoop die mij steunt en troost. Zonder God hou ik het leven niet vol. Bij Hem vind ik rust. Het verdriet ervaar ik tot in het diepst van mijn wezen. Maar ik weet zolang er liefde is zal er ook rouw zijn. Het mag. Het helpt."
Reactie van Tineke op 27 jun 2022, 21:33
"Lieve mensen, na het lezen van zoveel verdriet,wil ik nog iets bijdragen. mijn dochter overleed in 1975 ,op de eerste herfstdag,21 september,dit ontroert mij nog steeds! Zij werd 6 jaar. Er was te weinig steun,ik was gewend,groot flink en sterk te zijn.het leven ging te snel door. dankzij Haptonomie,kon ik als moeder,echt rouwen en blijf verbonden met haar! Liefde blijft. Sterkte en troost voor allen, Tineke"
Reactie van andre.boekel@gmail.com op 22 mei 2022, 14:09
"Iris wat erg het verlies Delano,vernam het in het nieuwsblad Alkmaar Veel kracht en sterkte. Andre boekel"
Reactie van Toos Keijzers op 18 nov 2021, 16:05
"Morgen 2 jaar ben ik mijn dochter verloren door transplantatie gevolgen ,maar het verdriet wordt groter het gemis ,mijn kind mijn alles wat moet ik doen ik ben zo moe ,mensen alle liefs van mij ."
Reactie van Ans sandkuijl op 2 nov 2021, 18:54
"Alsof het mijn verhaal is : ik had 3 zoen de oudste leeft nog de middelste zoon op 20 jarige leeftijd uit het leven gestapt hij had diabetes en de jongste door een ongeluk omgekomen hij was 30 jaar oud en mijn man 6 jaar geleden overleden ,ik voel het als de dag van gisteren ik mis ze zo vreselijk ik leef mee met al die verhalen het lijkt wel of het erger wordt lieve groeten"
Reactie van Jolanda op 17 aug 2021, 10:34
"Ik ben een moeder die haar dochter 2 weken geleden gevonden heeft door zelfdoding ! Hoe kan ik dit verdriet dragen ik ben er kapot van ! Net of mijn hart uit mijn lijf gerukt is . Mijn meisje is niet meer 27 jaar nog in de bloei van haar leven .."
Reactie van Carla breuer op 8 jun 2021, 20:06
"Halo ik ben Carla moeder van twee dochters maar op 23februari van dit jaar is onze oudste dochter sabrina overleden aan baarmoederhalskanker na twee jaar van veel behandelingen en operatie heeft ze toch het vechten moeten opgeven ze laat twee lieve jongens achter en een lieve man wat natuurlijk heel verdrietig is en ik zelf ben vreselijk boos en tegelijkertijd heel verdrietig ik kan er ook niet met mijn andere dochter oven praten wand die heeft haar eigen verdriet en mijn man is niet zo prater maar ik mis haar zo verschrikkelijk ik heb haar in de laatste week helemaal verzorgd op haar verzoek en dat heeft me heel veel kracht gegeven maar op het moment lijkt alles zo niet meer belangrijk ik voel me zo alleen met mijn verdriet ik zo zo graag eens met iemand willen praten die ook zijn kind is verloren en de zelfde pijn voeld als ik wand wie dit niet heeft meegemaakt zal met alle goede bedoelingen toch nooit weten hoe vreselijk pijn dit doet lieve schat hou zoveel van jou ❤️❤️❤️❤️"
Reactie van Nancy op 3 mei 2021, 23:06
"Hallo Brigritte, ook ik heb drie jongens die onderling een sterke band hebben. Bij mij is mijn middelste zoon plotseling een maand geleden overleden. Ik sta nog aan het begin van het rouwproces en volgende week is het moederdag......"
