Verlies verwerken

Als je er goed over nadenkt dan is ‘verlies-verwerken’ eigenlijk een raar woord: ‘verwerken’. Alsof je het verlies en verdriet vermaalt en dan is het klaar, over, opgeruimd, weg! Maar zo is het met het ervaren van een verlies niet. Je draagt het je hele leven met je mee, niets verwerken! Als je dit leest heb jij vast ook een verlies geleden in je leven, dat kan heel lang geleden zijn of nog maar kort.

Het heeft een gat in je leven geslagen, een leegte… Die persoon is er niet meer… Je kunt op diverse andere gebieden in je leven ook een verlies hebben geleden, zoals je werk, je gezondheid, scheiding… maar hier wil ik het speciaal over het verlies van een dierbare hebben.

Mijn verhaal

Ik weet het zelf ook nog heel goed, dat moment dat mijn vader zijn allerlaatste adem uitblies… Ik was erbij. Ik was alleen. Ik ben het enige kind van mijn ouders, mijn moeder was al 8 jaar daarvoor overgegaan. Nu zat ik daar ik had zijn hand vast, hij ademde zwaar en ineens niets meer. Ik bleef naar hem kijken maar hij bewoog niet meer. En toen ineens: toch nog een soort van adembeweging. Eerst snapte ik het niet, was hij nu wel of niet bezig zijn lichaam te verlaten? Toen ging de bel van de nachthulp die de afgelopen nachten bij hem had gewaakt en dat vanavond weer zou doen, snel deed ik open en zei wat er gebeurd was… zij kwam erbij staan en weer hoorde ik een soort van ademhaling. Ik hield zijn hand vast en toen werd het stil. Papa was er niet meer.

Mijn dochters kwamen binnen en we omhelsden elkaar, de hele dag en avond hadden wij met zijn drieën bij hem gezeten, de hele week trouwens, en juist nu op het moment dat zij zeiden; ”Mam wij gaan naar huis om te slapen en komen morgen terug”, is hij hem gevlogen…
We hebben in alle rust met ons 3-tjes bij hem gezeten en al snel zagen wij zijn gezicht veranderen, ons afscheid van hem was intens, ik zal dat moment nooit vergeten en we wensten hem een goede reis… Toen zijn we de kamer uitgelopen en dronken het kopje thee dat de nachthulp voor ons had klaargezet. Ook al wisten we dat dit ging gebeuren en hadden wij de tijd gekregen om er naar toe te leven en hadden we er vrede mee… toch waren we stil. Heel stil was het ineens in huis…Ieder verzonken in zijn eigen gedachten… gedachten aan de meest fantastische vader en de liefste opa van de wereld was er niet meer, van af nu moesten wij het zonder hem doen…. Fysiek dan… want hij zat voor altijd in ons hart. Nu was hij herinnering geworden! En voor ons een hele mooie!!

Wat ik doe

Als ik mensen in mijn praktijk ontvang, dan bepaalt het verdriet vaak hun leven waardoor ze niet meer kunnen genieten van de dingen om zich heen. Na een kort gesprek waarin we de hulpvraag helder hebben gaan we tekenen of schilderen. Het is maatwerk dus ik bepaal op dat moment wat men nodig heeft. Als je veel verdriet hebt dan kan het zijn dat je je niet meer kunt concentreren op je werk. Dat je je eigen leven niet meer wil leven, omdat je je dierbare zo mist! Vaak voel je je schuldig, dat jij wel leeft en durf je niet meer te lachen of te genieten. Dan neem je vrij, maar daardoor ga je vaak nog meer malen in je hoofd. Dan besluit je te gaan praten met een psycholoog. Als je na een aantal gesprekken het idee hebt dat je hier niet verder mee komt. Dan kun je een afspraak maken met mij. Of kun je worden doorverwezen, dit wordt vergoed via je zorgverzekeraar.

Ik ben Kunstzinnig verliesverzachter, want verwerken kan niemand je verdriet, je kunt wel manieren aanreiken om het te verzachten. Het mooie van dit vak is dat het een non-verbale manier van communiceren op papier is. Men zet de ‘gevoelstaal’ op papier en daarin zie je vaak zelf al meteen waar en wat er gedaan moet worden. In feite zijn we ons eigen coach, je moet alleen de manieren aangereikt krijgen hoe het aan te pakken. Ik kan je een scala van werkvormen aanbieden die je kunt inzetten om even die ‘KNOP’ in je hoofd uit te zetten. In opperste concentratie ben je bezig met de tekening of het schilderij. Je denkt even nergens aan! En dat is als het pilletje van de dokter. Het maakt het stofje serotonine (gelukshormoon) aan waardoor je op dat moment weer beter voelt!

Dat is ook wat ik van de mensen terugkrijg en zelf ervaren heb in het proces om mijn leven weer op te pakken nadat mijn vader overleed. Hier volgt een van de opdrachten die je nu al zelf kunt gaan doen, om te voelen wat het met je doet. Succes!

Opdracht 1

Ga zitten aan de keukentafel of een bureau, maar wel ergens waar je een half uur in alle rust kunt zitten, zonder gestoord te worden. Neem even een ‘Time Out’ voor jezelf! Neem een vel papier, het liefst A2-formaat (lekker groot) A4 mag ook en plak hem vast op tafel of leg er plaatkarton onder. Zet de cd-speler klaar op je lievelingsmuziek. Pak een potlood en neem een paar minuten rust. Luister naar je ademhaling en probeer nergens aan te denken. Dan pak je het potlood vast en ga je ergens op het papier staan. Je beeld je in dat het papier de dansvloer is en dat jij het potlood bent. Nu zet je de muziek aan, doet je ogen dicht en ga je heerlijk dansen op de muziek. Zodra de muziek is afgelopen leg je het potlood neer en doe je ogen weer open. Kijk eens naar het lijnenspel op je papier, zie je er iets in, herken je de cadans van de muziek of iets anders? Nu pak je andere kleurtjes en ga hem op je gemak inkleuren. Dan geef je hem een titel. Je eerste Kunstwerk is klaar. Dit kun je iedere dag herhalen en je kunt het ook zonder muziek doen. Ik hoor graag hoe je het ervaren hebt en wat er uit je tekening is gekomen.