Waar ben je nu?

Veel mensen die geconfronteerd worden met diepe rouw gaan een moeilijke weg naar leven zonder de persoon die hen op welke manier ook aanvulde. Er blijft een leegte achter, die niks of niemand kan vullen. Je leven is voor altijd anders als je een dierbare verliest. 

Pijnlijk, maar tegelijk zo mooi

De tijd maakt de pijn milder en geeft je de kans om de overledene een nieuwe plaats te geven in je leven. En dat kan voor mensen heel erg verschillend zijn. Zo ken ik een man die elke voormiddag samen nog een aperitiefje drinkt met zijn overleden vrouw. Een moment van connectie, van delen, van samenzijn, ook al kan dat niet meer fysiek. Zo ken ik ook een vrouw, die elke dag voor ze de deur uitgaat aan de foto van haar overleden man vertelt waar ze naartoe gaat en bij thuiskomst verslag uitbrengt. Ook al doet dat pijn. Want al hoor je de reactie van iemand die je zo goed hebt gekend in je hoofd en weet je wat hij of zij zou zeggen, het niet meer echt horen doet pijn. Het is pijnlijk, maar tegelijk zo mooi. En helend… hoe dan ook. 

"Es geschehen noch zeichen und wunder"

Soms raken mensen vast… Slagen er niet in om de overledene, over de dood en het afscheid heen, een nieuwe plek te geven in hun leven. Ze voelen zich ontheemd, eenzaam en kapot van het immense verdriet. Als dat het geval is… laat de tijd zijn werk doen en laat de mogelijkheid open… "Es geschehen noch zeichen und wunder”… Geloof me. Daar heb ik al zoveel mooie voorbeelden van gezien. 

Op de begraafplaats van Scheldewindeke in Zuid-Oost-Vlaanderen (België) staat bij het binnenkomen een bord met daarop de woorden ‘Misschien ben ik wel de wind die door je haar woelt’… Als ik daar kom op een winderige dag, om het graf van mijn grootouders te bezoeken, dan voel ik me onmiddellijk met hen verbonden. En dat is zo een mooi gevoel, dat ik het hier wel een geschenk durf te noemen. Een geschenk van de andere kant. Dan weet ik, dat alles goed is. Ook al snap ik er niks van. 

Het woordje ‘misschien’ vind ik nou net zo mooi. Ik ben niet zeker. Maar het zou kunnen… en dat, is voor mij al genoeg. Want wie ben ik? Veel te klein om alles te vatten…