Een heftige ervaring op de rouwambulance

Werken in de uitvaart is leuk en spannend. De combinatie met mijn klusbedrijf en de productie van uitvaartkisten zorgen ervoor dat ik mijn leven perfect kan invullen! Soms is het echter best hectisch...

Klussen aan een groter model kist

Het was zondagmiddag en ik was druk bezig in mijn werkplaats. Er was die ochtend een bestelling gedaan door een klant: de overledene was 190 cm in levende omstandigheid. Normaal gesproken zijn de kisten die ik maak 195 cm inwendig. Wanneer iemand overleden is, wordt hij of zij vaak ‘langer’ doordat de voeten naar beneden wijzen. Ik moest dus een groter model kist maken. Toen ik daarmee bezig was, werd ik gebeld door de coördinator van de uitvaartonderneming waar ik voor werk: een collega was door haar enkel gegaan en er was verder niemand die een nachtdienst kon draaien. Of ik de mogelijkheid had om in te vallen. Werken in de uitvaart is nu eenmaal een kwestie van aanpassen, improviseren en 24 uur per dag beschikbaar zijn. Ik had die ochtend mijn planning al aan moeten passen dus de avond kon ook nog wel even aangepast worden.

Nachtrust?

Het was half één, de opdrachten waren afgerond en ik was inmiddels weer thuis. Data en wifi schakel ik uit, wakker worden door een mail of app hoeft niet, maar ik moet wel bereikbaar blijven. Ik kan zomaar gebeld worden door de centralist, iemand die berichten van overlijden aanneemt en ze aan ons doorgeeft. Twee uur nachtrust verder word ik ook gebeld. Het gaat om een opdracht van de politie. Door dit soort telefoontjes ben ik gelijk wakker. De adrenaline stroomt door mijn lijf. Mijn collega was al aan het bellen met de centraliste, toen we op de zaak kwamen. De overledene was door zelfdoding om het leven gekomen in een asielzoekerscentrum. We gaan gelijk op pad met de rouwambulance. Dat is de zogenaamde lijkwagen (zwarte bus) waarmee we de overledene bijvoorbeeld van het ziekenhuis naar huis vervoeren. 

Met de rouwambulance achter de politieauto aan

Een politiemelding is altijd spannend, denk ik, terwijl ik van de snelweg afga. De politie vertelt altijd erg weinig in zo’n melding. Dus ik weet niet wat ik kan verwachten. In de verte staat een politieauto ons op te wachten. We rijden achter hem aan door de toegangspoort van het asielzoekerscentrum. Toen ik vanmiddag aan het timmeren was, had ik nooit kunnen bedenken dat ik een aantal uur later met de rouwambulance achter een politieauto aan zou rijden naar een asielzoekerscentrum.

Een trieste wending

Overal om me heen zie ik mensen die huis en haard hebben verlaten met de hoop op een beter leven in Europa. Ik besef me dat hun leven ineens een trieste wending kan nemen. Met het gevolg dat we hier nu staan met de rouwambulance. Wat moet het een ellende zijn! Al die lotgenoten bij elkaar in kleine kamers. We rijden met de overledene naar het mortuarium. De politie rijdt achter ons aan omdat het lichaam nog niet vrijgegeven is.

Een Islamitische uitvaart

Na een heftige nacht ga ik nog even mijn bed in. Als ik rond negen uur wakker word, drink ik snel mijn koffie op en vertrek weer naar de zaak. Er staat immers nog een kist te wachten om afgemaakt te worden. In de loop van de avond is de kist klaar, ik ga hem meteen wegbrengen. Onderweg word ik gebeld door een uitvaartverzorger. De dag erna vindt er een Islamitische uitvaart plaats in Eindhoven. Er moet een speciale betimmering gemaakt worden voor in het graf, met daar overheen een betimmering van houten planken... Never a dull moment...

In mijn vervolgblog zal ik verder vertellen over de Islamitische uitvaart. To be continued!