De jonge eik

Schijnbaar toevallig staat hij daar, in het bijna kale landschap. Wuivende bladeren, ruisend in de wind. Fier afstekend tegen de hemelsblauwe lucht. Jong, krachtig en sterk. Schijnbaar toevallig, maar ik weet beter. De eerste jaren een tenger, jong boompje, worstelend om te aarden en te wennen aan het geplant zijn in een nieuwe wereld. Voorheen was er slechts het vlakke grasland, omsloten door het dijktalud. Een bijna dagelijkse wandelroute met onze twee honden, die er heerlijk rond renden. En op een avond was daar opeens ‘de plek’.

Mijn veilige thuishaven

Hoewel het al bijna een decennium geleden is, weet ik het nog goed. Een rustige avonddienst met een stagiaire. We zijn in het mortuarium bezig met de verzorging van een overledene en de deurbel gaat. Ik doe open, er staat politie voor de deur. Vanaf dan word ik overspoeld door een scala aan gedachten, gevoelens en gebeurtenissen. Overrompeld door een volkomen onverwachte, onaangekondigde melding. Een zeer jong slachtoffer en op mijn vraag waar één en ander heeft plaatsgevonden krijg ik een beknopte routebeschrijving. Naar mijn eigen directe woonomgeving! Mijn veilige thuishaven, die mij vanaf dat moment een heel ander gevoel zal geven. Gedachten schieten door mijn hoofd, gelukkig is de zoon van Manlief, net zo jong als het slachtoffertje, niet bij ons maar veilig bij zijn moeder. Ik besef dat er weer een leeftijdsgenootje van mijn dochter dóód is, uit het leven gerukt in een onbewaakt, onverwacht ogenblik. Beelden dringen zich aan mij op, in gedachten zie ik mijn woonomgeving en ik probeer op twee plaatsen tegelijk te zijn. Het is alsof ik plotseling deel uitmaak van een bizar filmscenario.

Roze hortensia

Ondanks de schok die ik ervaar ben ik professioneel genoeg om te handelen zoals van me verwacht wordt. Een aantal intensieve uren later neemt mijn stagiaire afscheid. Ze verrast me met een mooie roze hortensia en ik omhels haar. Even later komt er naaste familie bij het slachtoffertje kijken. Dat moment waarop ik hoop de gevoelens van mijn medemens nooit werkelijk te hoeven voelen. En dan is het tijd om naar huis te gaan. Nog nooit eerder sinds ik er woon ben ik met dit gevoel naar huis gereden. Dáár, waar altijd mijn veilige haven was, is nu een onheilspellende plek waar zich een vreselijk drama heeft afgespeeld.

Part of the job?

’s Nachts herhaalt het gebeurde zich in mijn dromen talloze keren. Gebroken sta ik de volgende ochtend op. Terwijl ik uit bed klauter staat Manlief een vreemdeling aan de voordeur te woord. Een journalist die hem vraagt of hij, als buurtbewoner, iets heeft gezien. Manlief zegt niets. Als ik uiteindelijk buiten kom en met de honden door het veld loop krijg ik een microfoon onder mijn neus en worden mij vragen gesteld waarop ik ‘geen commentaar’ heb. Ik vlucht de veiligheid van mijn huis in. Wát is het waardoor ik me ontheemd, verward en verslagen voel? Moet ik dit klakkeloos accepteren als “part of the job” zoals een politieagent het uitdrukte? Alles in mij verzet zich om dit gevoel als een vanzelfsprekende bijkomstigheid van mijn werk te zien.

Een plek die nooit meer zal zijn als eerst

Iedere morgen als ik de gordijnen van mijn slaapkamer opentrek besef ik weer: Ik ben iets verloren en het gaat tijd kosten dit in de toekomst weer terug te kunnen vinden. Mijn veilige thuishaven die me rust gaf. Mijn “weidse uitzicht” lijkt voorlopig maar één focuspunt te hebben: Een gedenkplek waar manlief de stille getuigen in het gras na een dag opgeruimd heeft. Een plek waar mijn buurman nog wanhopig heeft getracht een jong leven te redden. Een plek die nooit meer zo zal zijn als eerst, waar we iedere dag op uitkijken en langskomen. Samen steken we er een kaarsje aan en zetten de hortensia, die ik de bewuste avond van de stagiaire kreeg, in de grond. Naast de bloemen die er al door vrienden en vriendinnen van het slachtoffertje gelegd zijn.

Fiere jonge boom

Ja, we zijn bijna een decennium verder en het heeft me destijds een paar maanden gekost mijn werk weer op te pakken. Ik moest leren accepteren dat het leven wreed kan zijn, dat mensen, kinderen weggerukt worden uit het leven. Dat ouders hopeloos en verslagen bij hun dode kind staan en ik machteloos aan de zijlijn. “Het is maar een plek” zei de psycholoog destijds… Ja, het is maar een plek. Toch zal deze plek, waar sinds enkele jaren de jonge eik groeit, mij altijd herinneren aan die ene avond. Ik kan hem zien vanuit mijn slaapkamerraam en loop er vaak langs met mijn hond. Ja, ik ben blij met de eik, die ter nagedachtenis is geplaatst door nabestaanden. Alsof via deze fiere, jonge boom, een stukje van het te vroeg afgebroken leven van een jonge knul, die nu net zo oud zou zijn als mijn dochter en stiefzoon, voort mag leven. Jerry, in liefdevolle herinnering. Deze blog en foto zijn met medeweten en toestemming van nabestaanden geschreven en geplaatst.