Zoals ieder jaar aan het einde van de zomer, voel ik ook nu een soort verzadiging en kijk ik uit naar de herfst. Ook deze nagenoeg afgelopen zomer begint zoetjesaan naar de herfst te verschuiven en bijna ongemerkt worden de dagen korter. De oude perenboom in de tuin draagt zwoegend de last van zijn eigen vruchten. Grote peren, die regelmatig naar beneden ploffen. Ook nadert de tijd van het jaar, waarin ‘de blaadjes gaan vallen’.
Ik vind het altijd weer opmerkelijk dat, in deze tijd van het jaar, de wisseling van het seizoen schijnbaar invloed kan hebben op de psyche van de mens. Het is schrikbarend hoeveel mensen zo wanhopig zijn dat zij -op een soms vreselijke manier- een einde maken aan hun leven. Leeftijd speelt daarbij geen rol. Ik ben regelmatig geconfronteerd met zelfdodingen van zeer jonge mensen, maar net zo vaak met bejaarde mensen die deze keus maakten. Een ‘oordeel’ heb ik daar niet over. Ik ben zelf als jongvolwassene een lange periode zwaar depressief geweest en weet hoe het voelt als je het leven iedere dag weer als een hel ervaart.
Toentertijd leek ieder uur een eeuwigheid te duren. Het leven was voor mij een kwelling en een groot zwart gat. De zomer vond ik destijds nog erger dan de winter. De zomer met zijn ‘ellendelange’ dagen. In de winter, als de dagen zoveel korter zijn, had ik in ieder geval het excuus voor mezelf dat ik vroeg naar bed kon. Gelukkig was er dan weer een dag voorbij.
Zonnebloem
Ik had het grote geluk uit het diepe, zwarte dal te kunnen klauteren maar ik zal nooit vergeten hoe die periode in mijn leven is geweest. Hoe sterk mijn levenskracht in wezen is, heb ik juist in deze moeilijke tijd ontdekt. Na jaren klauteren en proberen om over de rand van die diepe put uit te komen, ben ik uiteindelijk zo sterk geworden dat ik me soms een grote, sterke, zonnebloem kan voelen. Stralend van levenskracht en mij richtend op de zon. Ik zal echter nooit vergeten dat deze zonnebloem met haar wortels vanuit een diepe put gegroeid is. Dus ik begrijp dat de wanhoop van een mens zo groot kan zijn dat hij of zij besluit een einde aan het leven te maken. Het is niet zo dat deze moeilijke periode uit mijn leven me nog veel bezighoudt. Het zijn soms van die gedachten die door mijn hoofd gaan als daar aanleiding voor is. Zoals enige tijd geleden, toen er een slachtoffer van zelfdoding het mortuarium werd binnengebracht.
Het was even een schok toen ik in één van hen een oud-klasgenote herkende. "Het is mijn broer", zei zij verdrietig.
Er waren zware verwondingen, ook duidelijk zichtbaar in het gezicht. Nadat de schouw had plaatsgevonden en het lichaam officieel was vrijgegeven door de officier van justitie, begon ik met de restauratie van het gezicht. Gelukkig was er nog heel veel mogelijk. Uren later kon ik de man opbaren en ontving ik de nabestaanden die op rouwbezoek kwamen. Het was even een schok toen ik in één van hen een oud-klasgenote herkende. "Het is mijn broer", zei zij verdrietig.
Dankbaar
Na het rouwbezoek gaf zij mij een tas met kleding en ik beloofde dat ik haar broer hierin zou kleden. Meehelpen bij het aankleden was emotioneel te zwaar, maar zij vond het een fijn idee dat dit door mij, een bekende, gedaan zou worden. En ik was dankbaar voor wat ik voor haar kon doen.
Sommige overledenen en hun omstandigheden kan ik nog voor me halen, maar gelukkig draag ik ze niet allemaal mee in mijn hoofd. Toch maakt het zelfgekozen einde van een mensenleven me altijd een beetje verdrietig. In mijn ogen is er heel veel moed voor nodig om deze stap te zetten en het is triest dat er vaak niemand in staat blijkt om een medemens van zo'n uiterste wanhoopsdaad af te houden. Niet ieder mens heeft de kracht meer om te willen leven. Ik hoop altijd voor de persoon in kwestie dat hij of zij nu rust heeft gevonden, maar het verdriet van de nabestaanden blijft iedere keer weer hartverscheurend.
In augustus liep ik de Omloop van Goeree-Overflakkee. Een tocht van 110 kilometer wandelen binnen 24 uur. Een fysiek zware tocht, maar ook mentaal vergt het enorme wilskracht om de finish te halen. Ik doorliep een donkere, stormachtige en koude nacht, onderweg naar morgen. Het was zo’n situatie waarin die oerkracht, die mij helpt om te komen waar ik wil, mij op de been hield. Intens voelen en dankbaar zijn dat ik leef, stap voor stap. Ik was blij dat de dageraad aanbrak en de zon weer opkwam. Onderweg naar de finish… Als een eerbetoon aan haar broer en aan alle mensen die ik onder mijn hoede kreeg, en die de stap naar het leven niet meer konden zetten. Ik bewaar hen niet in mijn hoofd, maar in mijn hart.
Reacties (1)