De dood komt tot je… Zelfs op een mooie zomerdag, wanneer je met je partner in de tuin zit bij vrienden. Je weet wel: zo een dag dat je gezellig met elkaar gaat eten en gewoon even samen met elkaar bent.
Hoe de dood mijn leven binnendrong
Dit overkwam mij op 17 juli 2014. Ik zat lekker in de zon, vrolijk en met een lekker glas drinken en een hapje binnen handbereik. Natuurlijk lag mijn telefoon ook vlakbij mij; ik ben immers uitvaartondernemer. Hij ging over. Ik herkende het nummer. Het was het huisnummer van mijn lieve zus. Helaas was het niet mijn zus, maar haar buurvrouw. "Ik heb moeilijk nieuws" waren de trieste woorden die zij uitsprak.
Een vlucht zonder terugkeer
Meteen dacht ik aan het ergste en helaas klopte mijn gevoel. Mijn zus Lucie was onderweg naar het Aids Congres is Melbourne en zat in de MH17 die boven Oekraïne was neergestort. Het onvermijdelijke drong meteen tot mij door en ik vroeg door mijn tranen heen -met een overheersend gevoel van verdriet en radeloosheid- of ik mijn glas op de grond kapot mocht gooien in de tuin. Ik deed dit en het glas belandde tussen de struiken. Achteraf bleek overigens dat het glas heel was gebleven. Ja, heel gek, maar op één of andere manier vroeg ik hier nog naar.
Hoe het leven weer tot mij kwam
Wat zijn we door een hoop verdriet, hectiek en verwarring gegaan in die periode. Het is zo een onwerkelijk gegeven: vanaf elf kilometer hoogte neerstorten. Nu is het zo een anderhalf jaar later en nog steeds is dit ongeluk bijna dagelijks in de media. Om eerlijk te zijn ben ik in waarheidsvinding niet geïnteresseerd. Oorlog is per definitie vuil en in mijn ogen niet eerlijk te noemen. Ik lees dan ook geen rapporten over de oorzaak en wind me ook niet op over toezeggingen die Premier Rutte wel of niet nakomt. Dat is niet omdat ik niet wil dat er oude wonden worden opengereten, want -zo realiseer ik me- er zijn simpelweg geen oude wonden. Met vallen en opstaan heb ik het overlijden van mijn zus inmiddels verwerkt en geaccepteerd. Nu... Nu, is Lucie op een andere manier bij me en dat gevoel koester ik. Ik blijf zielsveel van haar houden en ben er heel erg trots op dat ik zo een fantastische zus had. En dat gevoel, dat is voor mij wat leven is.
Reacties (2)