Reactie van Brigitte Termeer-Vink op 29 jan 2021, 15:56
"Hallo allemaal, Ik ben Brigitte,heb op 25 april 2020,mijn oudste zoon,Patrick verloren aan de gevolgen van diabetes type 1. Ik ben moeder van 3 zoons. Hii is zo plotseling uit het leven gerukt... Alle 3 mn jongens,kregen voor hun twintigste jaar diabetes. Mijn oudste,Pat is maar 37 jaar geworden. Hoe ouder hij werd,hoe slechter hii hypo's aan voelde komen. Hij raakte in de ziektewet,werd afgekeurd. Hii viel te pas en onpas,neer. Out.Ik heb hem heel wat keren bii moeten brengen,of een ambulance moeten bellen. Hii werd steeds onzekerder. Vier jaar geleden heb ik hem laten gaan,hij ging na al die jaren toch op zichzelf wonen. Had een leuk flatje,was er zo blij mee,maar ik heb altijd een onderbuik gevoel gehad, dat dit ging gebeuren. Ik vroeg hem regelmatig of hij wilde gaan samenwonen met zijn vriendin in Brussel. Maar hij kon zich niet binden. Na een aantal dagen met haar,wilde hii toch weer naar zijn eigen huis. Maar t gaf mii meer rust,als er iemand bii hem was... Als ik mijn zorgen uitsprak,zei hij Mam,stel dat ik in een coma raak,door een hypo,een ding,ik heb er dan zelf niets bewust van meegemaakt. Ja,lekker dan Pat,dat gaat niet gebeuren dus. Dus wel. Z'n broertjes konden hem niet bereiken,belde mij. Ik dacht dat hii bii zijn vriendin was, Pat appte niet terug. De politie werd gebeld,door miin jongste zoon. Ze hebben Pat gevonden. Mam,zei mn jongste door de telefoon,nu is hii echt overleden! Ik wist niet waar ik het zoeken moest. In een waas naar Alkmaar gereden. Politie,ambulance,ik mocht er niet bii,men ging eerst onderzoeken of hii op een natuurlijke wijze was overleden. Moest ik weer naar huis, hii lag daar boven op de grond. Vreselijk. Wie weet hoe lang hii daar al zo lag,alleen. Mn zusje kwam gelukkig. Zii heeft alles geregeld,toen we bii Pat mochten,lag hii in bed. Ik ben naast hem gaan liggen,hield hem vast,ben zo bliiven liggen,tot hii werd opgehaald,door de uitvaart verzorgers. Ik heb je op de wereld gezet,nu blijf ik tot het laatst bij je,lieve Pat. We hebben hem 5 trappen afgesjouwd. Geholpen.Hii is begraven in Amsterdam,waar hii geboren is,bii miin lieve oma. Ik heb overal foto's van gemaakt. Zelf kaarten gemaakt. Het was,ondanks Corona,de mooiste begrafenis,die ik ooit heb meegemaakt. Van miin eigen kind. 30 mensen,prachtige bloemen,zijn broertjes,zijn zoon van 14. Ik heb alles zo bewust in mii opgenomen. Maar nu,mis ik hem zo erg. Heel heel erg. Ben helemaal van de rel. We hebben samen zo gevochten. Dat dit niet zou gebeuren. En heb zo een schuldgevoel,dat ik hem heb laten gaan. Maar kon hem ook niet tegenhouden. Hii kon toch niet voor altijd bii zijn moeder blijven wonen? Hii is 4 jaar op zichzelf geweest. Niet alleen ik,wii allen missen hem zo erg,daar zijn geen woorden voor. Als je het zelf niet mee maakt,weet je niet hoe t voelt. Dit ga je niet even een plekje geven. Het leven gaat door,maar ben helemaal mezelf niet,sta er mee op,ga er mee naar bed. Moesten we ook nog z'n flat leeghalen! Zwaar heel zwaar. Het is gewoon niet te bevatten. Gewoon mijn kind kwijt. Voor altijd...zie hem nooit meer terug! Miin oudste lieve kanjer. Heb veel spulletjes van hem,meegenomen,moet het allemaal nog inruimen,ergens,het staat allemaal op zijn kamertje,boven. Kan het niet opbrengen.... Voor ziin broertjes,ze waren 6 handen op een buik,vind ik het ook zo moeilijk. Wat een verdriet. Pat blijft voor altijd in miin hart,voor altijd bii mii. Kon ik hem maar terug halen... Heel veel kracht,voor jullie allen.🙏"
Reactie van Davy Verroeye op 7 dec 2020, 23:33
"Hier is alles begonnen met het verloes van men grootmoeder nu ong reeds 9 jaar geleden nooit meer kunnen zeggen wat ze voor me betekende nooit meer eens gedag zeggen toen al stillekes aan begonnen met het bouwen avn een muur tot een jaar later nu in november 8jaar geleden het zwaarste noodot plaats vindt het verliezen van on op dat moment 38weken zwangerschaps oud zoontje dit viel zowel voor mij als men vrouw zeer zwaar maar vooral voor ons toen al 5 jaar oude zoon die alles van zeer dichtbij meegemaakt geeft om het met zijn woorden te zeggen het is de dokter zen schuld dat broertje hier niet is nu dit is natuurlijk niet waar het komt namijk door een loslating van de placenta echter op dit moment heb ik terug men muur opgebouwd en me sterk gehouden coor men vrouw en zoon tot in 2015 ik samen met een vriend enkele klussen uitvoerde in ons huis en we plots telefoon