Pieter stond ineens voor mijn deur, met de vraag of ik tijd had om mee te gaan naar zijn zus. Zij lag op sterven en wilde NU met mij praten. Ik had geen afspraken en kon direct met Pieter meegaan. Toen ik samen met Pieter de kamer van zijn zus binnen liep, begreep ik waarom ik acuut hiernaartoe moest komen: in een sprookjesachtige kamer lag Isa in een prachtig hemelbed. Bleekjes, haast transparant, lag zij in een stapel kussens, die haar steunden, om toch nog deel uit te kunnen maken van het leven om haar heen. Vrolijk sprongen twee kleine prinsesjes heen en weer. Af en toe keken zij naar mama of klauterden zij als twee kleine aapjes op bed om mama een kusje te brengen of een mooi knutselwerkje te laten zien. Het was zo ontroerend… Dat het pijn deed.
Geen 'grote mensenpraat'
Isa wist, bijgestaan door haar broer, precies haar wensen te vertellen. Het zou een bescheiden afscheid worden met alleen dierbare familieleden en vrienden, maar vooral met heel veel kindjes. Ze was peuterjuf en had twee dochtertjes, Bloem en Vlinder. Het afscheid moest liefdevol, warm, speels en vooral voor de kinderen zijn. Isa wilde graag in een rieten mandje zonder deksel, gewikkeld in de mooie doeken die haar kamer versierden. Zo konden de kindjes tot het laatst nog dicht bij haar zijn. Ik opperde om de grote-mensen-praat bij het kinderafscheid achterwege te laten en vooral de kinderen aan het woord te laten, sprookjes te vertellen, samen liedjes te zingen en het afscheid in de middag te plannen. Zo kon iedereen, van klein tot groot, aanwezig zijn. Isa gleed moe, maar tevreden terug in haar kussen. Bij ons afscheid gaf zij mij dankbaar haar warme, zachte hand en de blik in haar ogen vertelde mij dat het zo goed was. Zij had alle vertrouwen en kon loslaten. Isa overleed de volgende dag.
Heel veel kussens en poefjes
Iedereen was intens verdrietig, maar blij dat aan haar lijden een einde was gekomen. Hoewel al veel besproken was, kostte het zoeken naar een passende locatie nog even tijd. Niets leek te voegen voor het kinderafscheid. Op het laatst vonden wij een mooie lichte ruimte bij een vriend thuis. Hij gaf wel eens concertjes in zijn serre en samen met de woonkamer was dit precies de warme huiselijke sfeer, die wij voor de kindjes zochten. Heel veel kussens en poefjes op de grond, genoeg zitruimte voor de ouders, kaarsjes veilig op de kasten en heel veel bloemen maakten het sprookjesachtige gevoel van Isa’s thuis compleet. Bij binnenkomst kwam iedereen nog even dicht bij Isa om afscheid te nemen en haar toe te dekken met een bloem.
Het sprookje van Isa
Toen iedereen binnen was, vertelde ik het sprookje van Isa, de koningin van warmte en licht. Een prachtig sprookje van Iriza, wat ik persoonlijk gemaakt had, door de namen van Isa, Bloem en Vlinder in het sprookje te verwerken. De kinderen luisterden ademloos. Ik werd op de lier begeleid door Maartje. Toen het sprookje afgelopen was bleef ze spelen en zachtjes begeleidde ze de klanken met haar mooie stem. Ik sloot mijn ogen en liet mij meenemen met de warme stem van Maartje. Je kon je haast voorstellen, hoe Isa wegzweefde voor haar laatste reis. Ook de kinderen waren onder de indruk en fluisterden alleen nog, of waren gewoon stil onder de indruk van dit ogenblik. Natuurlijk mochten ook zij herinneringen aan Isa vertellen. Zij vertelden grappige, bijzondere, verdrietige, maar vooral eigen verhalen over juf of tante Isa. Soms moesten zij huilen, net als hun ouders. De zakdoeken die wij uitdeelden werden heel waardevol. Wij besloten, dat het de tranen voor Isa waren. Zij zouden straks met Isa meegaan op reis.
Zingend naar de begraafplaats
Isa werd met de loopkoets naar de begraafplaats gebracht. Het was maar een klein stukje en zo kon iedereen naast of achter Isa mee lopen. Alleen Bloem en Vlinder mochten op de koets bij hun moeder zitten. Haast stralend zaten zij trots naast Isa tussen alle zeepbellen die iedereen maakte. Alle bellen waren gevuld met lieve woordjes en kusjes… Allemaal voor Isa. Eigenlijk vervulde het zien van de lieve snoetjes van Bloem, Vlinder, hun vriendjes en vriendinnetjes ons met blijheid. Isa’s wens om het afscheid voor haar dochtertjes niet zwaar maar dragelijk te maken, was uitgekomen. Zingend arriveerden wij op de begraafplaats. Ook de begraafplaatsbeheerder had aan de wens van Isa gehoor gegeven en stond in een lichte broek met jasje bij de poort, ontroerd door deze bijzondere rouwstoet.
Later, als Bloem en Vlinder groot zijn...
Nadat alle kindjes mee hadden geholpen om het graf te sluiten, zetten zij bloemen, zaadjes en vlinders op het laatste tuintje van Isa en gingen de gezinnen naar huis om te eten. Samen met de kindjes sloten de ouders deze bijzondere middag in de vertrouwde thuissfeer af. In de avond kwamen de ouders weer bij elkaar. Zij dronken de heerlijke wijn, die Pieter zelf verbouwde in zijn wijngaard en aten lekkere kaasjes, speciaal door familie mee genomen uit Frankrijk. Ondertussen vertelde iedereen zijn herinneringen, het waren allemaal mooie verhalen over, of met Isa. Er werd gelachen en er werd gehuild, alles was goed. Familie en vrienden voelden zich veilig in de vertrouwde sfeer. Af en toe nam een vriend de viool op of zong het koor van Isa weemoedige Franse of Joodse liedjes. Goede vriend Marc nam alles met zijn camera op. Dit document, samen met de film van het kinderafscheid in de middag zouden zij later in de herinneringsdozen van Bloem en Vlinder leggen, naast de deken, gemaakt van alle warme en gekleurde truien en vesten van Isa. Later, als Bloem en Vlinder groot genoeg zijn, zullen zij samen met oom Pieter of oma en opa kijken naar de film. Gewikkeld in de deken van liefde, misschien nog met de geur van Isa, zal mama dan nog even heel dicht bij voelen.
Reacties (11)