Geen bloemen op de kist. Wel een prachtig stenen beeldje van een blakende boer. En zijn leren klompen, zijn grijze pet, een minitractor en een pluk stro.
Afscheid van opa Jan
Een meer dan ontroerend afscheid van opa Jan werd het. Een geliefd mens van 96 jaar; uitgezwaaid door zijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen, door familie en verre vrienden, door lieve buren en bekenden.
Opa Jan, die in zijn lange leven simpelweg gelukkig was tussen koeien en kalfjes, op zijn land en later in het huis dat hij liet bouwen. Zijn moestuin, zijn vrouw, zijn kinderen en kleinkinderen, de buurtjes en hun enthousiaste viervoeter; iedereen kon op zijn aandacht rekenen.
Het heeft hem tot een dankbaar mens gemaakt. En precies dat zag ik in de prachtige tranen van de mensen vóór mij. En niet alleen op de eerste rij. Ik had in de dagen ervoor met zijn kinderen gepraat, de dienst voorbereid, teksten geschreven, het herinneringsprentje gemaakt en de foto’s tot een sprankelende powerpoint gemaakt. In het aula-uur kwam alles samen. Op grote, zachte kussens zaten twee achterkleinboefjes intens te luisteren en te kijken. De foto’s en de muziek, de verhalen en anekdotes; het toverde een lach en traan op veel gezichten.
Eervol werk
Twintig grote bloemstukken hadden niet meer indruk gemaakt dan dit kleurrijke opa Jan-stilleven voorin de aula. Met dichtbij hem alle mensen die van kleine en grote betekenis waren in zijn leven. En zo maakte ik kennis met voor mij een nieuw mens. Bijna een eeuw aan herinneringen mocht ik met de mensen die zo van hem hielden, delen. Eervoller werk is voor mij niet denkbaar. Een mens leren kennen na zijn dood en hem bij zijn afscheid zó in het licht zetten dat de doos met zakdoekjes door de rijen gaat…
Reacties (1)