Ik hoor de vogels fluiten,
ik zie de wereld om me heen.
Toch sta ik er zo buiten
en voel me zo alleen.
Alles lijkt zo anders,
ook al is dat het niet.
Alles lijkt in slowmotion te gaan,
behalve mijn verdriet.
Meedogenloos
worden we met afscheid geconfronteerd.
Terwijl ons hart verscheurd is
en het niet accepteert.
Ik ben uit het veld geslagen,
zo kwetsbaar en klein.
Want jou te moeten missen,
is zo hard en onwerkelijk.
Dat doet zo veel pijn.
Ilone Krukkert
