Onbegrijpelijk en onbeschrijfelijk

Afgelopen week kreeg ik een waarschuwing dat er een bericht op mijn mobiele telefoon binnen was gekomen. Normaal lees ik die als het uitkomt maar dit keer opende ik het bericht direct. Vol ongeloof las ik het laatste nieuwsbericht. Een verschrikkelijk ongeluk in Oss, bij een bewaakte treinovergang. Hierbij zouden vier kinderen zijn omgekomen en een kind zwaargewond, inclusief de begeleidster.

Op zo’n moment staat alles stil. Ik las nogmaals het bericht alsof het nog niet goed tot mij doordrong. Ik was helemaal van slag. Zelf ben ik ouder en grootouder en mijn gedachten gingen uit naar de gezinnen en families waar deze kinderen bij hoorden. Je kan jezelf hierbij geen voorstelling maken.

Twee procent

Mijn gedachten gingen uit naar mijn eigen kinderen. Mijn oudste dochter reist elke dag van Arnhem naar den Bosch. Het bleek dat zij in de trein zat direct na de trein die in botsing kwam met de stint. Zij hoorde het nieuws van de conducteur en las het even later via internet. Zelf is zij moeder van twee prachtige dochters. Haar jongste dochter is zeven jaar en wilde, enige tijd geleden, graag zelfstandig naar de op ongeveer driehonderd meter verderop gelegen school. Haar moeder gaf hier schoorvoetend toestemming voor. Toch volgde zij op gepaste afstand haar zevenjarige dochter. Later op de dag schreef zij deze ervaring voor zichzelf op om deze stap ook een plaats te geven. Op dat moment kwam haar dochter binnen en vroeg wat haar moeder had opgeschreven. Dit heeft zij aan haar dochter laten lezen. Dochterlief pakte een stukje papier en tekende een cirkel waar ze een twee in schreef en buiten de cirkel 98. Kijk mam: er is maar twee procent kans dat er iets kan gebeuren maar in 98 procent gaat het altijd goed. Hier moest ik aan denken na dit verschrikkelijke ongeval. Was dit dan die twee procent? Wij kunnen ons geen voorstelling maken welk een verdriet de ouders en familie van de getroffen gezinnen doormaken.

Whatsappje

Later op de dag ontving ik een whatsappje van onze dochter in Amerika. Haar oudste dochter was verkozen tot beste studente van de maand op haar school met 1400 leerlingen en haar zoon had zijn gele band bij karate gehaald. Haar middelste dochter heeft het geweldig naar haar zin op turnen, iets wat ze altijd graag wilde doen. Ze zijn net naar Amerika verhuisd en het is met name voor de kinderen een geweldige uitdaging. Afscheid nemen van hun vertrouwde woonomgeving, hun vriendjes/vriendinnen en school. Maar ze hebben het daar geweldig opgepakt. Uiteraard ben ik hier ontzettend trots op en blij om. Alleen gaan mijn gedachten uit naar de getroffen gezinnen, ook hun kinderen stonden aan het begin van een prachtig leven welke zo abrupt werd beëindigd. Onbegrijpelijk en onbeschrijfelijk.

Vandaag gaat mijn zoon samen met zijn echtgenote en beide dochters naar K3. Hun oudste dochter heeft CLN2. Dit is een ernstige stofwisselingsziekte in haar hersenen. Hiervoor wordt zij elke veertien dagen behandeld in het Erasmus MC in Rotterdam. Zij zal nooit herstellen maar de behandeling vertraagt het proces waaraan zij ooit zal overlijden. Hun jongste dochter is ook onderzocht en zij blijkt deze ziekte niet te hebben. Samen met hun meiden genieten zij zoveel mogelijk van alle kleine dingen. Het is voor hen bijzonder zwaar maar ik heb grote bewondering voor hun zorg, geduld maar bovenal de liefde die zij aan hun beide meiden geven. Terwijl ik dit met moeite met jullie deel dwalen mijn gedachten steeds maar weer af naar de gezinnen en families die afgelopen week met een verlies kregen te maken waar zij zich nooit op hebben kunnen voorbereiden. Dit kwam zomaar ineens uit het niets het is en blijft onbegrijpelijk en onbeschrijfelijk.

Daarom wil ik graag voorstellen dat jullie je partner, kinderen, kleinkinderen een extra dikke knuffel geven en ze vertelt hoe innig en onvoorwaardelijk je van ze houdt.