Verdriet mag er zijn...

Gisteren was ik met een collega-ondernemer en een fotograaf op pad om wat foto's te maken voor de uitvaartbeurs die we binnenkort organiseren in Veenendaal. We bezochten ook de begraafplaats en terwijl we daar liepen vertelde ik hen over mijn zoontje Stan. Mijn zoontje dat zestien jaar geleden in mijn buik groeide, maar helaas ook na een zwangerschap van ruim vijf maanden in mijn buik overleed. Hij is geboren op 24 november 2000 en begraven op de begraafplaats waar wij rondliepen.

Sobere kindergrafjes

We besloten gezamenlijk naar het kinderveldje te lopen en terwijl we daar stonden scheen de zon tussen de wolken door op zijn grafje en op dat van de andere kindjes die naast hem en bij hem begraven zijn. Wat opvalt is dat hoe ouder de grafjes zijn, hoe kleiner en soberder de steen is... als er al een steentje op staat. Want hoe je het ook wendt of keert, er overlijden regelmatig kindjes in de buik van hun moeders en er worden nog steeds regelmatig kindjes levenloos geboren. Ook vroeger gebeurde dit, maar er werd niet over gesproken en ze werden ook niet door hun ouders zelf begraven. Er is vaak geen grafje om te bezoeken of ze liggen in een gezamenlijk gemeentegrafje waar het nummer niet bekend van is.

Taboe

Ik geef regelmatig lezingen, ook over dit onderwerp, en iedere keer weer zijn er vrouwen, soms al zeer op leeftijd, die dit ook hebben meegemaakt. Ze spreken er alleen vaak niet over. Op dat moment is hun verdriet zo groot... is het gemis enorm groot, ook al heeft dit kindje niet 'bestaan' volgens onze aardse normen. Het is namelijk wel in hun buik gegroeid en onder hun hart gedragen.

Verdriet mag er zijn

Nog steeds eindigt een zwangerschap regelmatig met de geboorte van een levenloos kindje. Een prachtig gevormd mensje waar een moeder en een vader helaas niet voor mogen zorgen. Tegenwoordig mag dit verdriet er zijn, is er ruimte voor afscheid, zijn er zelfs prachtige organisaties die foto’s maken van het kindje en de ouders, dit zodat er herinneringen worden gemaakt die onuitwisbaar zijn. Want op dit kindje was gerekend en daarom mag juist ook dit verdriet er zijn.

Heb ik nog verdriet?

Heb ik nog verdriet? Gisteren aan het grafje van Stan heb ik verteld over zijn geboorte, hoe mooi hij was en hoe veel hij op mijn dochtertje -van toen anderhalf- leek. En weet je… er was heel even een moment dat ik hem bijna op wilde graven… dat ik even terug wilde naar het moment dat ik hem vast had. Dus ja, op dat moment voelde ik even dat gemis en verdriet. En toch…tegelijkertijd is het goed zoals het is.

Eeuwig leven na de dood

Dat klinkt misschien onbegrijpelijk, maar ik geloof in eeuwig leven na de dood en dat troost me enorm. Ik besef ook heel goed dat wat ik meegemaakt heb, mij gevormd heeft tot wat ik nu ben. Dat het begraven van Stan in mij aanwakkerde dat ik met heel veel zorg ook andere mensen wil helpen die afscheid moeten nemen, terwijl ze daar eigenlijk nog helemaal niet aan toe zijn. Dat ik een complete uitvaart mag verzorgen die heel persoonlijk is en past bij de overledene, omdat hoe jong of hoe oud ook, het altijd gaat om een mens, om een leven en om een uniek persoon, waar hoe dan ook van gehouden is.