Gedichten van Karin Anbergen

Ik zie haar staan
Met stralende ogen en een lach
Ze laat zich niet verslaan
Door zorgen en tegenslag

Ze blijft vol vertrouwen
Het leven tegemoet treden
Ook al ligt er een groot verlies
In haar verleden

Ik spreek haar aan
Ze luistert aandachtig
De vragen die ik stel
Beantwoordt ze krachtig

“Ik heb het leven tot me genomen
Het is niet altijd eenvoudig geweest
Ik had een reden om niet meer te willen
Ik voelde me angstig en heftig bevreesd
Ik heb gezocht en nog steeds niet gevonden
Maar ik ga door, want het leven is fijn
Het lijden is voor altijd aan mij verbonden
Maar daarom hoef ik nog geen lijden te zijn!”

Ik voel haar moed en ook haar tranen
Ze gaat haar weg met overtuiging en macht
Ze draagt haar verdriet met liefde en warmte
Waardoor ze van de toekomst nog altijd verwacht

Karin Anbergen

Mijn hart brak niet
Het scheurde
Machteloos
Moest ik het laten gebeuren

Mijn hart verwond
Het ratelde door pijn
Ik zou nooit meer
Dezelfde kunnen zijn

Toen vloog er een vlindertje
Hoorde ik een lied
Het troostte mijn wezen
Verminderde verdriet

De regenboog met kleuren
Een veertje in de wind
Een vleugje van een geur
Van een fijne herinnering

Het zijn de kleine tekentjes
Die steeds weer worden gegeven
Een sprankel van de andere zijde
De verbinding is gebleven

Karin Anbergen

Hij keek me met grote ogen aan
Stelde nogmaals de vraag
“Mam, hoe lang duurt overlijden
Duurt het langer dan vandaag

Het is zo leeg in huis
Het is zo vreselijk stil
Ik ben de hele tijd alleen
Er is niets meer wat ik wil

Ik voel me vaak verdrietig
En mijn buik doet ook zo’n pijn
Ik wil zo graag dat mijn zusje
Weer hier bij mij zou zijn”

Ik voelde zijn ingehouden tranen
Maar ik was niet bij machte
Zijn vraag juist te beantwoorden
Die zijn pijn zou verzachten

Overlijden duurt zolang je leeft
Het is een diep en intens gemis
Het is een afgesneden zijn
Van een mens die je zo dierbaar is

Het is een litteken
Dat nooit vervaagt
Het is de pijn
Die je bij je draagt

Karin Anbergen

Daar is weer de nieuwe morgen
Het licht streelt me
Maar de kou verveelt me
Ik heb vandaag
Last van de pijn die ik bij me draag

Mijn schouders hangen zwaar
Mijn tranen steken
Mijn hart zal weer breken
Oneindig gemis
Door de leegte die zo duidelijk voelbaar is

Mijn wezen voelt enkel traag
Maar de wereld gaat
Snelt voort van vroeg tot laat
Ik voel me alleen
Zonder jouw aanwezigheid om me heen

Nu sta ik weer eens een keertje stil
Laat de dag bekomen
Jij bent bij me in mijn dromen
Jij blijft in mij
Onzichtbaar dichtbij

Karin Anbergen