krijgen dat er iets aan de hand is met men vrouw haar grootmoeder ondertussen wel papa geworden in 2013 van een dochter dit om te proberen het verlies van ons zoontje te compenseren denk ik maar nu terug naar 2015 dus men vrouw haar grootmoeder is na een hartstilstand overleden terug een zware klap op dat momen terug me heel sterk ggehoudendit voor men gezin maar vanbinnen elke wons die er al was terug open maar ik liet het niet zien ik kon het niet tenzij ik alleen was maar dit duurde niet lang echter 2 jaar later slaat het noodlot nogmals toe dit keer men grootvader nooit vergeet ik de dag waarop ik te horen krijg dat hij door een ongelukkige val zen hoofd geeft gestoot om een steen natuurlijk hier weer het zelfde ik hield me vanbuiten sterk maar vanbinnen kropte ik alles op en bouwde ik men muur op tot op de dag zo een 3 weken geleden ik zeer slecht nieuws krijg van men steiefmama over men vader deze ligt in het ziekenhuis met leverkanker met lichte uitzaaingen echter enkele dagen latenr stellen ze vast dat het zowel op zen rug longen zit en 1 nier niet meer werkt en nu enkele dagen terug is het zemf nog erger want het zit blijkbaar op zen gehele lichaam en het ergste is ze kunnen niet eens zeggen hoelang hij nog geeft wel dat hij er allezins al langer me zit dan 3 weken ooknu weer zou ik zeggen hou ik me sterk vanbuiten maar dit lukt me omlangs om minder goed en hoe merkt ik dit doordat ik prikkelbaarder ben dan anders als ook ik weet met mezelf geen blijf en ik vraag me af hoe ik dit ooit allemaal een deftige plaats zal kunnen geven en voor en stuk terug genieten van alles om me heen want ik heb steeds schrik om nog iemand te verliezen en dan voor men kinderen en vrouw ( Ondertussen 2 dochters 7 en 3 jaar en zoon 13 j )"
Reactie van martien van den elzen op 7 nov 2020, 12:24
"Hoi Jose Wat vreselijk voor je, het is allemaal nog zo kort geleden. En wat erg voor je dat niemand hebt om mee te praten."
Reactie van Josè Winkel op 4 okt 2020, 17:00
"15 mnd na het verlies van mijn geliefde man, is na een strijd van 13 jaar tegen kanker, mijn ongelooflijk geliefde jongste zoon overleden op 33-jarige leeftijd op 4 juli 2020, op de verjaardag van mijn oudste kleinzoon 😪 De pijn, het verdriet, het gemis is zo ontzachelijk groot dat het voelt of ik hier nooit meer doorheen kom. Met mijn 2 andere zoons kan ik er niet over praten, zij rouwen waarschijnlijk op hun manier, en hun leven gaat weer sneller wat "normaler" door, door de drukte van alledag. Ik heb helemaal niets of niemand verder, geen werk, geen vrienden/kennissen. Soms het gevoel dat ik stik, het verdriet is gewoon fysiek ook. 1 x p.w. ga ik naar mijn oudste zoon, hij heeft mentaal zo'n klap gehad na het verlies van zijn papa en daarna ook nog eens zijn broertje. Hij is altijd al geen prater geweest maar over emoties kan hij helemaal niet praten, dus zet ik daar mijn master op en als ik dan weer thuis kom ben ik helemaal OP!!!! Ik kan dit niet alleen, ik voel het, ik weet het maar kan nergens iets vinden waar ik terecht kan voor hulp. De steungroepen die er zijn in mijn omgeving zijn over het algemeen voor ouders die hun kindje vlak na de geboorte of tijdens de zwangerschap zijn verloren maar dus niet voor iemand die nog rouwt om haar partner en nu ook haar volwassen kind is verloren 😪 Ricardo ik mis je 🖤 maar zal altijd je mama blijven ❤️ en jij blijft altijd mijn jongste kind 💞 Rust zacht lieverd(s) 🕯️💞"
Reactie van Hannie op 25 aug 2020, 23:32
"Ik vraag me eigen wel eens af wat is rouwen.mijn zoontje is na 9 maanden doodgeboren. Geen afscheid van kunnen nemen dat was toen niet zo. Mijn man is op zijn 39 ste overleden. Ja had 3 kinderen dus gewoon weer verder. En nu is 3 maanden geleden mijn 38 jarige zoon overleden. En ik ga weer verder want zo is het leven. Verdriet ja s nachts als je op je bedje lig.mensen willen niet horen weet eigenlijk niet hoe ik verder moet. Zoveel verdriet maar gewoon doorgaan. Dus rouwen is gewoon slapeloze nachten en de volgende dag weer vrolijk verder gaan"
Reactie van Mariet Bosch op 29 jul 2020, 11:15
"Vandaag 5 weken en 1 dag geleden is mijn enige dochter op brute wijze door messteken om het leven gebracht door haar vriend die ik vertrouwde. Heb geen idee hoe ik verder moet. Liefst wil ik na haar toe maar wie vecht dan voor gerechtigheid. Hoe kan je ooit verder. Zijn ouders doen net of er niks gebeurd is wat nog meer pijn doet. Als ik maar wist dat mijn kind nu beter af is in het hiernamaals."
