Pokémon vangen in het uitvaartcentrum...

Het is elf uur ’s ochtends. Ik heb een vrije dag en zit daarom in een relaxte joggingsbroek op de bank als ik gebeld word op skype. Ik sla mijn laptop open en al snel verschijnt Gonnie haar gezicht op mijn scherm. Meteen zie ik dat ze weer een bijzonder verhaal te vertellen heeft ...

Geluk en verdriet soms dicht bij elkaar

Zelf ben ik nog niet zo vaak in aanraking gekomen met de dood. Maar doordat Gonnie vaak vertelt over haar werk als afscheidsfotografe weet ik maar al te goed dat de emoties 'geluk en verdriet' vooral bij jonge kinderen soms heel erg dicht bij elkaar kunnen liggen. Dat blijkt ook uit dit verhaal weer.

Lekker stoeien op de bank

Gonnie vertelt me over een jong gezin, dat door een plotseling overlijden afscheid moest nemen van hun man en vader. "Ondanks dat het verdriet een grote stempel drukte op de dagelijkse dingen bleven de twee zoontjes van acht en tien jaar ook normale dingen doen zoals lekker stoeien op de bank. Het besef was er natuurlijk wel, maar met al die drukte in huis, zochten de jongens juist afleiding in de speelkamer.” Ik knik begripvol naar Gonnie, maar eigenlijk kan ik het mij nauwelijks voorstellen hoe het is om je vader op jonge leeftijd al te verliezen.

Kleine momenten vastleggen

“Mijn rol als fotograaf is dan heel erg belangrijk in die week,” vertelt Gonnie, “want ik leg alle kleine momenten van die week voor de kinderen vast zodat ik hun herinnering als het ware vorm kan geven.” Elke dag had Gonnie met de jongens afgesproken om iets anders te fotograferen. “De jongste vond dit heel erg lastig, maar de oudste kon al heel erg goed onder woorden brengen wat hij gefotografeerd wilde hebben.”

Pokémon Go spelen in het uitvaartcentrum

Het was op een vrijdagmiddag toen Gonnie samen met de jongens voor de laatste keer op bezoek ging bij hun vader. Het definitieve afscheid kwam inmiddels steeds dichterbij en de jongens wilden stiekem toch nog wel een aantal foto’s. Toen de jongens nog eventjes moesten wachten, gingen ze zich vervelen en bedachten ze om het spel ‘Pokémon Go’ te spelen in het uitvaartcentrum. Gonnie lacht “Dat was natuurlijk een heel erg gekke situatie maar tegelijkertijd ook mooi." 

Vangst aan papa laten zien

Op de vraag van Gonnie of ze het spel al lang speelden gaven de jongens een uitgebreid antwoord. Ze vertelden dat hun papa zo gek was met de jongens dat ze weleens samen in de auto stapten en rondjes gingen rijden om maar zoveel mogelijk Pokémons te vangen. De jongens leven even helemaal op tijdens hun verhaal en denken terug aan de vele keren Pokémon jagen met hun papa; het was echt hun spel. Vol trots laten ze dan ook hun vangst aan papa zien die in de kist ligt. Ik moet mijn best doen om een klein verdwaald traantje onopgemerkt weg te vegen terwijl Gonnie over de jongens vertelt. Wat een prachtig en ontroerend verhaal.

Maar liefst acht Pokémon

Aan alles kan ik merken dat Gonnie leeft voor haar werk, ze vertelt vol overtuiging en het voelt net alsof ik er zelf bij was. Gedurende de hele week vingen de jongens maar liefst acht Pokémon, waaronder de populaire Pikachu. “Het zegt mij helemaal niks,” vertelt Gonnie lachend, “maar de jongens waren door het dolle heen. Ik vond het zo bijzonder, zo anders dan anders, maar voor jongens van acht en tien jaar leeft dat natuurlijk heel erg.” Ik lach met Gonnie mee en vergeet bijna dat deze twee leuke jongens hun papa net zijn verloren...