Hier ben ik met hart en handen...

Toen ik vorig jaar de beslissing nam om uitvaartonderneemster te worden, deed ik dat niet zomaar. Maar na lang nadenken en in mijn geval ook bidden en een complete studie over roeping en bestemming wist ik het zeker.

Troost bieden

Ik wil van betekenis zijn voor andere mensen. Iets kunnen doen op het moment dat mensen op hun kwetsbaarst zijn. Licht brengen waar het donker is. En dat wil ik natuurlijk voor iedereen: jong of oud, maar vooral voor kinderen. Een beetje van hun verdriet wegnemen… of in ieder geval troost bieden.

Lege handen

Afgelopen week kwam ik voor het eerst bij een meisje van 6 en een meisje van 9 die samen met hun vader de moeilijke taak hadden hun moeder van 43 jaar te moeten begraven. Natuurlijk nam ik een troostknuffel en een koffer vol boekjes en van alles mee. Toch kwam ik voor mijn gevoel met lege handen. Ik kon ze namelijk niet geven wat ze het hardst nodig hadden: hun moeder.

Met hart en handen

Sinds het uitkomen van de cd van Mozaiek0318, de kerk waar wij deel van zijn, is er een lied wat mijn gevoel omschrijft voor het werk wat ik doe. Het zegt: Hier ben ik met hart en handen, om wie alleen is te omarmen. Laat mijn stem uw woorden spreken om uw liefde uit te delen. Op die manier ging ik naar de meisjes toe. Hier ben ik. Ik ben maar gewoon een vrouw. Gewoon een uitvaartonderneemster en dit is mijn werk. Maar het is mijn werk, omdat ik geloof dat ik liefde mag uitdelen en daardoor van waarde kan zijn. Zeker aan iemand die het zo nodig heeft. Ik sloot de meisjes in mijn hart. Huilde inwendig met ze mee en deed niets anders dan er zijn. En ik regelde verder de uitvaart en mocht spreken tijdens de afscheidsdienst. 'Is dat genoeg?' vroeg ik me af.

Een bijzonder moment

Vrijdag na de begrafenis kreeg ik het antwoord. De vader en zijn twee lieve meisjes bleven als laatste achter bij het graf. En ik wachtte op hen. “Dag mama. Tot ziens in de hemel,” klonk het en we liepen daarna samen het kerkhof af. Het oudste meisje was heel verdrietig en kwam steeds dichter tegen me aanlopen. Ik besloot haar op te tillen. De afscheidsfotograaf zag dit moment en maakte, zonder dat ik het in de gaten had, een foto. Die hij me later stuurde.

Omarmen

De foto zegt alles. Om deze reden doe ik dit werk. Om met hart en handen wie het nodig heeft te omarmen… Omdat ik echt vanuit het diepst van mijn hart geloof dat ik hiervoor ben gemaakt.