Ze zeggen dat ik los moet laten,
dat het leven verder gaat,
dat ik mezelf bij elkaar moet rapen
en dat morgen echt bestaat.
Men vertelt mij van een leven
waar de zon dagenlang straalt,
waar ik weer een uitweg vind
terwijl ik vandaag nog steeds verdwaal.
Ook geven ze mij de zoete woorden
die ik niet meer vinden kan.
Ik spreek in zinnen van diep verdriet.
Voor mijn gevoel al eeuwenlang...
De mensen kennen mijn verhaal.
Maar ervaren ze ook die diepe pijn
van mijn onmacht en mijn tranen,
gehuild in stille eenzaamheid?
Kunnen ze de tijd bespelen
en het licht bij morgenstond?
Dan hoop ik dat ik ooit zal helen
en genezen van deze diepe wond…
Karin Anbergen
