Verdriet valt niet te wegen

Als uitvaartconsulent kom ik bijna dagelijks bij mensen thuis om hun uitvaartwensen te bespreken. Dit zijn vaak hele mooie ontmoetingen waarbij de mensen niet alleen hun wensen kenbaar maken, maar hier ook vaak een toelichting bij geven. Dit zijn dan vaak hele mooie persoonlijke verhalen.

Mensen vertellen dan bijvoorbeeld over het verlies van een dierbare. Soms is dit een partner, een kind, een broer of zus, een ouder of ouders of een ander familielid. Vaak zijn dit zeer ingrijpende verhalen waar ik met veel respect naar luister. Ook ben ik erg dankbaar dat zij dit met mij willen delen. Zelf heb ik helaas al heel veel dierbaren verloren. Als mensen mij er naar vragen of als het tijdens het gesprek ter sprake komt deel ik ook mijn verlies met hen. Wanneer je iemand verliest die erg belangrijk voor je is verandert naar jouw gevoel alles in je leven. De wereld ziet er anders uit, niets lijkt meer hetzelfde...

Kun je verdriet op een weegschaal leggen?

Zelf heb ik helaas moeten ervaren dat iemand tegen mij zei: “Het ergste wat iemand kan overkomen is je kind verliezen." Alsof het niet net zo erg is om je vader of zus te verliezen. Het lijkt wel of mensen een soort weegschaal gebruiken om te bepalen wie het meeste verdriet heeft. Terwijl die verschillende soorten verlies niet met elkaar te vergelijken zijn. Iedereen heeft het recht om verdrietig te zijn op zijn eigen manier, want iedereen gaat anders om met het verlies en daarbij ook het verdriet. In andere woorden: verdriet kun je niet op een weegschaal leggen.

Verdriet valt niet te wegen

Sinds ik werkzaam ben in de uitvaartzorg heb ik geleerd dat verdriet niet te wegen valt. Mijn moeder zei ooit: "Als ik hoofdpijn heb en jij hebt kiespijn, voel ik mijn hoofdpijn en niet jouw kiespijn." Onlangs zat ik in een groep van 11 mensen te praten over verlies van een dierbare. Eenieder vertelde hierin zijn/haar verhaal. Geen enkel verhaal was hetzelfde. Het werd bij eenieder wel duidelijk dat zij degene die zij hadden verloren enorm liefhadden en dat nog steeds doen. Er was een dame die zich verontschuldigde dat zij elke keer zo emotioneel werd als zij over haar grote verlies sprak. Een man die zijn partner verloren had vroeg zich af waarvoor hij eigenlijk nog moest leven. Een andere dame vertelde dat haar partner zelfmoord had gepleegd. Voor mij werd steeds duidelijker dat praten over verlies helpt bij het verwerken daarvan.

Respecteer het verdriet van eenieder

Hoe ga je als familie of vriend het best om met verdriet van iemand in rouw? Uit mijn ervaring weet ik dat je het beste kunt luisteren. Laat de rouwende uitpraten en laat ze weten dat je er voor hen bent. Wat je vooral niet moet doen is het verdriet proberen te sussen of relativeren. "Hij was toch al 92." of "Als je je eenzaam voelt neem je toch een hond." Dit soort uitspraken helpen écht niet. Integendeel zelfs. Houd in gedachten: verdriet valt niet te wegen... Respecteer het verdriet van eenieder.