Zonder geluid,
die stille schreeuw, die ontlading,
als iemand zich uit.
Die pijn komt zo diep van binnenuit …
Die schreeuw, zo vol emoties en pijn.
Zo stil en toch zo hartverscheurend luid.
Die stille schreeuw moet eruit.
Het is de confrontatie van de harde realiteit
die het van ons wil winnen.
Het zit opgesloten bij ons vanbinnen …
Het vult ons op, we moeten het kwijt.
En dan op momenten dat niemand ons hoort of ziet,
is er die stille schreeuw die eruit komt.
Hij is niet te stoppen,
of we willen of niet.
Het moet er allemaal uit.
Alle opgekropte emoties,
alle verdriet.
En we doen het vaak alleen,
die stille schreeuw,
als niemand ons hoort of ziet.
Ilone Krukkert