Reactie van Margot op 29 jul 2020, 00:17
"Mijn destijds enige zoon is overleden op 24 mei 2010. Hij was 7 jaar en gezond. En toen was daar ineens die vreselijke onbeschrijflijke stilte.... Alsof mijn hart eruit werd getrokken. De pijn. Ik hoorde mezelf huilen en het leek alsof ik een ander hoorde. En iedere ochtend dat ik wakker werd dacht ik, nee weer zo'n dag dat ik me moet realiseren dat dit ècht is en onomkeerbaar. Ooit heb ik zelfs gezegd; "had ik hem maar nooit gekend dan had ik dit niet hoeven ervaren". Daar voel ik me nog steeds schuldig over. Hij is, samen met zijn broertje van 6 het mooiste wat me is overkomen. Er is er licht aan het einde van die eindeloze tunnel! Nooit meer zal ik zijn wie ik in dat 'andere' leven was. Nu zie ik deze ervaring als een verrijking en ben trots, met name op mijn grote ster Max!"
Reactie van Hanny op 27 jul 2020, 22:47
"Nog geen drieënhalf jaar na zijn vader,die darmkanker had, overleed mijn 48jarige zoon, ook aan kanker. Tussen diagnose en overlijden zat twee weken. Ook heb ik mijn hartsvriendin verloren än kanker tweeënhalf jaar geleden. Nog net voor de Corona een prachtig afscheid gehad. Ik was sterk, de eerste drie maanden. Zag niemand door de Corona. Later kwam ik mensen tegen aan wie ik het kon vertellen. Ik werd geconfronteerd met de keiharde realiteit. Ik heb me kapot gehuild, had een burn- out. Wilde niks meer, ondanks een gelukkige latrelatie met een weduwnaar . Nu heb ik lichamelijke klachten, moet naar ziekenhuis voor onderzoek. Ben doodsbang. Ben ik de volgende ?... Het is nog zo vers, net 5 maanden geleden."
Reactie van ida Schiphouwer op 20 jul 2020, 13:00
"Mijn dochter Larissa is 13 juni 2020 op 39 jarige leeftijd overleden aan uitgezaaide borstkanker. We hebben vanaf februari 2019 gevochten tegen de kanker d.m.v chemo, beide borsten er af en bestraling.In oktober heeft ze nog een hartstilstand gehad door de chemo. Toen heeft ze nog verschillende scans gehad en zijn er nergens uitzaaiingen gevonden. In het traject van de na behandeling met chemo brak in januari 2020 de kanker door en was het uitgezaaid door het hele lichaam. Ze is 28 februari nog getrouwd. Eind mei kreeg ze het heel erg benauwd en bleek ze een dubbele longontsteking te hebben die haar fataal is geworden. Ze laat een zoontje van net 4 achter. Ze wilde een grootse crematie maar door de corona mochten er maar 30 mensen aanwezig zijn. Ik heb samen met haar alles gedaan elke ziekenhuis bezoek echt alles. Nu is er die leegte. Het leven is nu als een film die aan me voorbij gaat. Alles gaat maar door maar mijn leven staat stil. Er is een stuk van mij dood. Hoe moeilijk is het ook om te zien hoe je als man en vrouw zo verschillend met rouw omgaat. Ik voel me vaak heel alleen in mijn verdriet."
Reactie van Tine Beun op 25 mei 2020, 03:43
"Mijn zoon van 24 is gisteren geheel onverwachts aan een hartstilstand overleden. Ik besef al te goed dat ik nog een hele lang weg te gaan heb op gebied van rouwverwerking. Ik besef het nog niet, het is zo onwerkelijk en het huilen stopt maar niet. Het klopt niet dat je als moeder je kind overleeft. Hij was in de bloei van zijn leven, leuke job in de zorg, heel veel lieve vrienden. Steeds denk ik, dit is onrechtvaardig, kon ik maar met hem ruilen.....hij had immers nog een heel leven voor hem."
