Acht jaar geleden begeleidde ik Chris bij het afscheid van zijn zus Annette. Het werd een heel bijzonder afscheid. In het voorbereidende gesprek met Chris en Bas, de ex-vriend van Annette, vertelden zij wie Annette was, hoe zij geleefd had en wat hun wensen waren betreffende haar afscheid. Bas sprak liefdevol over Annette. Wat mij het meest raakte, was de zin: Annette houdt zo van al wat leeft, zelfs een rupsje helpt ze nog oversteken! Wie helpt er nu een rupsje oversteken? Alleen een fee, in een sprookje. Annette leek wel een sprookjeskind. Overal in haar huis stonden elfjes, kabouters, vilten poppetjes en op haar rouwkaart zette Chris een eenhoorn.
Sprookje tot leven gekomen
Het moest een sprookjesachtig afscheid worden, met fakkels, heel veel kaarsen en een zachte kist van hooi, stro en vilt. Tijdens het afscheid stonden de poortwachters, Chris, Jyoti, Bas en Johan naast Annette en gaven het licht en de warmte van Annette door aan alle aanwezigen. Langzaam doofden de lampen in de zaal, er ontstond een zee van licht rondom Annette. In haar dood was Annette‘s sprookje tot leven gekomen. Het leek wel of Annette zelf een warme gloed uitstraalde, alsof zij ons allen voor de laatste keer wilde verwarmen en haar licht aan ons wilde doorgeven. In het donker vertelde ik het sprookje van de koningin van Warmte en Licht, van Iriza, aangepast aan het leven van Annette. Alle warmte en licht die Annette tijdens haar leven had uitgedeeld kwam nu terug naar haar broer Chris en de vrienden en geliefden. Iedereen bracht licht en warmte, die zich als een deken van liefde weer om de vriendengroep heen drapeerde. Er ontstond een gevoel van grote saamhorigheid.
Bijzonder gebaar
Al die tijd dartelde een klein meisje in het rond. Het was Devi, dochtertje van Annette, zich in het geheel niet bewust van wat er aan de hand was. Aan het slot van dit sprookje, waarin niet meer iedereen ‘nog lang en gelukkig leefde’, werden de aanwezigen verrast door een bijzonder gebaar van Chris. Chris nam zijn nichtje Devi liefdevol op zijn arm en gaf haar - begeleid door mooie woorden - officieel aan haar nieuwe ouders, Bas en Marieke. Chris was niet in de positie om een klein meisje op te voeden. Maar ooit had Annette voor Bas gekozen, wij weten nu waarom. Alles heeft een hoger doel. Misschien zullen wij dat ooit begrijpen.
Devi
Afgelopen week zat ik in mijn informatiecentrum te werken en zag dat een leuke krullenbol zijn fiets tegen mijn etalage zette en met een zwaai een klein meisje van zijn fiets tilde. Hij kwam binnen, zette het meisje midden in het centrum neer en zei: “Dit is Devi.” Mijn werkelijkheid leek zich weer te verweven met de sprookjeswereld van Annette, acht jaar geleden. Midden in de ruimte stond een klein elfje, teer en met dezelfde sprookjesachtige ogen als Annette, vriendelijk om zich heen te kijken. Ik raakte haar aan om haar te begroeten. Open en nieuwsgierig keek zij mij aan. Ik verdronk in dit kleine wezen en hoorde amper wat Bas op de achtergrond vertelde: ...dat hij al vaker langs fietste…en dat hij mij nu zag zitten…en dat hij het nu tijd vond om meer van vroeger aan Devi te vertellen.
"Mama... en ik"
Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden en dacht ineens aan mijn boek, ‘Afscheid nemen met je hart, dertig bijzondere uitvaarten’, waarin het verhaal van Annette stond. Het boek had Chris of Bas nooit bereikt en lag nog in een mooie doos met voorop de foto van Annette en Devi in mijn kast. “Ik heb een cadeautje voor jou Devi,” zei ik… en snelde naar de kast. Met verbaasde, grote ogen keek Devi mij aan en glunderde bij het zien van de foto: “Mama…” hoorde ik haar zeggen, “…en ik.”
Onverwacht mooi cadeau
Hoe bijzonder kan het toch gaan in het leven. Annette, Chris en de vriendengroep hadden altijd een plekje in mijn hart gehouden. Heel soms kwamen wij elkaar tegen en dan was er altijd de warme band, maar dat ik nu Devi terug mocht zien was ook voor mij een cadeautje. Ik opende het boek bij het verhaal van Annette en las het stukje voor, waarin Devi genoemd werd. Devi glunderde. Wat een onverwacht, mooi cadeau. Dit ene boek had al die jaren geduldig in de kast gewacht totdat Devi het kwam ophalen. Ik bedacht dat Devi ook het verhaal van Annette het sprookjeswezen niet kende en beloofde dat ik het haar zou toesturen.
Het leven doorgeven
Natuurlijk zal het een heel bijzonder boekje worden, net zo bijzonder als Devi, Annette, Bas en alle mensen om hen heen. Ik was weer even verweven in de sprookjeswereld van Annette en droomde nog even terug. Ik werd ondanks het weerzien toch een beetje verdrietig. Soms, heel soms gaat het leven niet over rozen. Zeker niet voor Annette. In haar sprookjeswereld was geen happy end met de prins op het witte paard en een lang en gelukkig leven. Maar zij had liefde gekend en liefde beleefd en het leven doorgegeven. Zij had Devi het leven geschonken. Devi, dit prachtige mensenkind dat nog heel veel mensen gelukkig zal maken.
Met een warm vervuld hart ging ik weer aan het werk in de vaste overtuiging: sprookjes bestaan wel, je moet er alleen open voor staan. Dank je wel Annette, Devi, Bas en Chris.
Reacties (1)