Reactie van Tina op 14 apr 2020, 21:48
"Hallo, de zoon 4 maanden oud van mijn zus is een maand geleden overleden aan de wiegendood. Ze heeft enorm verdriet en schuldgevoel dat ze hem niet in haar eigen kamer liet slapen die nacht. Ik wil haar heel graag helpen maar hoe? dat weet ik niet. En ze heeft nog 5 kinderen maar ze wilt niemand meer zien."
Reactie van Renushka Poedai op 11 mrt 2020, 20:04
"15 maart 2020 is het 1 jaar geleden dat mijn dochter Diya van 8,5 jaar is overleden. Ze is vermoord door haar vader in het Maasstad ziekenhuis in Rotterdam. Ik heb het elke dag steeds zwaarder. Elke ochtend als ik wakker word, hoop ik dat het een nachtmerrie was. Mijn toekomst ziet er niet meer rooskleurig uit. Ik heb geen zin in iets en wil gewoon bij mijn dochter zijn."
Reactie van Duuk op 11 mrt 2020, 08:55
"Wij zijn 9 weken geleden onze zoon (broer) van 15 overleden. Hij had 4,5 jaar geleden de diagnose hersentumor gekregen en was er met spoed aan geopereerd. Elk half jaar met de scan was spannend. Was het overgebleven stukje gegroeid? Afgelopen 2 x wel, maar in nov 2019 zei de oncoloog enkele mm er is geen actie nodig. Dus wij dachten 6 maanden rust. Op 6 jan heeft onze zoon zelfmoord gepleegd. Wij zijn in shock en ziek van verdriet. Wat hebben we gemist?! Hij leek altijd zo relaxed en blij?! Hij moest nog 4 maanden tot zijn eindexamen waar hij jaren voor gevochten heeft. Wij waren zo blij met hem en verschrikkelijk trots!Onze dochters gaan anders met het verlies om en praten er niet over. Mijn man en ik moeten door, maar hoe? Het is een verschrikking!"
Reactie van Monique op 16 dec 2019, 09:24
"04.07.2018 Mijn dochter ging op stage in Frankrijk. Ze was net begonnen aan de opleiding Tio , dat was haar wens deze opleiding,haar doel. Na 6 weken daar te zijn wert ze niet lekker,een beetje griep. Na een nacht te ziek te zijn geweest toch naar brive. Ze ging douchen viel neer en kwam net meer bij. Haar hart wert bevangen door een bacterie. Dit komt 200 tot 300 x voor in Nederland , bij mensen tussen de 18 en 25 jaar. Er is niets tegen te doen . Nu moet ik verder,maar hoe ? Ik doe net of ze nog op stage is . Ik heb nog twee kinder ,zoon vsn 28 jaar in Praag en een dochter van 18 jaar,een eigen bedrijf. Dus ik ga door praat veel met verschillende klanten overhaar. Maar van binnen ben ik helemaal stuk. En nee dit krijgt nooit een plaatsje ,zo als velen zeggen. Zo zie je elk verlies is anders in elk leven. Mijn dochter Meagan -melanie ik mis je."
Reactie van Moeder op 14 dec 2019, 12:07
"Lieve Mensen, Onze zoon is 2 jaar en 5 mnd geleden verongelukt in onze woonplaats en op de verjaardag van zijn jongste zus.Geef elkaar de ruimte om het te verwerken op een mannier die bij ieder anders is .Samen met onze twee dochter proberen we het vreselijke grote niet uit te drukken verdriet te verwerken.Hij is maar 24 jaar geworden"
Reactie van Marian van.der linden op 5 dec 2019, 18:58
"Hallo wij.hebben.onze zoon.15 jaar geleden verloren.aan.een.hersenstamkanker 26 jaar jong .waarschijnlijk nooit goed verwerkt en.het komt er nu allemaal uit door verandering van antideprasiva aan.huilen.geen.gebrek onrustig en.angstig.Iemand hier ervaring mee hij was ons enige kind."
Reactie van OoitDeMamaVanKiann op 11 nov 2019, 09:55
"16.09.2019 heb mijn enige zoon van 2,5j verloren aan een autoaccident. En weet niet hoe verder. Heb een beschadigde ziel. Ik wens me ook dood. Er is niemand wat me begrijpt. Ik sta er helemaal alleen voor precies."
Reactie van Irene Doorn op 29 okt 2019, 09:46
"Het duurt zo lang als het duurt. Mijn zoon heeft vandaag zeven jaar geleden een einde aan zijn leven gemaakt. Voor hemzelf heb ik daar vrede mee, maar waar hij ons mee opgezadeld heeft is af en toe niet te dragen, zelfs na zeven jaar nog. Dat roept dan weer een schuldgevoel op, het houdt nooit op. Dan de eenzaamheid, je vrienden en kennissen om je heen trekken je depressie niet, je andere kinderen hebben ook hun verdriet en verhaal, langzaamaan verzand je in eenzaamheid en je bent de enige die daar iets aan kan doen. Sterkte jullie allemaal met de verwerking en ja het duurt zo lang als het duurt."
Reactie van Graciella op 21 okt 2019, 15:36
"13 september ben ik bevalle van onze prachtige zoon Jaiden. tijdens de zwangerschap was er niks aan de hand behalve dat Jaiden wat kleiner dan het gemiddelde kind zou zijn volgens de groei curve. dat bleek achteraf ook nog best allemaal mee te vallen. hij was 2730 gram en was ongeveer 47cm. Na enkele uren vond de verpleging hem nogal bleek en vond dat die even onderzocht moest worden. In eerste instantie dacht ik, hij komt zo wel terug. De dokter zei je mag ook mee naar de afdeling. Ik erachteraan in rolstoel want ik kon niet lopen door mijn hechtingen. het bleek t toch allemaal niet goed te zijn en moest hij aan de zuurstof overgebracht worden naar t LUMC Leiden waar die op de NICU terecht kwam. Jaiden heeft daar 32 dagen gelegen. de dokters hebben van alles qua medicijnen, pijnstillers, rust en slaap medicatie geprobeerd. Infectie na Infectie bleven komen. Er is na 2 weken een Gen onderzoek gedaan waaruit bleek dat hij het NKX 2-1 Gen had wat heel zeldzaam schijnt te zijn. hij had t ook niet van ons, zijn lichaam heeft dat zelf aangemaakt. Door dit Gen kun je aandoeningen krijgen aan de longen, schildklier en hersenen. bij Jaiden werkte de longen niet naar behoren en was daar ook niks meer aan te doen. 30 dagen lang dachten de artsen dat er misschien nog een medicijn zou zijn of dat hij iets zou opknappen. maar vanaf t moment dat wij te horen kregen wat hij had is hij is 24 uur zo achteruit gegaan dat we smorgens de 32e dag op 15 oktober gebeld werden dat het niet lang meer ging duren. Jaiden kon niet meer. Hij was op, hij kon niet meer vechten,. zijn lichaampje wilde niet meer. Wij hebben hem in onze armen in laten slapen en afscheid van hem moeten nemen. Nu bijna een week later moeten we hem over 2 dagen laten cremeren. Jaiden krijgt een mooi plekje bij ons thuis. Alles wat we met hem wilde doen kan niet meer. alle plannen die we hadden. Alle confrontaties die je keer op keer weer meemaakt zijn ondragelijk. de pijn, het verdriet, een leegte die nooit meer gevuld zal worden. Jaiden was ons 1e kind. Misschien komt er op een dag wel weer een kindje maar niks vervangt de leegte. Wij zullen altijd zijn papa en mama blijven en altijd van hem blijven houden ♡♡."
Reactie van Irene op 9 okt 2019, 09:27
"Het is niet te doen. Je kind verliezen. Mijn zoon is 5 jaar geleden Door zelfdoding uit het leven gegaan. Het had niet nodig geweest. Met de juiste hulp waar ik om gesmeekt heb, hadden hij nog geleefd. Voor de omgeving is het dubbel op. Men kan niets met verdriet van ouders en zeker zelfdoding kan je niet over pratelier. Het is een eenzame weg. Veel vrienden vinden 5 jaar al heel lang. Mijn familie en zelfs mijn moeder walstte over mij heen. Alles moest Door gaan. Feestjes kerstmis. Het klaar moeten staan voor mijn oude moeder. Het was niet te doen. Er zijn mensen die mij dit kwalijk nemen en Namen. Ik heb daar aan beantwoord. Wat van mij verwacht werd ging ik naar twee maanden na de onverwachte gruwelijke dood van onze zoon weer doen. Het gevolg een verstoorde rouw met lichamelijke klachten die ernstig zijn. Nu voor rust gekozen en helaas moeten merken dat naaste familie dit niet accepteert. Dat doet pijn. Want begrip en steun is alles wat een moeder nodig heeft. Daarom ouders moeders denken alleen aan de andere kinderen als die er nog zijn. Blijf trouw aan wat je kan en wil doen. Die dingen die je fijn vindt. Al is het maar een halfuu rtje. Zoek iemand op die net je meeleeft en geduld heeft om te praten iets met hete ondernemen. Net zo lang totdat je met verdriet verder kan leven. Want dat moet je leren. Het gaat nooit over."
Reactie van Een liefhebbende moeder op 24 sep 2019, 20:52
"28 april 1997 zijn wij ons zoontje van 15 weken verloren. ik moeder vond hem dood in zijn bedje. Na onderzoek bleek hij overleden te zijn aan een sepsis ( bloedvergiftiging). Je wereld stort in zijn broer toen van bijna 5 en zus toen van 3,5 intens verdrietig. Het verdriet blijft.We kregen in 1999 een tweeling twee jongens één eigig en in 2000 een dochter. 25 april 2018 sloeg het noodlot nogmaals toe onze zoon één van de tweeling is verongelukt tijdens zijn werk 19 jaar jong. Mijn leven is kapot ik weet niet hoe ik verder moet leven met dit grote verdriet om het verlies van mijn jongens. Heel veel tips maar het helpt mij niet. Ik voel mij intens verdrietig ontredderd en machteloos."
Reactie van Denise op 1 sep 2019, 21:50
"21 mei zijn wij trotse ouders geworden van een prachtige zoon Hij is geboren met 29weken en 3 dagen met een keizersnede omdat mijn placenta geen doorbloeding meer gaf Toch was hij helemaal gezond bij zijn geboorte deed alles zelfstandig alleen voeding ging nog via de zonde 3 weken hebben wij volop genoten van ons wondertje Na 3 weken werd ons mannetje ineens heel erg ziek en die zelfde dag is hij overleden aan een verspreiding van een ziekenhuis bacterie Het voelt zo oneerlijk en zo onterecht zoveel gevoelens waar je niks mee kan en geen idee hoe ik er mee om moet gaan Hij is maar 3 weken bij ons geweest maar voelt voor mij alsof hij er altijd al geweest is Het breekt op van alle kanten"
Reactie van De Keyser Ingrid op 1 sep 2019, 21:08
"Ik ben mijn zoon van 45 jaar twee weken en twee dagen geleden verloren aan kanker. Hij heeft 10 maanden geleden het verdict gekregen van acute leukemie, heeft zware chemo gehad en een stamceltransplantatie. Alles verliep heel goed tot drie weken geleden hij zich niet goed voelde....niet meer kunnen eten en heel onpasselijk . Na de nodige onderzoeken heb ze er bovenop lymfenklierkanker vastgesteld!. Hij heeft gestreden tot het laatste moment maar het was een ongelijke strijd! Hij is 16 augustus 2019 overleden. Ik eet dat het heel onlangs is maar ik weet ook dat ik het niet ga aankunnnen. Ik leef in een hel!!"
Reactie van Een Moeder op 23 jul 2019, 09:26
"Lieve Mensen,wij zij op 3 dagen na twer jaar geleden onze mooie zoon verloren door een verkeersongeval.Wat zet dat je leven op zijn kop.Mijn man en onze twee dochters gaan er allemaal op een eigen manier mee om.Belanrijk is het om elkaar de ruimte in te geven.En ik snap dat ouders die dit niet mee hebben gemaakt nooit helemaal kunnen meeleven dat telt ook voor nroers en zussen .Zoek mensen om je heen die ook verlies van hun zoon of dochter hebben meegemaakt je hoeft maar een ding te zeggen en ze begrijpen het.Ik wens iedereen met een groot verlies en verdriet het allerbeste toe. Een Moeder"
Reactie van Theo Zijlstra op 15 mei 2019, 20:13
"Hallo lieve mensen, Afgelopen 3 februari 2019 is onze zoon (mijn stiefzoon) door een tragisch ongeval overleden. Mijn partner haar zoon is 25 geworden. Het is te verschrikkelijk voor woorden om dit verdriet mee te moeten maken. Ik heb van mijn leven nog nooit zo’n intens verdriet gezien bij een moeder😢. Ik probeer haar te (onder) steunen waar ik kan, maar dat is soms best moeilijk omdat ik ook niet altijd weet of ik het goed doe. We proberen in onze vrije tijd altijd er even op uit te gaan, een beetje ontspanning zoeken. De vreugde in het leven bestaat niet meer, daar ben ik nu wel achter. Ik hoop voor mijn partner, dat ze het ooit eens een plekje kan gaan geven. Maar dat zal nog wel even duren. Iedereen heel veel sterkte toegewenst. Theo"
Reactie van Tim op 20 jan 2019, 04:21
"Heyy. Mijn vriendin heeft pas haar kindje veloren 8 maandjes oud. Het was een erge gebeurtenis en ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik haar het beste kan steunen. Het was niet mijn biologische kind. Maar ook ik heb er verdriet van. Mijn vriendin neemt nu meer afstand van mij. Maar ik wil haar graag helpen en steunen maar eerlijk gezegd ik weet niet hoe ik dat het beste kan doen. Ik heb er zelf ook veel verdriet om."
Reactie van Tielen Marie -helene op 11 jan 2019, 14:49
"Hallo ik ben Marleen ik heb mijn zoon de 12april 2018 verloren hij is 41 jaar ,ik weet totaal niet hier mee om te gaan ,inheb het gevoel op automatische piloot te leven ik heb ook een dochter van 36 jaar en vier kleinkinderen ,ik weet dat ik mijn dochter te weinig aandacht en Mss liefde geef omdat ik veel met mijn zoon in gedachte ben grtjs marleen"
Reactie van Tiny de Waal op 26 sep 2018, 11:10
"Ik ben in de week van 7 mei dit jaar, vd ene op de anders dag mijn hoogzwangere dochter van 28 en haar kleinzoontje verloren Van haar heb ik 2 kleindochtertjes van net 5 en 2.5 jaar Die meisjes moeten opgroeien zonder mama en hun broertje waar ze zo naar uitkeken ! Hoe kom ik hier ooit bovenop als moeder en oma Ik heb langs 2 kanten hulp, voetreflexologie en praten met iemand vd gz Het is niet te doen......."
Reactie van Jerry op 23 mei 2018, 22:01
"Hallo zitten echt wel goeie adviezen bij! Ik ben mijn zoon 11 jaar geleden verloren en kan er totaal niet mee omgaan! Nu ben ik bezig met een emdr cursus want ik sliep al 11 jaar heellllll ergggg slecht! Werde aangeraden en hoop dan ook dat dit gaat werken! Mijn vriendin is gelovig en ik niet! We zijn nu 22 jaar bij elkaar en kunnen gelukkig van elkaar accepteren dat het voor ons anders is! Ik heb het vaak moeilijk en heb nergens meer zin in maar omdat ik mijn dochter heb die toen 3 was en nu een prachtige dame van 14 hou ik het vol en zal ik haar geen verdriet willen aan doen ze heeft genoeg gehad! Ik gun dit verlies niemand!"
Reactie van riet mabesoone op 1 nov 2017, 23:02
"Onze zoon 50 jaar is bijna 3 jaar geleden overleden. Ben nog steeds aan het zoeken naar een beetje evenwicht. geen idee hoe ik dat moet doen."
Reactie van Britt Leenaarts op 4 feb 2016, 11:56
"Hoi Boukje, Het is ook een heel lastig iets en niet te bevatten voor mensen die het gevoel van het verliezen van een eigen kind niet kennen. Dat schuldgevoel is iets dat je heel vaak terug hoort komen, omdat ouders natuurlijk toch de volle verantwoordelijkheid nemen voor hun kind. Vaak is het een gevoel waar in een later stadium wel meer acceptatie in komt, maar dat vergt vaak veel tijd. En inderdaad: een lastige kwestie. Want wat zeg je? Soms hoef je niks te zeggen; vaak is het feit dat je laat zien dat je er voor iemand bent op dat moment voldoende :) Want als iets fijn is voor deze mensen, is als ze weten dat ze er niet alleen voor staan als ze iemand nodig hebben! Warme groet, Britt - RememberMe.nl"
Reactie van Boukje Canaan op 4 feb 2016, 09:43
"Heel goed om deze tips door te kunnen geven. Vanuit mijn werk ontmoet ik ouders die hun kind verloren. Ik vind het omgaan van schuldgevoel erg moeilijk om bij anderen te zien. Je wilt ze zo graag van dat gevoel afhelpen. Maar wanneer je zegt dat ze zich hekemaal niet schuldig hoeven te voelen, sla je de plank mis. Begrip tonen dat het een natuurlijke reactie is, is maar gespeeld. Want we begrijpen het natuurlijk niet. We zitten niet in die situatie. Dus wat zeg je dan? Niets? Een waarom vraag wordt vaak als aanvallend ervaren. Lastige kwestie. Ik hoop maar dat het schuldgevoel een keer wegebt."
Reactie van Britt Leenaarts op 3 feb 2016, 23:00
"Dankjewel! En inderdaad: daar zijn we voor als familie. Elkaar steunen & zowel een lach als een traan delen :-) Liefs!"
Reactie van Liesbeth Goderie op 3 feb 2016, 21:41
"Mooi Britt, rouwen om je kind duurt oneindig, net zoals rouwen om je broer/zus. We zijn elkaars grootste steunpilaren "

Reactie plaatsen

RememberMe

Voor een afscheid met een gekleurd randje